Vandaag was het dan zover, het puinruimen is begonnen.
Het allergrootste obstakel van al mijn op te lossen problemen...
Vandaag zijn er 3 schoonmaakdames geweest die al heel veel gedaan hebben, maar er moet ook nog heel veel gebeuren.
Natuurlijk heb ik zelf ook niet stilgezeten, want ik heb absoluut geen hekel aan schoonmaken, en huishoudelijk werk.
Maar door de omstandigheden die ik al veel vaker in mijn schrijfsels heb verteld, zag ik door de bomen het bos niet meer, en wist ik niet meer waar te beginnen.
Maar dankzij het doortastend optreden van mijn hulpmevrouwtje is er eindelijk licht aan de horizon.
Door de schaamte durfde ik gewoon niet meer om hulp te vragen, en durfde ik dus ook amper meer iemand uit te nodigen in mijn huis.
Maar sinds vandaag voelt het alsof er wel 300 kilo van me is afgevallen.
Er moet nog een hoop gebeuren, maar nu kan het alleen maar beter gaan.
Ik heb ontzettend veel respect voor wat deze dames vandaag allemaal al bereikt hebben.
Maar ook wil ik de heren van de zorgboerderij waar ik ben niet vergeten, want die kwamen vanmiddag na een belletje van mij ook meteen opdraven om een aantal dingen te doen.
En ook gaan ze nog alle rommel die weg kan naar het grof vuil brengen.
Ik kan eigenlijk niet in woorden uitdrukken hoe superblij ik met al deze fantastische mensen ben.
Ik had werkelijk niet geweten hoe het gegaan zou zijn als deze mensen niet zoveel begrip voor, en geduld met mij zouden hebben gehad.
Want alleen had ik dit nooit op kunnen lossen.
Ook op de boerderij heb ik meerdere gesprekken gevoerd over deze toestand, en die gesprekken hebben me ook erg goed gedaan.
Al met al ben ik (zoals ik al heel vaak heb gezegd) een vreselijk rijk mens!
En vanavond slaap ik voor het eerst in mijn mooie nieuwe bedje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten