Issie leuk of issie leuk?

Dit plaatje gaat nu rond op Facebook

En dit heb ik er van gemaakt

Het eerste deel van mijn grootste obstakel overwonnen

Vandaag was het dan zover, het puinruimen is begonnen.

Het allergrootste obstakel van al mijn op te lossen problemen...

Vandaag zijn er 3 schoonmaakdames geweest die al heel veel gedaan hebben, maar er moet ook nog heel veel gebeuren.

Natuurlijk heb ik zelf ook niet stilgezeten, want ik heb absoluut geen hekel aan schoonmaken, en huishoudelijk werk.

Maar door de omstandigheden die ik al veel vaker in mijn schrijfsels heb verteld, zag ik door de bomen het bos niet meer, en wist ik niet meer waar te beginnen.

Maar dankzij het doortastend optreden van mijn hulpmevrouwtje is er eindelijk licht aan de horizon.

Door de schaamte durfde ik gewoon niet meer om hulp te vragen, en durfde ik dus ook amper meer iemand uit te nodigen in mijn huis.

Maar sinds vandaag voelt het alsof er wel 300 kilo van me is afgevallen.

Er moet nog een hoop gebeuren, maar nu kan het alleen maar beter gaan.

Ik heb ontzettend veel respect voor wat deze dames vandaag allemaal al bereikt hebben.

Maar ook wil ik de heren van de zorgboerderij waar ik ben niet vergeten, want die kwamen vanmiddag na een belletje van mij ook meteen opdraven om een aantal dingen te doen.

En ook gaan ze nog alle rommel die weg kan naar het grof vuil brengen.

Ik kan eigenlijk niet in woorden uitdrukken hoe superblij ik met al deze fantastische mensen ben.

Ik had werkelijk niet geweten hoe het gegaan zou zijn als deze mensen niet zoveel begrip voor, en geduld met mij zouden hebben gehad.

Want alleen had ik dit nooit op kunnen lossen.

Ook op de boerderij heb ik meerdere gesprekken gevoerd over deze toestand, en die gesprekken hebben me ook erg goed gedaan.

Al met al ben ik (zoals ik al heel vaak heb gezegd) een vreselijk rijk mens!

En vanavond slaap ik voor het eerst in mijn mooie nieuwe bedje...

En dan is het bijna zover...

Aankomende dinsdag komen er 3 poetsmiepmevrouwen om samen met mij eindelijk mijn huis weer op orde te krijgen.

En de week daarop komen ze op woensdag nog een hele dag.

Mijn huis, het grootste obstakel van de laatste jaren wordt eindelijk weer leefbaar gemaakt.

Wat heb ik me vreselijk ellendig gevoeld, en me geschaamd voor de staat van mijn huis.

Langzaamaan begin ik me nu een beetje voor te stellen dat ook dit probleem straks eindelijk zal zijn opgelost.

Wat zal dat een rust geven in mijn hoofd!

Dan komen er misschien eindelijk weer eens gewoon mensen bij mij over de vloer.

Jarenlang durfde ik gewoon niemand uit te nodigen.

Het enige wat me lukte om bij te houden was de woonkamer, maar voor de rest zag ik het gewoon niet meer zitten.

Ik zal eens proberen uit te leggen hoe zoiets ontstaat voor degene die zich daar niets bij voor kunnen stellen.

Hoe het bij mij is ontstaan is doordat ik ADHD heb, en Serotoninetekort.

Door de ADHD waar ik toen geen medicijnen voor had was het in mijn hoofd een grote chaos.

En door Serotoninetekort ben ik waarschijnlijk gewoon jaren chronisch depressief geweest zonder dat ik het zelf doorhad.

Toen mijn kids nog klein waren ben ik gescheiden, en is alle ellende begonnen.

Waarschijnlijk hebben mijn 2 oudste kids ook ADHD, en als je zelf al geen structuur hebt, kun je die kids de structuur die ze zo hard nodig hebben ook niet bieden.

Ook kreeg ik er nog Artrose en Fybromyalgie bij, zodat het lichamelijk ook tegen begon te zitten.

Ik probeerde uit alle macht het huishouden, en de opvoeding van de kids bij te houden, maar door de chaos in mijn hoofd, en de lichamelijke beperkingen (pijn, maar vooral extreme vermoeidheid) lukte dat dus steeds minder, en werdt de puinhoop zo ook steeds groter.

nu is het niet zo dat er zoveel zooi in mijn huis ligt dat je het huis niet meer inkomt hoor.

Het is meer een hoop achterstallig schoonmaakwerk, en reparatie's ed.

Maar op een gegeven moment weet je niet meer waar je moet beginnen, en durf je ook geen hulp te vragen omdat je je er toch heel erg voor schaamt.

En ja, dan word het van kwaad tot erger.

Maar nu ben ik dan eindelijk zover (dankzij mijn hulpmevrouwtje) dat ik eindelijk hulp heb aanvaard.

Het heeft me een hele hoop tranen gekost, en als het zover is zal ik het nog bestwel moeilijk vinden, maar ik ben ook superblij dat het einde dan nu eindelijk in zicht is.

Want het erge is dat je altijd maar moet uitleggen waarom de situatie zo uit de hand is gelopen, en dat je toch echt geen hekel aan schoonmaken en opruimen hebt.

Want dat valt voor een buitenstaander moeilijk voor te stellen helaas.

Ik ben nu wel zover dat ik me niets meer aantrek van wat anderen vinden en denken.

Als ze mij hierop afkeuren zegt dat meer over hen dan over mij.

Ik werk keihard aan mijn problemen, en de mensen die mij echt waarderen zien dat, en ik weet dat ze trots op mij zijn.

Die mensen steunen me, en laten mij niet vallen, en daar doe ik het voor! (En natuurlijk ook voor mezelf)

Nieuwe foto's van Cynthia

Is het geen heerlijk moppie?

Shindler's List

Vanavond heb ik de film Shindler's List weer gezien, en ik moet zeggen dat ik er weer zwaar van onder de indruk was.

Ik vind het heel goed dat ze dit soort films keer op keer weer uitzenden, want we mogen echt nooit vergeten wat er in de tweede wereldoorlog is gebeurd.

Het is voor ons, de na-oorlogse generatie totaal niet te bevatten hoe vreselijk dit moet zijn geweest.

Het klinkt misschien heel gek, maar als ik een film als deze zie voel ik echt een soort van diepe rouw.

Ik denk dat dat ook het gevoel is wat voor ons die het niet hebben meegemaakt het dichtst bij kan komen.

Want de angst, pijn, en het verdriet wat deze mensen moeten hebben gevoeld zullen wij ons echt niet kunnen voorstellen.

Het stukje dat Oskar Shindler op het eind instortte omdat hij vond dat hij nog meer mensen had kunnen redden greep mij echt aan.

Wat moet die man zich vreselijk ellendig hebben gevoeld toen die gedachte in hem opkwam.

Maar dat hij 1100 mensen heeft kunnen redden is op zich al een niet te beschrijven heldendaad.

Toch begrijp ik hem wel, omdat hij op dat moment inzag dat hij macht had door alle geld en goederen die hij had.

Maar net wat er aan het eind werd gezegd, hij heeft er wel voor gezorgd dat er weer een nieuwe generatie kon ontstaan.

Hopelijk blijven ze dit soort verhalen uitzenden op tv, want dit mag echt nooit vergeten worden!

Blij met de boerderij!

Jaja, dus toch een blogje over de boerderij.

Ik zat op Facebook hardop te denken waar ik nu eens een blog over zou schrijven.

En toen zei iemand dus over de boerderij.

Dus, dat ga ik nu maar eens even doen.

Ik huppel er nu alweer bijna een jaar rond, en ik vind het nog steeds superleuk!

Ik roep altijd dat het net is alsof ik er op vakantie ben.

Er is zoveel leuks te doen, er zijn dieren, er komt straks een winkeltje, en er is iemand die zijn hobby auto's sleutelen daar uit oefent.

Het is de bedoeling dat ik straks ook in het winkeltje zal staan.

We zijn nu bezig met het maken van allerlei leuke hebbedingetjes, en ook heb ik al een hoop zelfgemaakte dingen klaarstaan die ik ga verkopen.

En verder worden er ook Brocantespullen, en allerlei andere leuke dingen verkocht.

Maar natuurlijk is dat niet het enige wat ik daar doe.

Het is eigenlijk maar net wat er op dat moment te doen is.

Gelukkig vind ik alles eigenlijk wel leuk, dus dat is mooi meegenomen.

En met iedereen die daar is kan ik eigenlijk heel goed opschieten.

Heel bijzonder hoe goed wij allemaal bij elkaar passen.

Het voelt echt een beetje als een grote familie.

Tussen de middag eten we gezamelijk, en dan worden we altijd schandelijk verwendt.

Er wordt altijd wel iets lekkers voor ons klaargemaakt.

Normaalgesproken hoor je een broodtrommeltje mee te nemen, maar dat hoeven wij dus niet.

Je hebt dan ook echt meer het gevoel dat je thuis bent, ipv op een bedrijf zeg maar.

Maar toch wordt er ontzettend veel gedaan.

Iedereen heeft wel iets waar hij/zij goed in is, en kan dat dan weer gebruiken op de boerderij.

Maar ook als er bij je thuis iets moet gebeuren waar je bv een paar sterke mannen voor nodig hebt is dat te regelen.

En heb je een idee voor iets wat je graag zou willen doen is dat ook heel vaak mogelijk op de boerderij.

Al met al is het dus niet alleen maar dagbesteding, maar je ontwikkelt jezelf ook gewoon steeds meer.

En omdat iedereen zo verschillend is leren we ook weer van elkaar.

De boerderij is gewoon een heel warm nest, waar je helemaal jezelf kunt zijn.

Ik hoop dat ik er ook nog jaren mag blijven rondhuppelen.

De Lakenvelder koeien

Twinkel

Ginger

En over een paar maanden zijn er weer een heleboel veulentjes!

Nog wat foto's uit de oude doos

Ikke helemaal rechts met mijn pony Sheltie

Ikke helemaal links ook met Sheltie

Heit en mem 28-6-1963

De 3 snotneuzen

Eelke en Ozzy

Mooie Angela

Schattig he?

Weer die snotneuzen

Dinges

Voetbalfan

Fotograferen kan beppe wel!

En dit is hem dan...Cynthia's mooie wiegje

Zo lief dat babytje

En nog zo'n ukkie

Zo leuk!

Hoe schattig...

Mama Gizmo

Hoge verwachtingen/Zelfvertrouwen?

Ik vind mezelf prima zoals ik ben.

Maar als ik daar eens verder over nadenk, lijkt het alsof dat maar deels waar is.

Want waarom leg ik anders de lat zo hoog voor mezelf?

Ik baal er af en toe vreselijk van dat ik veel dingen niet kan.

Ik bedoel eigenlijk, dat ik bestwel slim ben (volgens mij),en een hoop mooie talenten heb, maar dat ik er eigenlijk maar heel weinig mee kan.

En dat zegt volgens mij toch wel dat ik mezelf ergens heel ver weg in m'n achterhoofd toch nog niet helemaal geaccepteerd heb toch?

Ik denk dat ik die domme gedachte maar gewoon eens los moet laten, en eens moet kijken wat ik in mijn leven allemaal heb gedaan.

Ieder mens bereikt dingen op zijn eigen manier, en ieder mens kan wel iets goed of niet goed.

Als ik dit nu eens los ga laten, krijg ik in mijn hoofd ook weer meer ruimte om te genieten van alle dingen die ik wel kan in mijn leven.

Weer een puntje om aan te werken dus!

Kijk, dat is alweer zo'n mooi talent, dat ik steeds maar weer nieuwe inzichten krijg in mezelf.

Dus, wat heb ik nou eigenlijk nog te klagen...

Alleen oud worden?

Ach ja, laten we op dit late uur nog maar eens een blogje schrijven...

En dan onderwerp waar ik bijna nooit over schrijf.

De reden waarom ik hier weinig over schrijf is dat ik niet graag gezien wil worden als "wanhopig".

Want dat ben ik toch echt niet volgens mij.

Maar zo af en toe speelt het toch wel eens door m'n hoofd, de gedachte dat ik niet alleen oud wil worden.

Het is niet zo dat als dat wel zou gebeuren ik het er heel moeilijk mee zou hebben, maar is die gedachte niet gewoon menseigen?

Trouwen zie ik niet zitten, en samenwonen zou ik ook nog eens zwaar over na moeten denken, maar een latrelatie dat lijkt me toch wel wat eigenlijk.

Gewoon ieder je eigen huis, maar toch samen leuke dingen ondernemen, of gewoon gezellig op de bank met een filmpje of zoiets.

Het prettige van een latrelatie is dat je ook de ruimte hebt voor jezelf als je daar even behoefte aan hebt.

En als je al zolang alleen bent als ik heb je dat ook wel af en toe nodig denk ik.

Ik kan me uitstekend alleen vermaken, maar toch mis ik het "samen" soms ook wel.

Misschien komt dat ook wel omdat de kids nu volwassen zijn, en mij niet meer zoveel nodig hebben.

Als je opgroeiende kinderen in huis hebt, heb je veel minder tijd om daar bij stil te staan denk ik.

Maar goed, ik heb zat leuke dingen te doen, en ik denk dat iets pas op je pad komt als het zo moet zijn.

Je kunt het nu eenmaal niet afdwingen.

En het leven zit vol verrassingen, dus wie weet wat me nog te wachten staat in de toekomst.

De tijd zal het leren...