Dat ik weer even klein was.
Als klein kind word je vaak lekker vertroeteld door je ouders als je ziek bent.
En wie heeft dat niet nodig zo af en toe?
Als je volwassen bent moet je maar hopen dat er iemand naar je omkijkt en eens iets voor je wil doen.
Althans in mijn geval dan.
Ik heb in jaren geen griep gehad, maar heb het nu toch wel zwaar te pakken.
Meestal als ik me niet fit voel veeg ik mezelf wel bijelkaar en ga ik wel door met wat ik moet doen.
Maar nu voel ik me echt te belabberd daarvoor.
En dan heb je 3 volwassen kids, maar niet een daarvan zal ook maar eens vragen of ze iets voor me kunnen doen, of even een boodschap voor me kunnen doen.
En daar baal ik echt ontzettend van!
Want ik sta wel altijd voor mijn kids klaar als het nodig is.
En ik vraag eigenlijk bijna nooit iets van ze.
Zelfs als ik ziek ben vragen ze mij nog of ik dingen voor hun kan doen.
En ik wil helemaal niet klagen of zielig overkomen hoor.
Maar ik baal er soms gewoon zo van dat het altijd maar alleen van mijn kant moet komen.
En ik doe het ook gewoon altijd weer!
Bah bah bah!
Ik ben gewoon veel te goed voor deze wereld, en daar baal ik ontzettend van.
Blégh...ik heb wel weer genoeg geklaagd geloof ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten