Omdat ik vind dat ik een bijzondere moeder heb wil ik haar verhaal hier graag delen.
Mijn moeder is het tweede kind van mijn grootouders.
Het eerste kindje is na zes maanden zwangerschap overleden in de buik.
Daarna was mijn oma dus zwanger van mijn moeder.
En weer dreigde het in de zesde maand mis te gaan.
Maar gelukkig gebeurde dat niet, mijn moeder leefde en kwam ter wereld met een gewicht van 1100 gram.
Tsja....je zult denken dat er tegenwoordig wel veel lichtere kindertjes worden geboren die het redden, en dat is natuurlijk ook wel zo.
Maar als je verder leest zul je begrijpen waarom ik mijn moeder een wonderkind vind.
Mijn moeder werd dus thuis geboren met een gewicht van 1100 gram in 1940.
Dat is nu dus bijna 72 jaar geleden.
Denk je eens in...thuis geboren na een zwangerschap van nog maar 6 maanden, in 1940 dus oorlogstijd.
En dan hadden ze natuurlijk ook nog lang niet zulke goeie apparatuur om zulke kleine kindjes in leven te houden als nu.
De huisarts heeft mijn moeder in een dekentje gewikkeld, in een rieten koffertje gelegd en naar het ziekenhuis in Groningen gebracht.
Daar is ze in een couveuze terechtgekomen.
En ik ga ervan uit dat zo'n couveuze niet meer deed in die tijd dan het warm houden van een kindje.
Maar mijn lieve moedertje was een knokkertje, en heeft het gered!
Toen ze drie pond zwaar was mocht ze naar huis.
Tegenwoordig is dat pas met vijf pond.
Ze was zo klein dat mijn oma het heel eng vond om voor haar te zorgen.
Maar alles is supergoed afgelopen, en daarom vind ik mijn moeder een wonderkind.
Ze word nu in juni alweer 72, en heeft inmiddels al een achterkleindochter van bijna vier.
Nu snap je ook vast waarom ik dit verhaal zo graag vertel.
Ik ben blij dat ze mijn moeder is, en ik houd heel veel van haar! (ook van mijn paps hoor)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten