Mezelf bewijzen

Ja, ik kom nog gezellig even klagen op de late avond.

Ik word er soms zo kriebelig van dat ik mezelf altijd moet bewijzen op allerlei gebied.

Mensen zien me vaak niet voor vol aan, en nee dat is geen verbeelding van mij.

Ik heb het helaas al heel vaak meegemaakt dat mensen denken dat ik niet bijster intelligent ben (sorry weet even geen ander woord te bedenken).

En als ik iets vertel of schrijf begrijpen mensen het ook vaak heel anders dan dat ik het bedoel.

Ik vraag me vaak af of dat nou aan mij ligt of aan de ander.

Ik dacht altijd dat ik toch bestwel slim ben, maar misschien heb ik het zelf ook wel helemaal mis hoor.

Ik heb zoveel talenten, en ik kan zoveel, maar het enige wat niet altijd meewerkt is mijn lichaam.

Ik wil heus niet overkomen als superintelligent of perfect ofzo, maar het zou toch wel prettig zijn als ik niet zoveel energie hoef te steken in het bewijzen van wat ik kan.

Maar goed, misschien zie ik wel gewoon weer spoken hoor.

Maar zo voelt het voor mij gewoon vaak, en dat is geen fijn gevoel.



Luisteren naar mijn gevoel

IK zou toch eens wat beter moeten luisteren naar mijn gevoel.

Maar omdat ik graag altijd het goede in mensen wil zien doe ik dat dus veel te weinig.

Met als gevolg dat ik mezelf er vaak mee te pakken heb.

Ik voel meestal feilloos aan hoe iemand in elkaar steekt of wat zijn/haar bedoelingen zijn.

Maar toch luister ik dan niet naar mijn gevoel.

En daardoor doen mensen mij vaak pijn omdat ik dat zelf eigenlijk toe laat.

Ik zou dus eigenlijk gewoon wat harder moeten worden, maar dat is helaas niet zo makkelijk.

Ik geef mensen graag een kans voordat ik oordeel.

Maar achteraf blijkt mijn gevoel gewoon heel vaak weer te kloppen.

Dat is dus weer een les om aan te werken...

Want het is niet leuk om altijd maar gekwetst te worden.

Op een gegeven moment raak je het geloof/vertrouwen in mensen ook echt kwijt.

En dan ga je bij voorbaat onbewust al een oordeel vellen omdat je "toch elke keer gekwetst word".

En als ik ergens een hekel aan heb is het oordelen over anderen als je nog niets van ze weet.

Maar ja, dat is dus de ellende als je dat van te voren al aan voelt.

En dat gevoel kan ik helaas niet uit schakelen.

Dat is er nu eenmaal altijd.

Aan de andere kant denk ik dat dat ook wel weer een reden zal hebben dat ik zo ben.

In elk geval iets om weer eens over te brainstormen met mezelf...



En toen stonden er...

Zomaar ineens 4 krokussen in mijn tuin.

Ik had al meerdere keren gekeken of er al wat boven kwam, maar zag nog niks.

Maar vandaag waren ze er dus ineens.

Lente!!!!!!

Inzicht in mezelf

Ik krijg de laatste tijd steeds meer inzicht in mezelf.

Het lijkt wel of ik mezelf de laatste tijd in een sneltreinvaart ontwikkel.

Ik heb ook het idee dat het er nu de tijd ook voor is.

Hiervoor had ik gewoon nog een hoop tijd nodig om aan mezelf te werken.

Nu er steeds meer rust in m'n leven komt merk ik gewoon dat er zonder dat ik me er bewust van ben steeds meer in positieve zin veranderd in mezelf.

Ik heb ook veel behoefte op dit moment om meer met al mijn talenten te gaan doen.

Ik wil niet blijven stilstaan, maar mezelf nog verder ontwikkelen op allerlei gebied.

En ik hoop dat ik in de toekomst ook echt iets specifieks met 1 van mijn talenten te gaan doen.

Maar ik ga niet meer teveel hooi op m'n vork nemen.

Ik ga het nu stapje voor stapje aanpakken.

Zo lukt het me beter om vol te houden, en in die tijd kan ik me oriënteren op wat ik kan en wil.

In elk geval voelt het goed om eindelijk weer eens iets te gaan ondernemen.

Altijd maar alleen met jezelf opgescheept zitten word op een gegeven moment ook maar saai.

Ik vind het ook leuk om nieuwe mensen te leren kennen.

Ik vind mensen gewoon erg interresant omdat ieder mens zo uniek is.

Maar ik denk dat mijn band met dieren toch nog sterker is dan die met mensen.

Dieren kunnen dan niet praten, maar je kunt wel heel veel uit een dier halen als je er voor open staat.

En dat vind ik heel erg leuk om te doen.

Maar ik heb eigenlijk zoveel talenten dat ik niet eens weet waar ik meer mee wil gaan doen.

Misschien is een combinatie daarvan ook wel een idee.

Het is gewoon leuk om een beetje te brainstormen over dit soort dingen.

En daar kunnen jullie dus van meegenieten.

Tot de volgende keer!

Memories

Ik zie ineens wat voor datum het is.

Vandaag is het alweer 17 jaar geleden dat mijn ex is opgestapt.

De kids waren toen nog maar 6, 6, en 3 jaar oud.

Het was toevallig ook op een zondag.

Bij het opstaan vertelde hij me dat hij wegging, en dat hij een ander had (wat ik toen eigenlijk al wel wist).

Zo bizar, maar als je ex bij je weggaat voelt het alsof hij was overleden.

Ik weet niet hoe anderen dat ervaren natuurlijk, maar zo voelde het voor mij op dat moment wel.

In totaal heb ik ook 3 jaar nodig gehad om weer een beetje m'n draai te vinden.

Hij is eerst met zijn vriendin bij z'n moeder ingetrokken.

Hij haalde de kids dan om de zondag op.

Toen hij en z'n vriendin zelf een woning kregen gingen de kids daar om het weekend naartoe, en in de zomervakantie 1,5 week.

En toen heb ik een periode gehad dat ik even helemaal ben losgeslagen.

Niet in negatieve zin hoor, maar als de kids dan bij hun vader waren ging ik stappen met de buurpubers en deed zo'n beetje alles wat God verboden had (nee, geen strafbare feiten).

Terugkijkend daarop heb ik daar toch nog steeds erg leuke herinneringen aan.

Het was zeg maar een periode van mezelf opnieuw leren kennen.

En dat is heel goed geweest.

Soms mis ik die tijd zelfs nog wel eens.

Mijn ex en ik zijn altijd vrienden gebleven.

Hij en zijn vriendin staan nog steeds voor me klaar als dat nodig is.

En toen de kids klein waren vierden we zelfs feestdagen en verjaardagen samen.

Inmiddels wonen ze alweer jaren schuin tegenover me, en dat gaat perfect.

We lopen elkaar de deur niet plat, maar als er iets is huppelen we zo even over de weg.

In de zomer zit ik wel eens even bij hun in de tuin, want in je uppie in de tuin zitten is ook niets aan.

En ik voel me daar altijd erg welkom.

Mensen zijn vaak erg verbaasd als ik zeg dat mijn ex mijn overbuurman is.

Maar zo kan het dus ook, en dat is heel waardevol!

Wat ben ik een rijk mens eigenlijk he?



Ik verbaas me...

Steeds meer over mezelf.

Nu weer met die indicatie van het CIZ.

Mijn gevoel dat het wel goed zou komen was zo ontzettend sterk, en het kwam dus ook weer uit.

Ik heb het steeds vaker dat mijn gevoel gewoon klopt.

Onlangs nog met dat jochie van 10 dat vermist was.

Mijn gevoel zei me constant dat hij toch onder het ijs lag, en dat bleek dus ook te kloppen.

Ik heb zulke dingen al jaren, maar de laatste tijd word het steeds sterker, en klopt het gewoon heel erg vaak.

Toen de kids nog klein waren kon ik 9 van de 10 keer zeggen dat mijn ouders op bezoek zouden komen zonder dat ik er naast zat.

Als ik zei "pake en beppe komen vanavond" dan kwamen ze dus ook meestal.

Dat het steeds sterker word komt denk ik doordat ik steeds beter in m'n vel zit, en daardoor ook steeds ontspannener word.

Als je niet goed in je vel zit sta je onbewust ook veel minder open voor dat soort dingen.

Ik vind het heel bijzonder dat ik zo'n sterke intuïtie heb.

Ook dat is een stukje rijkdom denk ik.



Open boek

Ik ben een open boek.

Ik vertel altijd van alles en nog wat over mezelf.

Helaas zijn er mensen die dat niet begrijpen.

Die vinden dat je niet alles kunt vertellen.

Maar dan vraag ik me af waarom niet?

Ik heb niets te verbergen, en ik heb niets gedaan wat niet door de beugel kan.

Ook heb ik geen geheimen, dus waarom niet dan?

Ik ben veel alleen en vind het leven soms bestwel ingewikkeld.

En je moet toch je verhaal af en toe kwijt, ook de vervelende dingen.

Dus, dan gooi ik het maar gewoon in de groep.

En sinds ik deze blog heb merk ik dat mijn hoofd ook lang zo vol niet meer is.

En het is erg fijn te weten dat mijn verhaal gelezen word, en dat mensen met mij mee denken als het nodig is.

Het is ook niet dat ik aandacht wil ofzo, want aandacht krijg ik genoeg, en ik vind het ook heerlijk om alleen te zijn.

Maar er zijn mensen die mijn complexe hersenspinselen gewoon echt niet snappen.

En dan is het wel weer prettig dat je ze van je af kunt pennen.

En op zo'n blog is er vaak wel iemand die wel begrijpt wat je bedoeld.

Al met al is dit voor mij dus een perfecte uitlaatklep.



Ach ja, er zal ook eens wel iets goed gaan

Vanmorgen had ik een mevrouw van het CIZ aan de telefoon ivm pgb zodat ik naar de zorgboerderij kan.

Ze heeft me allerlei vragen gesteld en dat allemaal ingevuld.

En nu blijkt dus dat ik niet in aanmerking kom voor pgb.

En ik neem aan dat dat dus inhoud dat ik m'n baantje wel kan vergeten.

Nu ben ik eindelijk zover dat ik eraan toe ben om eens iets nieuws te gaan doen en dat heb je dat weer.

Stiekem had ik wel in de gaten dat er weer wat zou zijn, want dat gebeurd elke keer namelijk.

En dat is niet overdreven, want echt 9 van de 10 keer gaat er iets fout als ik iets leuks in het vooruitzicht heb.

Dat zal wel bij me horen denk ik.

Ik raak er al niet eens meer door in paniek.

Ik wacht maar weer rustig af wat er nu verder gaat gebeuren.

Dingen waar je op dat moment niets aan kunt veranderen kun je beter even naast je neerleggen.

Want als je erover gaat pierkeren veranderd het toch niet, maar je hebt wel jezelf ermee te pakken.

Dus, adem in.....adem uit....

Ik ben moe...

En niet zomaar een beetje moe, maar echt gruwelijk moe.

Voordat ik griep kreeg ging het juist voor de verandering eens heel erg goed.

Maar sinds ik griep heb gehad ben ik weer helemaal terug bij af.

En daar baal ik verschrikkelijk van.

Ik was net zo blij dat het eindelijk een keer beter met me ging.

Maar ja, ik kan alles wel weer zeggen wat ik al zo vaak heb gezegd, maar daar ga ik me toch niet beter van voelen.

Ik moet er maar weer mee dealen, en hopen dat het toch weer beter word.

Het enige waar ik ooit nog een antwoord op hoop te krijgen is of het tussen m'n oren zit, of dat het een lichamelijke oorzaak heet.

Want ik denk dat die wetenschap toch wel weer een stukje rust zal geven.

Maar of ik dat antwoord ooit krijg....

Maar goed ik ga eens even een stukje muziek opzetten, want dat is een zeer goed medicijn, hihi.



Mmmm.....lekker!



Bistro krieltjes, pittig gemarineerde varkensreepjes met champignons, atjar, en gemengde sla.



Gaves hebben

Ik gooi het vandaag maar weer eens over een hele andere boeg.

Ik ga het eens hebben over mijn "gaves".

Ik weet dat er mensen zijn die hier niet in geloven, maar ik kan mijn ervaringen niet wegpoetsen, want die zijn er wel degelijk.

En nu ga ik niet opsommen wat ik in de duur van mijn  leven allemaal heb ervaren, dat komt nog wel eens.

Nee, ik ga het nu hebben over mijn heldervoelendheid wat betreft mensen die ik tegenkom in mijn leven.

Ik voel vaak feilloos aan of mensen eerlijk tegen mij zijn of dingen verzwijgen.

Hoe dat kan dat snap ik zelf niet maar het klopt wel bijna altijd.

Dat wil niet zeggen dat ik nooit met verkeerde mensen omga of dat ik nooit in hun mooie praatjes trap, want omdat ik altijd het goede in mensen wil zien gebeurd me dat dus wel regelmatig.

Ik heb het idee dat mijn intuïtie de laatste tijd ook veel sterker is geworden.

Mensen hoeven vaak niets te zeggen, en dan weet ik al hoe de zaken in elkaar steken.

Ik noem dat altijd "tussen de regels door lezen".

En op zich is dat dus een prettige gave, want als het echt om iets belangrijks gaat pik ik dat meteen op.

Maar soms kan het ook een erg lastige gave zijn.

Want in bepaalde situatie's kan het gewoon erg zeer doen als je weet dat mensen je andere dingen vertellen dan dat ze eigenlijk bedoelen.

Maar ik zie mijn gaves wel als een rijkdom, en ik zal er dan ook nooit misbruik van maken.

Bepaalde dingen wil ik wel heel graag meer ontwikkelen zoals het fotoreaden omdat ik daar dan weer mensen mee kan helpen.

Maar ik zou nooit zomaar bv op een feestje of wat dan ook zomaar in het wilde weg allerlei voorspellingen ofzo gaan doen.

Want ik denk ook dat mensen die gaves hebben die ook krijgen omdat ze er goed mee omgaan en er geen misbruik van maken.

Natuurlijk doe ik wel eens een kleine voorspelling zoals geslacht en geboortedatum.

Maar ik zal nooit iets vertellen over leven en dood, want dat is niet aan mij.

Het is wel leuk als je weet dat iemand zwanger is, en dat je dan het geslacht, geboortedatum of naam juist hebt.

Want dat is mij al meerdere keren overkomen.

Maar ik zou nooit als iemand mij vraagt of ze een kindje krijgen daarover een voorspelling doen.

Als iemand mij verteld dat ze zwanger is dan zeg ik pas dat ik dat al wist, en dan nog doe ik geen voorspelling over geslacht oid.

Alleen als ik het spontaan door krijg dan wil ik het wel zeggen, want ik denk dat dat niet iets is waar ik iemand kan mee beschadigen.

Maar als ze me op het moment zelf vragen wat het geslacht is dan zeg ik het niet.

Ik denk gewoon dat je heel zuinig moet zijn op dit soort dingen, en dat je je er dan ook steeds meer in gaat ontwikkelen.

En dat vind ik heel erg bijzonder!

Misschien moet ik

Gewoon ook alles maar opgeven (of uit handen geven hoe je het maar wilt noemen).

Want het is me inmiddels wel duidelijk dat gewoon maar "opknappen" van m'n huis echt niet voldoende is.

Het is werkelijk een bouwval aan het worden.

En ik merk dat ik het steeds minder zie zitten allemaal.

Ik ben nu al jaren keihard aan het werken aan mezelf om allerlei zaken in m'n leven te verbeteren.

Maar wat het huis betreft heb ik de hoop zo langzamerhand echt een beetje opgegeven.

Het is fantastisch dat er mensen zijn die me willen helpen, maar dan nog zal dat niet genoeg zijn vrees ik.

Ik weet ook werkelijk niet meer wat ik nog moet doen of bedenken om de situatie te veranderen.

Het vergalt en verziekt m'n leven de laatste tijd zo erg dat ik er echt lichamelijk ziek van ben inmiddels.

Ik wil zo graag dat er nu eindelijk eens rust komt in m'n leven, maar ik weet werkelijk niet hoe.

Het is dat ik nog net genoeg m'n verstand bij elkaar heb, maar ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die écht de fik er allang in zouden steken.

Als ik nu lui was, en met opzet die zooi zou hebben veroorzaakt dan had ik ook echt niet zo vaak gezegd hoe erg ik het vind.

Maar ik ben niet lui, ik vind het juist leuk om m'n huis lekker schoon te maken en op te ruimen, maar het heeft gewoon zo weinig zin allemaal.

Natuurlijk blijf ik het wel doen omdat ik het toch graag leefbaar wil houden maar het voelt allemaal zo nutteloos de laatste tijd.

Zelfs het plezier in andere dingen is me zo langzamerhand aan het vergaan.

De trots dat ik al zoveel heb bereikt de laatste jaren valt er zelfs steeds meer bij in het niet.

Ach, ik ga heus niet bij de pakken neerzitten, want dat heb ik mezelf wel afgeleerd.

Maar bij tijd en wijle word ik er zo verschrikkelijk verdrietig van, en doet het zo ontzettend zeer...

Maar gelukkig kan ik het hier weer even kwijt, en dan kan ik er wel weer tegenaan.



Waarom doe ik dat?

Ik heb een cursus psychologie gedaan, maar van mezelf snap ik nog steeds bitter weinig.

En dat is vaak erg lastig.

Zoals nu bijvoorbeeld.

Ik wil verschrikkelijk graag dat mensen mij helpen om mijn  huis weer in fatsoenlijke staat te krijgen, en nu er mensen zijn die dat voor me willen doen durf ik het allemaal niet meer aan.

Waarom niet?

Wist ik het maar, ik word er helemaal gek van dat ik niet begrijp waarom ik zo doe.

Heet dat niet aantrekken/afstoten of zoiets?

Ik schaam me voor m'n huis, maar ik weet ook dat dit niet is ontstaan doordat ik lui ben.

Het is onstaan door een combinatie van psychische en lichame klachten, en is natuurlijk ook niet in 1 dag ontstaan.

Ik ben jarenlang chronisch depressief geweest wat ik toen zelf niet door had.

En ik heb fybromyalgie en artrose waardoor ik vaak erg moe ben en pijn heb.

Dat houd niet in dat ik bij de pakken neer ga zitten en niets doe, maar ik moet wel alles in kleinere etappes doen, en er zijn ook dagen dat het echt niet gaat.

In elk geval zien mensen die hier regelmatig over de vloer komen wel dat het stukje bij beetje verbeterd (had ik dat al niet eens eerder gezegd?), maar anderen vinden het hier dus maar een bende.

Niet dat het huis vol zooi staat, maar meer een hoop achterstallig onderhoud enzo.

Maar ja, ik dwaal weer af...

Ik wil hulp, maar als er hulp word aangeboden stoot ik het af.

En ik zou zo graag willen weten waarom ik dat doe.

Misschien moet ik toch maar eens naar een psychiater, pppfftt...

Ik kan het niet...

Ik weet het niet hoor, volgens mij is er toch echt iets mis met mij.

En, voor alle duidelijkheid, dat ligt niet aan de ander maar echt aan mezelf.

Ook de staat van mijn huis heeft ermee te maken.

Het is zo dat de mensen die regelmatig hier over de vloer komen heel goed zien dat er dingen verbeteren in mijn huis.

Maar mensen die hier nog nooit zijn geweest zien dat dus helaas niet.

En dan kan ik het wel gaan uitleggen, maar dan nog kunnen ze zich daar geen voorstelling van maken omdat ze het niet gezien hebben.

Nu krijg ik hulp aangeboden, maar trek ik dat weer niet ppfftt...

Ik heb weer door de ogen van een ander gezien dat het eigenlijk een hopeloze zaak is om dit huis op te knappen.

En eigenlijk weet ik dat natuurlijk wel, maar ik hou mezelf dan maar voor dat het wel gaat lukken.

Dus, nu ben ik weer even helemaal terug bij af, en zie het allemaal niet meer zitten.

Het liefst zou ik maar gewoon de fik erin willen steken.

Verhuizen is ook al geen optie, want dat kost geld en dat heb ik dus niet.

En dan nog eens het geld wat het gaat kosten om de boel op te knappen als ik eruit ga.

En dan komt er nog bij dat ik hier gewoon met heel veel plezier woon, en als ik ga verhuizen weet ik ook niet wat ik dan krijg.

Dus al met al, weer een groot probleem, en maar weer besluiten om maar geen (nieuwe) mensen meer toe te laten in mijn leven.

Mijn leven is gewoon mega complex, en ik ga maar weer genieten van elk klein dingetje wat wel goed gaat in mijn leven.

Ik kan het gewoon niet........het leven is gewoon te moeilijk voor mij.

Maar ik hou zo van het leven!

Mijn favoriete nummer

Tis toch ook niet te geloven he?

Soms word ik werkelijk helemaal gestoord van mezelf.

Eerst zit ik constant te zeuren dat ik graag een vriendje wil, en dan komt er iemand op mijn pad en raak ik compleet in paniek.

Notabene iemand die ik heel goed ken, en die mij echt accepteert zoals ik ben en nog raak ik in de stress.

Ik ben zo vreselijk bang en onzeker, en dan word ik juist weer bang dat ik het door dat onzekere gedoe juist ga verpesten.

En dat is het laatste wat ik wil natuurlijk.

Want alleen oud worden is ook niet wat ik wil.

Zou het komen omdat ik al zolang alleen ben?

Of zou het te maken hebben met mijn verleden, en heb ik gewoon op dat gebied toch nog een veel te laag zelfbeeld?

Ik weet het niet, maar het is wel heel erg verwarrend.

Ik wil zo graag dat het gaat werken, want ik ben er nu toch wel weer aan toe denk ik.

Alleen die idiote onzekerheid, die zit me gewoon danig in de weg.

Maar goed, de tijd zal het leren.

Ik ga in elk geval m'n best doen om ervan te genieten....

Ik hou jullie op de hoogte!



Pesten is geen spelletje

Nav het programma "Recht gezet" ga ik het eens hebben.

Het onderwerp in dat programma gaat over een jongen van 14 die plotseling overlijd na jaren gepest te worden op school.

Hij zat toen al op een andere (betere) school, maar leed wel aan ptss.

Ik zelf ben ook jaren gepest, niet alleen op school, maar overal.

En nu nog lachen mensen me uit of fluisteren over me( ze denken dat ik dat niet zie/hoor).

Nu kan ik er wel mee dealen, maar over het gepest van vroeger kan ik nog steeds niet praten.

Dus, ik ga het ook niet uitgebreid over mijn pestverleden hebben, maar wel over wat voor impact dat op je kan hebben.

Bij Oprah Winfrey kwam dit onderwerp ook met enige regelmaat ter sprake.

En daar waren verhalen over kinderen die zo erg gepest werden dat ze uiteindelijk zelfmoord pleegden.

Het erge was dan dat de ouders vaak niet eens wisten dat of hoe erg hun kind dan gepest werd.

Dat is toch te bizar voor woorden?

Gelukkig hebben mijn ouders er wel alles aan gedaan wat in hun vermogen lag om mij te helpen.

Maar dat neemt niet weg dat gepest worden een ernstig trauma kan veroorzaken bij een mens (want niet alleen kinderen worden gepest).

Het bizarre is, dat als je de pester er jaren later mee confronteerd ze zelf niet eens door hadden hoe ernstig het eigenlijk was.

Voor hun was het dan maar "gewoon een grapje".

Maar zulke grapjes kunnen wel het leven van de ander voorgoed verwoesten.

En dat klinkt heel erg dramatisch, maar zo is het wel.

Want de persoon die gepest word raakt al z'n eigenwaarde kwijt.

Je hebt geen zelfvertrouwen meer, je vind jezelf nooit goed genoeg, relatie's die je aangaat (niet alleen op liefdesgebied) verlopen vaak erg complex.

Het is gewoon een gigantisch gevecht met jezelf om je staande te houden in het leven.

Gelukkig ben ik nu inmiddels zover dat ik een prima zelfbeeld heb.

Ik vind mezelf goed zoals ik ben, ik verander mezelf niet meer omdat anderen vinden dat dat moet, het enige wat ik nog wel heb is dat ik toch nog wel eens onzeker kan zijn.

Vooral als het  om het contact met mannen gaat.

En dan niet omdat ik bang ben dat ze me lekijk zullen vinden, want dat boeit mij niet.

Maar wel omdat ik bang ben dat ze me te complex gaan vinden.

Maar of het nu echt complixiteit is weet ik eigenlijk niet, ik denk meer dat het gewoon dat stuk onzekerheid is.

En dat is iets wat er schijnbaar heel moeilijk uit te krijgen is.

Maar ook dat zal me uiteindelijk wel lukken.

Want de aanhouder wint, en ik ben de aanhouder!!!

Mijn boodschap aan pesters is: "Denk eerst voordat je een "grapje" maakt heel goed na of je iemand er niet onbewust mee kunt kwetsen.

Want voor je het weet maak je onbewust een leven voorgoed kapot.

En als je in je hart kijkt.....dat is  niet iets wat je op je geweten wilt hebben toch?"

Het word tijd

Dat ik vervoer krijg om naar de neuroloog te gaan.

De laatste dagen gaat het steeds slechter met mij.

Ik ben al verschillende keren tegen de salontafel aangelopen.

En ik laat constant alles uit m'n handen vallen.

Echt extreem vaak nu.

Dus er moet nu echt eens naar gekeken worden want zo gaat het ook niet goed.

Maar ja dat ellendige vervoer is altijd een probleem he?

Aankomende week maar eens rond gaan kijken hoe ik dat moet aanpakken.

Ik wil ook liever niet alleen gaan omdat ik het bestwel spannend vind.

Want ik heb de laatste tijd zoveel rare klachten, en dat lijkt me toch echt niet normaal.

Maar goed, ik moet me maar niet van alles in m'n hoofd gaan halen van te voren, want daar word ik alleen m,aar nog zenuwachtiger van.

Maar dat er iets moet gebeuren is heel belangrijk.

Al was het alleen maar om dingen uit te sluiten.

Dussssss, mijn taak voor volgende week is dit gaan regelen.

Zou het dan toch echt....

Mijn jaar worden dit jaar?

Rond de jaarwisseling had ik heel sterk het gevoel dat dit jaar een heel goed jaar voor mij zal worden.

En tot nu toe lijkt het er ook op dat het echt gaat uitkomen.

Maar goed, we zijn  nog maar in februari, dan kan er natuurlijk nog een hele hoop gebeuren.

In elk geval gaat het tot nu toe erg lekker allemaal.

Straks een baantje, en een lieve vriend die me wil helpen met m'n huis.

Dus voor nu ben ik helemaal happy.

Het lijkt erop dat mensen me toch steeds beter gaan begrijpen nu.

Ik denk dat het bijhouden van deze blog ook helpt.

Ik kan hier een beetje uitleggen hoe ik in elkaar steek.

En tis fijn te weten dat mijn schrijfsels ook echt gelezen worden door bekenden.

Want hier kan ik alles van me afschrijven, en klaag ik ook minder op Hyves enzo, hihi.

Maar ik ben blij en happy en weet ik veel wat.

En wat morgen brengt zien we morgen wel weer toch?

En dan ineens is het er weer

De totale paniek.

Er gebeuren een aantal (veelal leuke dingen) tegelijk, en ik ben meteen het overzicht kwijt.

Ik wil het iedereen naar de zin maken, en tegelijk er ook zelf van genieten.

Maar dat lukt me dus weer niet...

En dan baal ik weer vreselijk van mezelf.

Ik ben verdrietig, en boos tegelijk.

Want waarom kan ik er niet gewoon van genieten, er gewoon mee dealen net als ieder ander?

Waarom zijn dingen die voor een ander zo normaal zijn zo moeilijk voor mij?

Ineens voel ik me weer als de uitspraak die ik ooit op internet tegenkwam: "Have you ever been alone in a crowded room?" (ben je ooit alleen geweest in een overvolle kamer?).

Soms vraag ik me wel eens af of ik buiten dat ik ADHD heb ook niet iets van autisme in me heb ofzo.

Want waarom begrijp ik de wereld niet?

Waarom begrijpt de wereld mij niet?

Want als ik dingen over mezelf ga uitleggen zie en hoor ik ineens niemand meer.

Alsof ze geen zin hebben in contact met een complex iemand als ik.

En dan vraag ik me weer af waarom ik altijd weer aan nieuwe dingen begin.

Laat mij maar gewoon in mijn kleine wereldje zitten.

Dan weet ik wat ik heb, en hoef ik mezelf niet altijd zoveel pijn te doen.

Want wat ik ok probeer, het gaat gewoon altijd fout.

Ik heb het al vaker gezegd....ze hadden mij ipv Riemie beter Remi kunnen noemen.

En wat doe je met restjes garen?

Juist ja, je maakt er een gezellig kussentje van...



Ach ja dat kan er ook nog wel bij

Zo goed als ik me gisteren voelde, zo slecht voel ik me vandaag.

Alles doet pijn, vooral de gewrichten in mijn handen.

M'n linkerhand is ook weer megadik.

En ik ben weer eens gruwelijk moe.

Zo snel kan dat dus omslaan in mijn lichaam.

De ene dag voel ik me ontzettend goed, en de andere dag gaat het weer slecht.

Maar ja, van klagen word het ook niet beter, dus ik maak wel weer wat van m'n dag.

Dat heb ik mezelf in de loop der jaren wel aangeleerd.

En de dagen dat ik me wel goed voel heb ik maar weer denk ik dan maar.

Voorheen ging ik altijd echt bij de pakken neer zitten als ik een slechte dag had.

Maar nu zorg ik ervoor dat ik de dag ondanks de klachten toch zo prettig mogelijk doorkom.

En dat werkt erg goed moet ik zeggen.

Het zou toch jammer zijn om alleen maar te gaan zitten sippen terwijl er ook dingen zijn die je wel kunt doen ondanks dat het niet zo lekker gaat toch?

IK vind gewoon dat je uit het leven moet halen wat erin zit.

Want als je het maar wilt zien heeft het leven toch echt megaveel moois te bieden, en dat moet je met beide handen aanpakken.

Want je mist heel wat als je dat niet zou doen.

Zaterdaggggggg

Komt mijn lieve dinnetje uit Alkmaar met haar kids een dagje langs.

Heb er super veel zin in.

Ze heeft nu haar rijbewijs dus kan ze wat makkelijker hier naartoe komen.

Kunnen we weer even lekker bijkletsen.

Tis jammer dat we zo ver uit elkaar wonen, want dan ga je natuurlijk niet zo makkelijk even bij elkaar op de koffie.

Maar ook verweg vriendinnetjes kunnen heel dierbaar zijn.

Als het nu ook nog droog blijft zaterdag kunnen we mooi even met de kids naar het bos.

Ik vind het wel gezellig dat de kids meekomen, het zijn lieve kindertjes (oei, laat Jer dat maar niet horen, die voelt zich al een hele kerel, hihi).

Maar in elk geval gaat het vast een hele leuke dag worden.

Als het slecht weer word kunnen ze nog altijd met de Wii spelen.

Ik heb niet veel vriendinnen, maar de vriendinnetjes die ik heb zijn me wel heel erg dierbaar.

En dat is een hele rijkdom!



He lekker!

Ik voel me eindelijk weer wat beter.

Ik heb in jaren geen echte griep gehad, maar ik had het nu toch echt behoorlijk te pakken.

Maar het kuurtje heeft z'n werk gelukkig goed gedaan.

Vandaag toch maar de goulash gemaakt, een flinke pan vol.

Hebben we morgen ook meteen weer lekker eten.

Heerlijk veel verse groente erin.

Heb ook maar een pot multivitamine bruistabletten gehaald.

Mijn lichaam heeft altijd wat langer werk om helemaal te herstellen van een griep (ik denk dat dat door de fybromyalgie komt), en ik ben dan ook vaak nog een poos erg moe.

Dus, dan maar even wat extra vitamientjes.

Maar ik eet ook bestwel veel fruit gelukkig.

Nu ik wat ouder word (ach ja, ben ook al bijna 80, hihi) heb ik het idee dat ik ook wat beter voor mezelf moet zorgen.

Ik bedoel dat ik denk dat mijn lichaam wat meer van bepaalde dingen nodig heeft.

Maar nu ik weer wat lekkerder in m'n vel zit zorg ik automatisch ook weer beter voor mezelf.

Die idiote hormonen zijn nu eindelijk ook weer een beetje in balans, en ik heb nu gelukkig ook weer wat minder last van moodswings.

Ik werd soms echt knettergestoord van mezelf toen ik daar last van had.

Ik herkende mezelf soms gewoon niet meer.

En ik kon me dan ook goed voorstellen dat mensen om me heen soms ook kierewiet van mij werden.

Maar gelukkig gaat het nu stukken beter weer.

Lichamelijk voel ik me behoorlijk goed, en m'n velletje zit ook weer prima.

Ik hoop dat dat nu ook een poosje zo zal blijven, want daar ben ik wel aan toe.

Dus al met al is deze dame zeer happy, en dat ga ik heel stevig vasthouden!



Gelukspoppetje



Laten we het eens over dood hebben

Hihi, ik zie jullie denken van "wat krijgen we nou?"

Nee, ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan, daar heb ik geen tijd voor zeg ik altijd.

Maar over de dood praten is anno 2012 nog altijd een beetje een taboe, en dat begrijp ik dus niet goed.

Want wat staat er nu dichter bij het leven dan de dood?

Iedereen die leeft gaat toch ook een keer dood toch?

Ik ben bezig met het regelen van mijn eigen uitvaart.

Veel mensen vinden dit raar, en denken dat ik geobsedeerd ben door de dood ofzo.

Maar dat is absoluut niet zo.

Het is gewoon dat ik denk dat ik als beste weet hoe ik mijn eigen uitvaart zou willen hebben.

En dan nog eens het idee, stel dat een van mijn dierbaren zou overlijden en ik de uitvaart zou moeten regelen....

Ik zou niet weten hoe ik dat moet doen.

En daarom wil ik mijn eigen uitvaart regelen, zodat niet een ander in zo'n moeilijke tijd daarmee bezig hoeft te zijn.

En ik denk dat eigenlijk iedereen er eens over zou moeten nadenken om dat te doen.

Dat zou het voor de nabestaanden een stuk makkelijker maken denk ik.

Een wens van mij is ooit iets op te zetten rondom sterven en uitvaart van kinderen.

Dat is ook al zoiets waar mensen vaak verbaasd op reageren.

Ze vragen mij dan meestal wat ik daar nou zo leuk aan vind.

Natuurlijk heeft dat niets met "leuk" te maken, maar ik denk dat dat gewoon nodig is.

Ouders van een overleden kind hebben er behoefte aan dat zulke informatie bij de hand is als ze het nodig hebben.

En het is belangrijk dat ze weten wat er allemaal mogelijk is rondom het sterven en de uitvaart van hun kind (weet ik uit ervaring van mensen die het mee hebben gemaakt in mijn omgeving).

En daar hoop ik dus ooit nog eens iets mee te kunnen doen...

In elk geval denk ik dat het onderwerp "dood" nog veel te veel in de taboesfeer zit.

En ik denk dat dat tegenwoordig echt niet meer nodig is.

In deze tijd kun je ermee omgaan zoals je zelf wilt.

Er zijn zoveel mooie bijzonder rituelen rondom het overlijden van een dierbare.

Ik bedoel, er kán tegenwoordig gewoon zoveel op dat gebied.

En daarom denk ik dat er juist ook makkelijker over gepraat moet kunnen worden  in deze tijd.

En wie weet heb ik de taboesfeer met dit schrijfseltje weer een heel klein beetje doorbroken...



Ik ga ervoor

Ik ben in mijn leven al aan heel veel dingen begonnen, maar heb er helaas bitter weinig van afgemaakt.

En dat vind ik erg jammer omdat ik weet dat ik best wel wat in mijn mars heb.

Waarom ik die dingen nooit afmaakte is me helaas nog steeds niet goed duidelijk.

Ik heb er geen verklaring, maar ook geen excuus voor.

Maar de laatste jaren heb ik door aan mezelf te werken toch een hoop inzicht in mezelf gekregen.

En het klinkt misschien raar, maar ik weet nu eindelijk een beetje hoe ik met mezelf om moet gaan.

Ik kan duidelijker aangeven wat ik wel en niet nodig heb, en ik luister nu beter naar mijn lichaam.

En dat geeft me al een heel stuk meer rust.

Ook kan ik nu goed aangeven dat mensen mij moeten afremmen als ik te enthousiast word.

Door mijn ADHD heb ik niet echt een rem, en door mijn enthousiasme neem ik vaak teveel hooi op mijn vork waardoor ik dan later weer afhaak met hetgeen waar ik me bezig was.

En dan ben ik weer teleurgesteld in, en boos op mezelf als het dan weer niet lukt.

En nu ga ik binnenkort dus toch weer de stap wagen om iets nieuws te ondernemen.

En ik heb besloten dat ik het deze keer wel wil laten lukken.

Want ik wil nu toch eindelijk wel eens echt iets bereiken in mijn leven.

En ik heb er ook vertrouwen in dát het me gaat lukken dit keer!

Want, zoals ik wel vaker zeg, de aanhouder wint he?

Zelfgemaakte oorbellen

Klaar voor de verkoop...



Wist je dat...

*Ik het heel leuk vind om wist je datjes te schrijven...

*Ik niet veel beleef maar altijd wel iets te vertellen heb...

*Ik nog steeds niet fit ben...

*Ik kaartjes aan het maken ben voor mijn oorbellen die ik wil verkopen...

*Ik wil gaan sparen voor een laptop...

*Ik wel 2 pc's heb, maar een laptop toch ook wel handig vind...

*Je een laptop makkelijker mee kunt nemen...

*Ik deze week de Sims 3 toch maar weer op mijn pc heb gezet...

*Ik erg veel zin heb in mijn aanstaande baantje...

*Dat in een winkeltje op een zorgboerderij is...

*Ik als ik rijk en gezond zou zijn graag een woonboerderijtje met veel dieren zou willen hebben...

*Maar een woonboot mij ook wel wat lijkt...

*Deze dromen nooit uit zullen komen, maar wel leuk zijn om te hebben...

*Ik gisteren weer een nieuw nagellakje heb gehaald...

*Ik tegenwoordig weer verslaafd ben aan nageltjes lakken...

*Ik niet van kunstnagels hou...

*Ik net heb gehoord wanneer ik kan beginnen met mijn baantje...

*Ik al een week zin heb om goulash te maken, maar ik nog steeds niet echt trek in eten heb...

*Ik nog maar even wacht tot ik me beter voel en meer eetlust heb...

*Ik straks nog maar wat makkelijks ga halen...

*Dit wel heel veel IK berichtjes zijn...

*Ik nu maar even ga stoppen...

*Ik anders de volgende keer niets meer te vertellen heb...



Valentijn

Morgen is het weer valentijnsdag.

Een dag die ze van mij wel over mogen slaan.

Natuurlijk vind ik het leuk voor de mensen die verliefd zijn, maar ik word er altijd een beetje triest van.

Ik heb het hele liefdesgebeuren sinds een tijdje helemaal afgesloten.

En nee ik ben niet zielig, maar het schijnt gewoon niet voor mij te zijn weggelegd.

En als er wel een man op mijn pad komt kijkt hij vaak alleen naar uiterlijk, en neemt al niet eens de moeite om mij beter te leren kennen.

De laatste keer (afgelopen augustus) dat ik dacht dat het echt iets ging worden ben ik zo verschrikkelijk de grond in getrapt dat ik spontaan ben genezen.

IK geloof niet dat de liefde ooit nog op mijn pad zal komen.

En dat komt misschien negatief over als je dat zo leest, maar zo voel ik het al niet meer.

Het is gewoon een gesloten hoofdstuk voor mij, niet meer en niet minder.

Ik wil mezelf gewoon niet langer meer kwellen door hoop te houden.

Sommige mensen zijn er schijnbaar toch voor gemaakt om hun leven lang alleen te blijven.

En daar zal ik dan wel 1 van zijn denk ik.

Niet mijn keuze, maar soms heb je gewoon niets te kiezen.

Gelukkig zijn er nog een hele hoop leuke dingen in het leven waar ik van geniet.

Dus maar even diep ademhalen, en we gaan weer vrolijk verder!

En voor wie morgen wel iets aan valentijnsdag doet wens ik jullie een happy



Mijn moeder, een wonderkind

Omdat ik vind dat ik een bijzondere moeder heb wil ik haar verhaal hier graag delen.

Mijn moeder is het tweede kind van mijn grootouders.

Het eerste kindje is na zes maanden zwangerschap overleden in de buik.

Daarna was mijn oma dus zwanger van mijn moeder.

En weer dreigde het in de zesde maand mis te gaan.

Maar gelukkig gebeurde dat niet, mijn moeder leefde en kwam ter wereld met een gewicht van 1100 gram.

Tsja....je zult denken dat er tegenwoordig wel veel lichtere kindertjes worden geboren die het redden, en dat is natuurlijk ook wel zo.

 Maar als je verder leest zul je begrijpen waarom ik mijn moeder een wonderkind vind.

Mijn moeder werd dus thuis geboren met een gewicht van 1100 gram in 1940.

Dat is nu dus bijna 72 jaar geleden.

Denk je eens in...thuis geboren na een zwangerschap van nog maar 6 maanden, in 1940 dus oorlogstijd.

En dan hadden ze natuurlijk ook nog lang niet zulke goeie apparatuur om zulke kleine kindjes in leven te houden als nu.

De huisarts heeft mijn moeder in een dekentje gewikkeld, in een rieten koffertje gelegd en naar het ziekenhuis in Groningen gebracht.

Daar is ze in een couveuze terechtgekomen.

En ik ga ervan uit dat zo'n couveuze niet meer deed in die tijd dan het warm houden van een kindje.

Maar mijn lieve moedertje was een knokkertje, en heeft het gered!

Toen ze drie pond zwaar was mocht ze naar huis.

Tegenwoordig is dat pas met vijf pond.

Ze was zo klein dat mijn oma het heel eng vond om voor haar te zorgen.

Maar alles is supergoed afgelopen, en daarom vind ik mijn moeder een wonderkind.

Ze word nu in juni alweer 72, en heeft inmiddels al een achterkleindochter van bijna vier.

Nu snap je ook vast waarom ik dit verhaal zo graag vertel.

Ik ben blij dat ze mijn moeder is, en ik houd heel veel van haar! (ook van mijn paps hoor)

Meestal

Als ik een antibioticakuur krijg voel ik me met een dag of drie alweer wat beter.

Nu is de kuur bijna op, en voel ik me nog steeds niet goed.

Ik voel me echt ziek, en heb het idee dat ik ook koorts heb nu.

De keelontsteking is al wel over, maar nu zitten m'n holtes en luchtwegen weer potdicht.

Ik heb ook in geen jaren een behoorlijke griep meer gehad, dus misschien weet ik gewoon niet meer hoe het voelt ofzo.

Ik baal ontzettend, want ik heb geen tijd om ziek te zijn (ach ja, wie wel eigenlijk?).

Maar goed, misschien ben ik ook wel gewoon te ongeduldig en wil ik misschien te snel.

Maar als je al lichamelijke beperkingen hebt, en daardoor veel moeite hebt om de dagelijkse dingen zoals het huishouden bij te houden kun je een griep al helemaal niet gebruiken.

Ik heb dan ook altijd veel meer tijd nodig om te herstellen, vooral de vermoeidheid blijft dan altijd nog erg lang hangen.

Maar goed, we zullen het vast wel weer overleven, en ik heb het weer even van me afgebept.



Ken je dat?

Als er een regendruppel in het water valt ontstaat er een cirkel die alsmaar groter word.

En daar kun je ook het werken aan jezelf mee vergelijken.

Niet meteen, maar na verloop van tijd ga je merken dat niet alleen jij, maar ook de mensen in je directe omgeving gaan veranderen.

Onbewust pikken zij op wat het werken aan jezelf met jou doet.

En dat zet hen dan ook weer aan om dingen te veranderen bewust of onbewust.

Eerst zijn het maar piepkleine dingetjes die je opvallen.

Maar dat word steeds groter en breid zich weer verder uit, en zo word de kring steeds groter.

Het is maar een heel klein druppeltje op een hele grote plaat, maar als de cirkel van dat druppeltje niet doorbroken word kan het een wereld van verschil maken denk ik.

Ik weet ook niet of iedereen die dingen zo ziet als ik hoor.

Maar juist daarom schrijf ik het ook op in deze blog.

Want ik vind het wel zo'n bijzondere ervaring dat ik die graag met anderen wil delen.

Ik vind sowieso dat het leven vol zit met bijzondere ervaringen en lessen, als je ze maar wilt zien!

Als je er open voor staat kun je gewoon fantastische dingen ervaren en leren in je leven.

Jammer genoeg zijn er nog veel te veel mensen die daar niet in geloven, en dat is jammer.

Het kan het leven zoveel prettiger maken...



Hoera, ik heb ADHD!

Je bent een gevoelsmens en hebt een enorm rechtvaardigheidsgevoel.
2. Je kunt heel goed emoties van anderen invoelen.
3. Je kunt intenser van dingen genieten dan de meeste anderen.
4. Je bent creatief en blinkt vaak uit in theater, beeldende kunst of culinaire uitspattingen.
5. Je bent een kei in het bedenken van oplossingen.
6. Je bekijkt de wereld vanuit een unieke, onbevangen invalshoek.
7. Je bent fantastisch in het vinden van dingen (zoals geld op de grond) en mensen in een menigte.
8. Je bent verbazingwekkend scherpzinnig.
9. Je bent vaak de gangmaker op een feest en de dansvloer.
10. Je impulsiviteit maakt je een spontaan en openhartig mens.
11. Je kunt plezier hebben als geen ander.
12. Je bent energiek; vervuld van een krachtig en volhardend streven, wanneer je een doel wilt bereiken.
13. Je bent recht door zee.
14. Je wilt graag gewaardeerd worden en werkt daar ook hard voor.
15. Je bloeit op van positieve kritiek, maar doorziet huichelarij meteen.
16. Je maakt van je hart geen moordkuil.
17. Je bent ontzettend enthousiast en goed als je iets graag doet.
18. Je bent heel moeilijk voor de gek te houden.
19. Je komt voor jezelf op!
20. Je prikt onmiddellijk door uiterlijke schijn van mensen en zaken heen.
21. Je staat met beide benen op de grond.
22. Je maakt snel contact met anderen en bent daardoor een uitstekend netwerker.
23. Je voelt meteen aan wanneer er een unieke relatie tussen mensen en dingen bestaat.
24. Je kunt met alle lagen van de bevolking door een deur.
25. Je bent iemand die niet snel in een sleur terechtkomt of saai wordt.
26. Je bent origineel en hebt een groot gevoel voor humor.
27. Je bent de goed verstaander die vaak maar een half woord nodig heeft.
28. Je bent loyaal en gaat door het vuur voor mensen waarvan je houdt.
29. Niemand is meer hartstochtelijk dan jij, wanneer je gek bent van iets of op iemand.
30. Je doet iets eerder omdat je het wilt, dan omdat het moet. En wat je doet, doe je met hart en ziel!

Bron: www.hersenstorm.nl

Waarom

Is het leven in mijn hoofd zo ingewikkeld.

Begrijp ik de wereld niet, of begrijpt de wereld mij niet?

Het ene moment vind ik het leven superleuk, en het andere moment denk ik "zat ik maar op de maan".

Ik weet op het moment ook echt niet meer wat ik met Eelke aanmoet.

Vanavond weer zo'n voorval.

Hij geeft altijd de honden en katten eten.

Maar nu blijkt dat hij dat al dagen niet had gedaan omdat "het voer op was".

Omdat ik al dagen niet lekker ben was het mij nog niet opgevallen dat ze al dagen niets hadden gekregen.

Op mijn vraag waarom hij dat dan niet eerder zegt, krijg ik als antwoord dat ie "het nu toch zegt"?

Pppfftt...volgens mij heb ik het al eerder gezegd dat hij nu pas begint te puberen.

Vandaar ook mijn vorige boze korte schrijfsel dus.

Ik heb voor het eerst in jaren weer eens een fikse griep, maar Eelke laat mij maar gewoon aanmodderen.

En dat de dieren daar de dupe van worden vind ik het allerergst.

Maar ik ga morgen wel weer met mijn zieke lichaam zelf naar de winkel.

Het word tijd dat meneer eens op zichzelf gaat.

Maar ja, dat zal ook nog wel 100 jaar duren.

Bah!

Ik weet het niet meer...

Ik weet het allemaal niet meer.

Volgende week ga ik mijn dieren laten ophalen door de dierenbescherming.

En ik ga Eelke ook het huis uit zetten.

Want ik weet werkelijk niet meer hoe het allemaal nog moet hier.

Wanner krijg ik eens rust in mijn leven...



Soms zou ik willen

Dat ik weer even klein was.

Als klein kind word je vaak lekker vertroeteld door je ouders als je ziek bent.

En wie heeft dat niet nodig zo af en toe?

Als je volwassen bent moet je maar hopen dat er iemand naar je omkijkt en eens iets voor je wil doen.

Althans in mijn geval dan.

Ik heb in jaren geen griep gehad, maar heb het nu toch wel zwaar te pakken.

Meestal als ik me niet fit voel veeg ik mezelf wel bijelkaar en ga ik wel door met wat ik moet doen.

Maar nu voel ik me echt te belabberd daarvoor.

En dan heb je 3 volwassen kids, maar niet een daarvan zal ook maar eens vragen of ze iets voor me kunnen doen, of even een boodschap voor me kunnen doen.

En daar baal ik echt ontzettend van!

Want ik sta wel altijd voor mijn kids klaar als het nodig is.

En ik vraag eigenlijk bijna nooit iets van ze.

Zelfs als ik ziek ben vragen ze mij nog of ik dingen voor hun kan doen.

En ik wil helemaal niet klagen of zielig overkomen hoor.

Maar ik baal er soms gewoon zo van dat het altijd maar alleen van mijn kant moet komen.

En ik doe het ook gewoon altijd weer!

Bah bah bah!

Ik ben gewoon veel te goed voor deze wereld, en daar baal ik ontzettend van.

Blégh...ik heb wel weer genoeg geklaagd geloof ik.



Nog meer foto's

Tsja...fotograferen is ook een hobby van mij, dus heb ik bergen foto's.

En ik vind het dan ook erg leuk om ze te laten zien.

Toen was ik nog schattig...

En toen ook nog wel toch?

Cynthia in shock

Mooi he?

Onze Tijger

Bij exje in de tuin

Babyknijn

Vingerhoedskruid

Eeeuuhhhwasdatnoudan?

Gerbera

Wat klopt hier niet?



Elmo alias de "grote boze wolf"

Als mensen Elmo zien roepen ze altijd dat ze het zo'n leuke hond vinden.

Tsja...ik moet toegeven, het is ook wel een knapperd hoor!

Maar het is wel altijd een hond met een giga gebruiksaanwijzing geweest.

Elmo is een kruising Tibetaanse terrier (zijn pa had een stamboom), en we hebben hem al vanaf dat hij 7 weken oud is.

Hij is altijd bang voor vreemden geweest, en dan vooral voor mannen.

Zijn angst uitte hij niet door weg te lopen, maar door in de aanval te gaan.

Hij heeft dus in de loop der jaren ook al menigeen te pakken gehad.

Twee jaar geleden heeft hij zelfs m'n kleindochter van toen 2 bijna gegrepen.

En ook heeft hij 1 van onze katten Pugsley bijna eens z'n koppie vermorzeld.

Ik moet dus de hele dag door alert zijn op wat Elmo doet of kan gaan doen.

Gelukkig is zijn gedrag in de loop der jaren (hij is nu 10) wel een heel stuk verbeterd.

En dat is mede gekomen doordat ik veel naar het programma van honden fluisteraar Cesar Millan kijk denk ik.

Ik heb daar toch wel ontzettend veel van geleerd.

Maar natuurlijk is Elmo niet alleen maar vervelend.

Als hij maar niet teveel geprikkeld word is het gewoon een fantastische hond.

En ik weet na al die jaren natuurlijk ook precies hoe ik met hem om moet gaan.

En dat mag ook wel, want de laatste tijd probeerd hij mij ook wel eens uit.

Hij wil mij dan echt de baas worden.

Maar ik ben absoluut niet bang voor hem, en dat weet hij ook.

Maar wat ik nu wil zeggen met dit schrijfsel is dat ik me de laatste tijd toch wel afvraag hoelang het nog goed zal blijven gaan.

Hij word de laatste tijd ook steeds dominanter tegen onze andere hond Gizmo.

Die valt hij dan ook echt aan, soms tot bloedens toe.

En dat vind ik heel erg.

Maar Elmo weg doen is geen optie, ten eerste omdat ik hem niet kwijt wil, en ten tweede omdat hij ook niet zomaar naar anderen kan ivm zijn gedrag.

Zolang het nog gaat blijft hij sowieso hier, en anders vrees ik dat ik hem toch zal moeten laten inslapen als hij te aggressief word.

Maar daar ga ik nu nog maar even niet aan denken...

Ziek

Ik ben ziek, een fikse keelontsteking.

Heb in jaren geen keelontsteking gehad.

Was even vergeten hoe beroerd je je daar van kunt voelen.

Heb keelpijn, heb het ijskoud, geen trek in eten maar wel een hongerige maag, ppfftt...

Altijd als het eens een keer goed met me gaat is er wel weer wat.

Het liefst zou ik m'n bed in duiken.

Maar ik weet dat ik me dan nog belabberder ga voelen.

Morgen krijg ik een antibioticakuur, dan zal het vast snel opknappen.

Maar voor nu zit ik er maar weer mee.

Stom gedoe allemaal...

Ppfftt...weet niet eens wat ik nog meer moet vertellen eigenlijk.

Als ik me weer beter voel komt er wel weer een langer schrijfsel.

Tot later!

Telefoonhoesje



Even een foto bewerkt



Duidelijkheid

Ik heb ADHD en heb dus een hoop structuur nodig.

Ik geef dan ook altijd aan dat als mensen afspraken met mij maken, ze dat duidelijk moeten doen.

Maar helaas gebeurd dat dus bijna nooit.

IK begrijp heus wel dat die mensen het druk hebben, maar als ze hun afspraken niet na kunnen komen moeten ze die niet maken lijkt mij.

Ze verwachten toch van mij ook dat ik mijn afspraken na kom?

Ik vind het gewoon erg lastig als ik niet weet waar ik aan toe ben.

En dan steekt ook mijn onzekerheid de kop weer op.

En dan vinden ze het ook nog eens raar dat ik niet altijd vriendelijk op ze reageer als dat voor de zoveelste keer gebeurd.

Ik baal er echt vreselijk van, en ik heb besloten dat ik dat ook duidelijk ga maken.

Want ik kan namelijk wel duidelijk zijn!

Blégh.....ben er echt vreselijk klaar mee...

Tegenpolen en het nut ervan

Mijn beste vriendin L en ik zijn heel erg elkaars tegenpolen.

Waar bij haar het glas vaak half leeg is, is het bij mij vaak halfvol.

Maar voor ik verder ga met mijn verhaal zal ik eerst vertellen hoe onze vriendschap is ontstaan.

De zus van L woont samen met mijn ex.

En sinds zij samen zijn, zijn L en ik dus vriendinnen (hoe gek kan het lopen in de wereld).

Inmiddels zijn we dus al zo'n 17 jaar vriendinnen.

Nu verder met mijn verhaal...

Wij zijn dus heel erg elkaars tegenpolen, en je zou zeggen dat zo'n vriendschap niet zou kunnen werken.

Wij zijn echt totaal verschillen, en denken ook heel verschillend over allerlei zaken.

En toch werkt het!

Hoe dat dan kan?

Zij leeft heel erg moeilijk voor zichzelf, terwijl ik juist heel open en uitbundig ben.

En dat vult elkaar aan, of remt elkaar juist af.

In de loop der jaren heb ik gemerkt dat zij langzaamaan wat zelfverzekerder word.

En, (ik zie het ook in dingen die een ander niet eens op zouden vallen) ik zie het bv aan hoe de keuze voor kleur bij haar veranderd.

IK zal uitleggen wat ik bedoel...

Mijn lievelingskleur is rood, ik hou van felle en uitbundige kleuren.

L houd meer van neutrale kleuren zoals creme.

De laatste tijd begint ze ineens roze ook een mooie kleur te vinden, terwijl ze daar normaal niets van moest hebben.

En daaraan merk ik dat ze wat positiever in het leven komt te staan.

Maar zij kan mij juist weer heel goed afremmen.

Als ik iets in m'n hoofd heb dan moet dat meteen gebeuren, en duik ik er middenin.

Vaak blijkt dan achteraf dat ik teveel hooi op m'n vork heb genomen, en dat ik weer moet afhaken.

En dan ben ik weer teleurgesteld in, en boos op mezelf.

En daarin remt zij mij dan soms af en laat me zien dat ik er eerst even over na moet denken voor ik me erin stort.

Dus, wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat daar waar ik haar aanmoedig om te groeien en te ontwikkelen, zij mij weer afremt en laat nadenken als dat nodig is.

En zo zie je maar weer, een vriendschap van tegenpolen, kan juist ook weer een hele evenwichtige vriendschap zijn!



En maar weer wat geknutseld

Een sleutelhanger met naam.

 

 

Foto's>>>Mijn kids

Ome Alex met z'n kleine nichtje Cynthia

Alex en Angela

Eelke met buurmeisje

Eelke was er al vroeg bij

Eelke hard aan het werk

Boeh!

Vader en zoon

Eelke en Cynthia having fun!

Gekke Angela

Even een wasje wegwerken

Zweterig werkje he?

Alweer dat gekke wijf!

Kip ik heb je!

Zo moeder zo dochter

Oogcontact...

Mag ik haar meenemen?





Uiterlijk en intelligentie

Mensen schieten vaak in de lach over hetgeen wat ik nu ga vertellen.

En dan sussen het ze met een: "dat zal vast wel wat meevallen".

Maar ik weet uit ervaring dat dat niet zo is.

En ik schrijf dit niet omdat ik medelijden met mezelf heb, of dat ik mezelf lelijk vind ofzo.

Want ik vind mezelf helemaal goed zoals ik ben.

Ik vertel dit verhaal puur om te laten zien hoe kortzichtig mensen kunnen zijn.

Het gaat dus om de ervaring die ik hiermee heb.

Ik ben qua uiterlijk geen Barbiepop of fotomodel.

Maar dat er mensen zijn die dan meteen de conclusie ook maar even trekken dat je dan ook vast wel niet zo intelligent zult zijn slaat alles vind ik.

Maar er zijn dus echt mensen die dat denken.

Neem bv mijn contactpersoon bij de gemeente.

Ik had voorheen hulp van stichting Limor.

En op een gegeven moment stuurde ik mijn contactpersoon van de gemeente eens een mail ergens over.

En toen had die meneer later tegen de dame van Limor gezegd dat hij niet geloofde dat ik die mail had geschreven, en dat zij mij daar wel bij geholpen zou hebben.

Toen ik dat hoorde heb ik toch wel even keihard gelachen.

Want van wat ik hoor over de blogs die ik schrijf weet ik zeker dat ik toch echt niet zo dom ben als mensen dan schijnbaar denken.

Maar goed, dat is hun probleem, en niet het mijne.

Nog even wat over oordelen over uiterlijk...

Vroeger werd ik altijd gepest omdat ik scheel kijk met 1 oog.

En nu nog word ik vaak nagestaard door mensen.

Ook omdat ik tattoos heb en een piercing onder mijn lip.

 En ik ben natuurlijk geen twintig meer, hihi.

Nu heb ik jaren geleden een super goeie tip van een buurmeisje gekregen, en ik moet zeggen die werkt fantastisch!

Ze zei dat als mensen me aanstaarden ik gewoon terug moet staren net zolang tot ze niet meer durven kijken.

En dat doe ik bij gelegenheid dus regelmatig.

En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zoveel lol gehad.

Het is echt lachen als je ziet hoe die mensen reageren als jij hun aan gaat staren.

Zo maak je van iets vervelends weer iets positiefs toch?

Lekker warm

Ik ben helemaal klaar voor de kou met mijn zelfgemaakte deken...



Netwerk

Dat je maar een heel klein netwerk om je heen hebt besef je af en toe ineens met een schok.

Als er niets tegen zit heb je dat niet door, maar zodra er iets aan de hand is word je ineens weer met de neus op de feiten gedrukt.

En daar word je dan echt niet vrolijk van (om maar met Rob Geus te praten).

Het eerste probleem is dat de huisarts me heeft doorverwezen naar de neuroloog.

Alles goed en wel, maar dan zit ik dus alweer met, of liever gezegd zonder vervoer.

Openbaar vervoer is al geen optie, want daar moet je tegenwoordig een dure pas voor kopen waar ik dus geen geld voor heb.

En laten we het dan nog eens over het weer hebben...

Met die sneeuw en gladheid durf ik eigenlijk amper naar buiten.

Ik ben dit weekend alleen, maar moet toch boodschappen hebben.

En dat is dus ook alweer een probleem.

Ik baal er toch zo verschrikkelijk van.

Er is werkelijk altijd wel wat wat problemen oplevert.

En ik ben het zo zat allemaal!



Kaartje gemaakt

Ik heb maar weer eens even een kaartje gemaakt van theezakjes.



Verandering

Ik merk dat ik op het moment toch weer een stukje vooruit ga nu.

Het is mij opgevallen dat, sinds ik minder zoetigheid eet/drink ik stukken minder moe ben.

Althans, ik denk dat het daaraan ligt.

De laatste tijd ben ik wat meer gaan letten op wat ik eet/drink omdat ik steeds vaker overgevoelig reageer op dingen.

Voorheen had ik dat eigenlijk nooit.

Maar ik denk dat je lichaam net als je geest gewoon constant veranderd ofzo.

In elk geval drink ik nu eigenlijk de hele dag door water, en eet veel minder zoete dingen.

Ik was vooral ernstig verslaafd aan ijs.

Een literbak achter elkaar opeten was me niks.

Maar dat is dus niet echt goed voor mij.

Natuurlijk neem ik af en toe nog wel eens iets zoets, en dat kan ook geen kwaad denk ik.

Zolang het maar met mate is.

De andere verandering die mij is opgevallen heeft te maken met het bijhouden van deze blog.

Sinds ik met regelmaat mijn hersenspinsels van mij afschrijf merk ik dat ik veel meer rust in mijn hoofd heb.

Ik ben een ontzettende denker, en dan bedoel ik dat ik echt over van alles en nog wat nadenk, en een hoop plannen en ideëen heb.

En dat blijft dan allemaal maar in mijn hoofd zitten.

Nu schrijf ik het op, en print het uit zodat ik het ook nog eens na kan lezen.

En dat werkt perfect voor mij.

En zo blijf je jezelf verbazen en ontwikkelen!

*Life is beautiful!*