Koffie!

Zo, eerst maar eens een lekker bakkie.

Kan ik mooi even een nieuw schrijfsel maken.

Vandaag een "rustig aan" dagje.

Ben moe en heb last van m'n benen.

Niet heel erg, maar toch maar even wat rustiger aan vandaag.

Ik merk dat als ik wat meer rekening houd met m'n lichaam dat ik de dag veel beter doorkom.

Om dat te leren heeft me ontzettend veel tijd en energie gekost.

Want accepteren dat mijn lichaam niet alles kan wat mijn hoofd wil vind ik soms nog steeds erg moeilijk.

Maar omdat ik toch graag een goeie kwaliteit van leven voor mezelf wil zal ik er toch aan moeten werken om een middenweg hierin te vinden.

Maar goed, al doende leert men natuurlijk.

Ik denk dat het in het verleden ook deels wel heeft gelegen aan het feit dat ik me erg aantrok van "wat een ander ervan vond".

Maar daar ben ik inmiddels helemaal overheen.

De "ander" weet niet wat ik ervaar en voel.

Dat weet ik ook niet van hen, dus oordelen is gewoon zinloos.

Ik ben nog een mooi verhaal tegengekomen wat heel goed bij dit schrijfsel past...

Op een dag gingen vader en zijn zoon op reis. Vader gaf er zelf de voorkeur aan te lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel. Zo gingen zij op weg tot zij een paar mensen tegenkwamen die zeiden: Zie daar de wereld op zijn kop. De jeugd heeft geen respect meer voor de ouderdom. Die gezonde jongen rijdt op een ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt.

Toen de jongen dit hoorde stond hem het schaamrood op de kaken.

Hij stapte af en stond erop dat zijn vader verder zou rijden. Zo liepen ze voort, vader op de ezel en de jongen te voet. Even later kwamen ze weer mensen tegen die zeiden: Moet je dat zien! Wat een ontaarde vader, die zelf lekker op de ezel zit en zijn kind laat lopen.

Na dit verwijt draaide de vader zich naar zijn zoon en zei: Kom, dan zullen we samen op de ezel rijden.

Zo vervolgden ze hun weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden: Kijk, dat arme beest! Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen!

Daarop zei vader tot zijn zoon: Laten we afstappen. Het is beter dat we allebei te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken.

Zo liepen ze verder achter hun ezel. Tot een stel voorbijgangers wederom commentaar leverde: Zie wat voor dwazen er op de wereld zijn. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de ezel te gaan zitten.

Vader draaide zich om naar zijn zoon en zei: Je hebt het gezien, mijn zoon. Hoe je je ook gedraagt, op en aanmerkingen zullen er altijd zijn in overvloed. Volg daarom altijd wat je eigen hart je ingeeft.