Aankomende dinsdag komen er 3 poetsmiepmevrouwen om samen met mij eindelijk mijn huis weer op orde te krijgen.
En de week daarop komen ze op woensdag nog een hele dag.
Mijn huis, het grootste obstakel van de laatste jaren wordt eindelijk weer leefbaar gemaakt.
Wat heb ik me vreselijk ellendig gevoeld, en me geschaamd voor de staat van mijn huis.
Langzaamaan begin ik me nu een beetje voor te stellen dat ook dit probleem straks eindelijk zal zijn opgelost.
Wat zal dat een rust geven in mijn hoofd!
Dan komen er misschien eindelijk weer eens gewoon mensen bij mij over de vloer.
Jarenlang durfde ik gewoon niemand uit te nodigen.
Het enige wat me lukte om bij te houden was de woonkamer, maar voor de rest zag ik het gewoon niet meer zitten.
Ik zal eens proberen uit te leggen hoe zoiets ontstaat voor degene die zich daar niets bij voor kunnen stellen.
Hoe het bij mij is ontstaan is doordat ik ADHD heb, en Serotoninetekort.
Door de ADHD waar ik toen geen medicijnen voor had was het in mijn hoofd een grote chaos.
En door Serotoninetekort ben ik waarschijnlijk gewoon jaren chronisch depressief geweest zonder dat ik het zelf doorhad.
Toen mijn kids nog klein waren ben ik gescheiden, en is alle ellende begonnen.
Waarschijnlijk hebben mijn 2 oudste kids ook ADHD, en als je zelf al geen structuur hebt, kun je die kids de structuur die ze zo hard nodig hebben ook niet bieden.
Ook kreeg ik er nog Artrose en Fybromyalgie bij, zodat het lichamelijk ook tegen begon te zitten.
Ik probeerde uit alle macht het huishouden, en de opvoeding van de kids bij te houden, maar door de chaos in mijn hoofd, en de lichamelijke beperkingen (pijn, maar vooral extreme vermoeidheid) lukte dat dus steeds minder, en werdt de puinhoop zo ook steeds groter.
nu is het niet zo dat er zoveel zooi in mijn huis ligt dat je het huis niet meer inkomt hoor.
Het is meer een hoop achterstallig schoonmaakwerk, en reparatie's ed.
Maar op een gegeven moment weet je niet meer waar je moet beginnen, en durf je ook geen hulp te vragen omdat je je er toch heel erg voor schaamt.
En ja, dan word het van kwaad tot erger.
Maar nu ben ik dan eindelijk zover (dankzij mijn hulpmevrouwtje) dat ik eindelijk hulp heb aanvaard.
Het heeft me een hele hoop tranen gekost, en als het zover is zal ik het nog bestwel moeilijk vinden, maar ik ben ook superblij dat het einde dan nu eindelijk in zicht is.
Want het erge is dat je altijd maar moet uitleggen waarom de situatie zo uit de hand is gelopen, en dat je toch echt geen hekel aan schoonmaken en opruimen hebt.
Want dat valt voor een buitenstaander moeilijk voor te stellen helaas.
Ik ben nu wel zover dat ik me niets meer aantrek van wat anderen vinden en denken.
Als ze mij hierop afkeuren zegt dat meer over hen dan over mij.
Ik werk keihard aan mijn problemen, en de mensen die mij echt waarderen zien dat, en ik weet dat ze trots op mij zijn.
Die mensen steunen me, en laten mij niet vallen, en daar doe ik het voor! (En natuurlijk ook voor mezelf)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten