We gaan de laatste uurtjes in

Nog een paar uur te gaan, en dan zit 2012 er alweer op.

Zoals voor heel veel mensen is een jaarwisseling ook voor mij iets om nog eens terug te kijken op het afgelopen jaar.

Het was een jaar waarin heel veel gebeurd is.

Veelal leuke, mooie, en positieve dingen, maar ook een paar verdrietige dingen zoals het afscheid nemen van ome J., de man van mijn moeder's beste vriendin die de strijd tegen kanker op moest geven.

En ook het in laten slapen van mijn  lieve vriendinnetje Gizmo, die lichamelijk totaal op was (ze is waarschijnlijk wel 13 jaar oud geworden).

En dan was er nog het afstand doen van Loïs de pers, en Mickey Blueeyes het konijn aan de dierenbescherming.

Dit was totaal mijn eigen keuze, omdat ik de verzorging van al mijn beessies niet goed meer aankon.

Maar al met al bestond het afgelopen jaar toch grotendeels uit positieve dingen.

Ik heb weer veel geleerd, en een hoop stappen vooruit gezet.

Er zijn nieuwe mensen mijn leven binnen gewandeld, en er zijn mensen mijn leven weer uitgewandeld.

Ik heb een hoop nieuwe inzichten opgedaan in dit jaar waar ik weer verder mee kan.

En ook is het me duidelijk geworden hoeveel lieve mensen ik eigenlijk om me heen heb.

De fijne plek op de zorgboerderij, en de geweldige klik die ik daar met iedereen heb was ook een mooi moment van dit jaar.

En dan nog mijn lijfspreuk die ik nu letterlijk op mijn lijf heb staan, zodat ik er altijd aan word herinnerd dat ik elke keer mijn tegenslagen weer overwin.

En dan nog de nieuwe hulpverlening die ik heb, die in korte tijd ontzettend veel voor mij geregeld heeft.

Het ging wel een beetje erg snel, en ik had moeite om dat allemaal te verwerken, maar ik ben er toch superblij mee.

De hulp die er nu is voor Eelke, en waarvan ik het idee heb dat zij precies begrijpt wat ik al die jaren tegen alle hulpverleners heb geroepen.

Ik ben dankbaar voor mijn kinderen waarmee ik een hele hechte band heb, en voor het feit dat ik mijn beide ouders nog heb, en dat ik ook met hen een hele fijne band heb.

Dankbaar ben ik ook voor mijn lieve vriendinnetje L. die al zoveel jaren mijn beste vriendin is, en mijn steunt door dik en dun.

En dan nog de vele mensen om mij heen, waarvan ik een groot deel alleen maar via de pc ken, maar die laten zien dat ook vrienden op afstand echte vrienden kunnen zijn.

En zo kan ik nog heel lang doorgaan natuurlijk.

Het was een bewogen, maar zeer mooi en leerzaam jaar.

Voornemens voor het nieuwe jaar ga ik niet maken...

Ik kijk wel wat er op mijn pad komt.

Ik ga gewoon mijn best doen om er weer een mooi jaar van te maken, en zoveel mogelijk te genieten.

Waar ik wel benieuwd naar ben, is of er in het komende jaar dan toch eindelijk eens een leuk iemand op mijn pad zal komen.

Maar goed, ook dat zal de tijd me leren...

Het belangrijkste is om volop te genieten van alle moois in het leven.

Als je maar goed om je heen kijkt kun je dat overal vinden.

Voor nu wens ik iedereen een hele fijne en gezellige jaarwisseling toe.

Geniet van elkaar, en pas op met vuurwerk!

Heel veel gezondheid en geluk voor het nieuwe jaar!

Weer een taart gemaakt

Ditmaal voor mijn nichtje die morgen jarig is.

24-12-1912

Vandaag precies 100 jaar geleden werd mijn lieve beppe geboren in een boerengezin met 8 kinderen.

Ik weet zo niet het hoeveelste kind zij was, dat zou ik aan mijn moeder moeten vragen.

Helaas is ze in 2001 op 88 jarige leeftijd overleden, maar ik wil op deze bijzondere datum toch een stukje over haar schrijven.

Zo goed ik weet is er van die 8 kinderen nu nog maar eentje in leven.

Haar jongste broertje is al overleden toen hij 16 was.

Hij is tijdens een wandeling met de hond door de weilanden verdronken in een sloot.

Dat heeft veel met haar gedaan.

Jammergenoeg weet ik niet alle data van bepaalde gebeurtenissen, dus die kan ik er niet bij zetten.

Ze heeft op een gegeven moment mijn pake ontmoet, en ze zijn getrouwd.

Ze raakte zwanger van haar eerste kindje die helaas na 6 maanden zwangerschap is overleden in haar buik.

Ze heeft mij daar heel veel over verteld, maar ik heb besloten om dat hier niet te schrijven uit respect van mijn lieve beppe.

Later was ze weer zwanger (van mijn moeder).

Ook mijn moeder werdt geboren na een zwangerschap van 6 maanden.

Maar gelukkig leefde zij wel.

De tweede wereldorlog was net begonnen, dus dat was een erg heftige tijd.

Mijn moeder is thuis geboren, de dokter heeft haar in een dekentje gewikkeld, in een rieten koffer gelegd, en haar met de auto naar het ziekenhuis in Goningen gebracht.

Mijn pake ging regelmatig op de fiets vanuit Friesland naar mijn moeder.

Mijn beppe vond de Duitse soldaten in het ziekenhuis vreselijk eng, en ze was soms bang dat ze mijn moeder mee zouden nemen.

Toen mijn moeder 3 pond zwaar was mocht ze naar huis.

Ze was zo piepklein dat mijn beppe haar amper vast durfde te houden.

Maar gelukkig heeft mijn moeder het geredt, en toen zijn 6 jaar oud was kwam er nog een zusje bij.

Mijn pake werkte bij de Zuiderzee, en is daar bijna verdronken.

Dat was voor mijn beppe de zoveelste heftige ervaring.

Sindsdien heeft ze altijd een angst gehouden voor water (sloten, zee, ed.)

Voor mij is beppe (en ook pake) heel erg belangrijk geweest.

Ik heb er (door omstandigheden) heel veel gelogeerd, en heb daar ontzettende fijne herinneringen aan.

Toen mijn pake 75 jaar oud was, is hij plotseling overleden aan een hartaanval.

Daarna is mijn beppe eigenlijk nooit meer echt zichzelf geweest.

Gelukkig ben ik altijd heel veel bij haar op bezoek geweest, en ik weet dat ze dat erg fijn vond.

We hadden gewoon een supersterke band.

Lichamelijk is ze er niet meer, maar in mijjn hart, en herinneringen heeft ze het allermooiste plekje, en dat blijft altijd.

 

 

 

Nieuw jaar nieuw begin

Het jaar 2012 is bijna afgelopen, en het jaar 2013 ligt zo'n beetje op de drempel.

De laatste maanden van dit jaar zijn bestwel hectisch en heftig geweest.

Maar dit alles was wel nodig om weer vooruit te komen in m'n leven.

Ik hoop dat al die stappen die ik de laatste tijd heb gemaakt ervoor zorgen dat ik in het komende jaar eindelijk eens wat rust in mijn leven krijg.

Want daar ben ik nu echt wel aan toe.

Alle toestanden in mijn leven hebben nu wel weer even lang genoeg geduurd dacht ik zo.

Het was moeilijk, het was zwaar, het heeft me heel veel tranen gekost.

Maar ik ben megatrots op mezelf, want ik heb niet opgegeven!

De grootste stappen waren het in laten slapen van Gizmo, afstand doen van een aantal huisdieren, en over de schaamte wbt de toestand van mijn huis heen stappen.

Ook ben ik erachter gekomen hoeveel lieve mensen ik eigenlijk om me heen heb.

Het jaar 2012 heeft me een hele hoop kracht gegeven, en me weer inzichten gegeven waar ik veel aan heb.

Ik stap het jaar 2013 vol goede moed en trots binnen, en hoop dat er ook dit jaar weer mooie en leerzame dingen op mijn pad komen.

Ook al zal het niet altijd van een leien dakje gaan, ik blijf doorgaan en alleen maar vooruit kijken.

Het leven heeft nog zoveel moois, en daar wil ik nog heel lang van genieten.

Kerst

Gemaakt door Eelke

Echte vrienden

Ik merk dat doordat ik zo open over mezelf vertel ik ook veel beter het verschil zie in wie mijn echte vrienden zijn en wie niet.

Om een voorbeeld te noemen waardoor ik het verschil meteen zag: Gisteren schreef ik op Facebook dat ik gezellig de hort op was geweest met mijn vriendinnetje L.

Daar reageerde iemand op door te zeggen dat ik beter wat aan mijn huis kon doen ipv de hort op te gaan.

En ik moest mijn dieren ook maar wegdoen, en geen nieuwe meer nemen.

Ik wist even niet wat mij overkwam toen ik dat las, want ik had dat van die persoon helemaal niet verwacht.

Die reactie raakte me echt keihard, maar wat er daarna gebeurde voelde echt als een warme deken.

Een aantal mensen uit mijn vriendenlijst reageerden meteen op die persoon, en het deed me supergoed wat ze allemaal zeiden.

Ik waardeerde mijn vrienden sowieso al wel heel erg, maar nu nog veel meer.

Want ik weet nu zeker dat echte vrienden er altijd voor je zijn.

Het gaf me op dat moment echt de kracht die ik nodig had, want de opmerking van de persoon deed me toch wel heel erg zeer.

Dus bij deze, lieve vrienden (en ook de familieleden in mijn Facebook) ik hou van jullie!

Wat er zoal is gebeurd de laatste tijd

De laatste tijd is behoorlijk heftig, en hectisch geweest.

Maar wel weer een hele hoop stappen vooruit, en dat is alleen maar goed.

Een tijdje geleden had ik  me weer aangemeld bij de hulpverlening, mede omdat dat nodig was om op de zorgboerderij te kunnen blijven.

En in dat korte poosje dat ik deze hulpverlening heb is er al gigantisch veel aangepakt.

Ondanks dat het me soms een beetje te snel gaat, en ik het in m'n hoofd dan allemaal even niet meer kan verwerken ben ik er wel superblij mee.

Ik zal eerst eens vertellen wat er allemaal is aangepakt.

 

 

Allereerst de begeleiding van de dierenbescherming.

Het beeld wat veel mensen van de dierenbescherming hebben, is dat ze alleen komen om je dieren weg te halen.

Ik weet nu uit ervaring dat ze veel meer dingen doen dan alleen dat.

Ik had bestwel veel huisdieren (in de ogen van anderen), en de laatste tijd kon ik de verzorging van al die dieren niet echt goed meer aan.

Mijn hulpmevrouw heeft toen contact opgenomen met de mevrouw van de dierenbescherming die mensen die ook in zo'n situatie zitten begeleid.

Dus, die dame kwam op een dag een kijkje nemen hoe de situatie was.

Ik vind deze dame zeer begripvol, maar toch ook erg duidelijk, wat ook heel belangrijk is natuurlijk.

Ze heeft me heel goed geholpen met de moeilijke beslissingen die ik moest maken.

Ik heb onze Franse bulldog Gizmo in moeten laten slapen.

Zij was waarschijnlijk al wel een jaar of 13 oud, wat heel erg oud is voor dit ras.

Ze was dus lichamelijk ook gewoon helemaal op.

Ik mis haar nog heel erg, maar ik weet dat dit het beste voor haar was.

 

 

Ook heb ik een kat (pers), en het konijn afgestaan aan de dierenbescherming.

Ook dat was niet makkelijk, maar uiteindelijk gaf het wel rust.

Ik heb nu nog 1 hond, en 3 katten, en daar kan ik nu goed voor zorgen.

 

Ook is mijn grootste obstakel nu aangepakt, mijn huis.

Ik ben eindelijk over mijn schaamtegevoel heengestapt, en heb ook op dat gebied hulp geaccepteerd.

Ze zijn nu bezig om dat allemaal te regelen, dus dat is nu nog niet gaande, maar het gaat nu eindelijk wel gebeuren.

Het is iets wat ik vreslijk moeilijk vond, maar ik laat het nu maar gewoon over me heen komen.

Ik denk, als dat eenmaal gebeurd is, dat dat ook weer voor een heel groot stuk rust zorgt in mijn hoofd.

 

 

Wat Eelke betreft, is er nu ook weer hulpverlening opgestart.

Hij is aangemeld voor Mentaal beter, en kan daar in januari al terecht.

Ook krijgt hij een nieuwe diagnostering, en word zijn IQ opnieuw getest.

Ik ben heel erg blij dat ook dit nu eindelijk goed wordt aangepakt.

 

En dan als laatste nog iets positiefs.

Ik had me anderhalve week geleden aangemeld voor de voedeselbank.

Afgelopen maandag had ik al een intakegesprek, en gisteren had ik al m'n eerste voedselpakket!

Omdat Eelke nu maandelijks 200 euro kostgeld naar de bewindvoerder moet overmaken, ben ik hier superblij mee.

Er zit echt heel veel in zo'n pakket, en de 24ste krijgen we zelfs een kerstpakket.

Mijn nieuwe koelkast is inmiddels besteld, dus kan ik straks lekker een voorraadje opbouwen.

 

Nou, ik geloof dat ik alles wel weer zo'n beetje heb verteld wat er de laatste tijd is gebeurd.

Nu zelf alleen lichamelijk nog een beetje opknappen, maar dat heeft gewoon een beetje tijd nodig denk ik.

Al met al ben ik superblij met de hulp die ik nu heb, want er is in een heel korte tijd gewoon megaveel bereikt.

En hopelijk kan ik het aankomende jaar eens echt tot rust komen, en gewoon eens lekker bezig zijn met de dingen die ik graag doe.

Maar dat gaat vast wel lukken!

 

 

 

 

 



En dan gaat het ineens even niet meer

Tsja, daar zit ik dan...

Het moest gewoon eens een keer gebeuren.

Waar ik het over heb?

Nou, ik heb het over het feit dat ik al jaren een hoop zooi voor m'n kiezen heb, maar nog steeds niet ben ingestort.

Maar nu ben ik op een punt dat het toch even helemaal niet meer gaat.

Ik voel me lichamelijk beroerd, en jank om het minste of geringste.

Nee, depressief ben ik niet.

Het is meer een gevoel van heel lang je reserves gebruiken tot ook dat helemaal op is.

Bij werkende mensen heet dat een burn out dus.

Vaak word de raad dan gegeven dat je eruit moet gaan en afleiding moet zoeken.

Maar dat is nu juist waar ik totaal geen behoefte aan heb.

Ik weet van mezelf dat ik het beste weer oplaad door gewoon even afstand van alles en iedereen te nemen, en gewoon even niks te moeten.

Vroeger zou ik dat niet gedaan hebben omdat ik dan bang was om anderen te kwetsen.

Maar nu weet ik gewoon dat ik dat echt heel hard nodig heb, en wat een ander daarvan denkt of vind kan ik gewoon even niets aan doen.

In de decembermaand sta ik sowieso al in de paniekmodus, want ik kan gewoon heel slecht tegen die toestanden van die verplichte feestdagen enzo.

Het liefst zou ik de maand december maar overslaan.

En nu heb ik dat gevoel gewoon dubbel zo erg.

Ik kan het gewoon even niet opbrengen om aan van alles en nog wat mee te doen.

Ik wil gewoon even helemaal niks, en de tijd om alles van de afgelopen periode in m'n hoofd op een rijtje te krijgen.

Er is gewoon heel veel gebeurd de laatste tijd.

Er zijn een aantal hele moeilijke stappen gezet, en een hele hoop dingen in een sneltreinvaart geregeld.

Uiteraard zijn het allemaal dingen die meehelpen aan een positieve vooruitgang in mijn leven.

Maar het is gewoon zoveel in een heel korte tijd geweest, dat ik het in mijn hoofd gewoon even niet meer kan bijbenen.

Wat ik met dit schrijfsel wil zeggen is dat ik hoop dat jullie mij een beetje begrijpen, en mij de ruimte willen geven om even weer op te laden.

Ik heb ook bij de huisarts weer Oxazepam besteld (dat gebruik ik al jaren heel af en toe), om even wat beter te kunnen ontspannen.

Ik heb dat vaak maar heel kort nodig, maar het helpt me dan even om er doorheen te komen.

Ik hoop dat het nu een beetje duidelijk is wat er gaande is, en dat ik even de tijd voor mezelf kan nemen om weer op te laden.

Ik ga jullie natuurlijk op de hoogte houden hier hoe het met me gaat.

Bedankt voor jullie begrip, en alvast hele fijne dagen toegewenst!

Babyfoto nagetekend

Ik heb een poging gedaan om een babyfoto van Cynthia na te tekenen.

Voor iemand die niet kan tekenen niet slecht al zeg ik het zelf, hihi.

En oefening baart kunst toch?

Nog wat van mijn tekenkunsten

 

 

 

 

 

 



Vergeven is óók vooruit komen!

Als je nare dingen worden aangedaan door anderen kan dat heel veel met je doen.

Je hele leven zal het af en toe in je herinneringen boven komen.

En dan kun je jezelf afvragen wat je met die nare herinneringen wilt doen.

Het eerste wat in je op zal komen is een wrokgevoel tegen degene die jou iets naars heeft aangedaan.

Gevoelens waar je eigenlijk niets mee kunt, maar die wel elke keer weer bovenkomen.

Om van die nare gevoelens af te komen is vergeven de simpelste oplossing.

De dingen die je zijn aangedaan kun je niet terug draaien.

Maar als je de persoon vergeeft wat hij/zij je heeft aangedaan laat je wel tegelijkertijd die wrokgevoelens los.

En dat geeft dan weer een stukje rust in je hoofd.

Als je vergeeft kun je weer een stap vooruit doen in het leven, en hoef je niet meer te blijuven hangen in die nare gevoelens.

Want per slot willen we toch liever vooruit komen dan achteruit te gaan toch?

Het beest is boos!

 

Gggggrrr ga toch weg man!



En zo zit ik weer eens na te denken

Over van alles en nog wat.

Zo zat ik te overdenken dat ik in de loop der jaren bestwel veel hulp van allerlei instantie's heb gehad en nog steeds heb.

Nu vraag ik me eigenlijk wel af of ik überhaupt ooit nog eens een zelfstandig leven zal kunnen leiden.

Want voor mijn  gevoel is me dat eigenlijk nog nooit gelukt.

En nu is het niet zo dat ik me schaam voor het feit dat ik hulp nodig heb, want hulp vragen is vooruit komen is mijn motto.

Maar toch knaagt het wel eens dat het me maar niet lukt zonder hulp.

Ik ben naar mijn idee bestwel intelligent, en ik heb een hoop talenten.

Maar toch ontbreekt dus dat ene talent.

En daar baal ik soms gewoon een beetje van.

Maar goed, ik ben wel weer trots dat ik nu ook het grootste obstakel heb aangepakt (mijn huis).

En ik denk eigenlijk ook wel dat als mijn huis is aangepakt er ook veel meer rust  zal komen in mijn hoofd.

En wie weet, lukt het me dan ook beter om weer zelf dingen te gaan aanpakken.

Ik krijg wel veel complimentjes over het feit dat ik maar steeds vooruit blijf gaan, maar dat zou me niet lukken met de juiste hulp op het juiste moment.

En wat ik in een vorig blog al schreef, ook niet zonder al die lieve mensen om me heen.

Maar, zoals me dat de laatste tijd ook al vaker is gezegd, komt mijn vooruitgang ook voor een deel doordat ik erover blijf praten.

Daardoor kunnen mensen mij ook weer tips geven, waar ik weer mee verder kan.

Dus, eigenlijk is het een positieve cirkel!

En daar ben ik erg blij mee, en hoe het in de toekomst gaat moet ik nu maar rustig afwachten.

Beter een heel leven met hulp, dan  een half leven met een hoop ellende toch?

Extreme (chronische) vermoeidheid

Vandaag maar eens een schrijfsel over extreme vermoeidheid, omdat er in mijn ogen nog veel onbegrip is op dat gebied.

Ik heb het al sinds ik een jaar of 18 ben, en in de loop der jaren is het behoorlijk erger geworden.

Ik snap heel goed dat het moeilijk te begrijpen valt wat het precies inhoudt.

Want als je het zelf niet hebt kun je jezelf daar niets bij voorstellen.

Want extreme (het woord zegt het al) vermoeidheid is vele malen heftiger dan een gewone vermoeidheid.

Als je gewoon moe bent dan gaat dat weer over als je rust neemt, of een nacht goed slaapt.

Maar extreme moeheid is er altijd, en heel erg heftig.

Zo heftig dat zelfs zitten soms al teveel inspanning zijn.

Ja, dat kun je je misschien niet voorstellen, maar ik heb soms echt momenten dat ik m'n hoofd amper rechtop kan houden.

Dan hang ik maar een beetje op de bank, en laat m'n hoofd maar rusten op m'n schouder.

Ik weet dat het raar klinkt, maar zo is het gewoon echt.

Als ik een erg slechte dag heb, heb ik zelfs moeite om een theelepeltje of vork op te tillen.

Dat lukt me dan amper, en dat maakt me soms zo verdrietig.

Als ik een huishoudelijk klusje doe moet ik tussendoor vaak even gaan zitten.

Nu hebben wel meer mensen dat, maar bij mij is dat met de simpelste klusjes al zo.

Als ik een afspraak heb om iets leuks te gaan doen, gebeurd het regelmatig dat ik moet afzeggen omdat ik gewoon te moe ben.

Vroeger, toen ik nog thuis woonde en al werkte, kwam ik om half 5 thuis, en ging dan naar bed.

Als het dan etenstijd was bracht mijn moeder het eten boven, omdat ik dan echt niet meer in staat was om naar beneden te lopen.

En dat is vreselijk frustrerend, want je wilt natuurlijk gewoon doen wat anderen ook doen.

De ellende is ook dat stress het ook  verergerd.

En ik heb nogal wat stress de laatste jaren, dus je kunt je misschien wel voorstellen hoe ik me voel.

Verder heb ik eigenlijk gewoon elke dag het gevoel alsof ik een soort van griep heb.

Op heftige momenten kan dat ook echt voelen als een zware griep.

Ook heb ik vaak last van mijn spieren, vooral in mijn armen.

En ik heb bijna altijd last van een misselijk gevoel, en een slechte eetlust.

Ik probeer daar natuurlijk niet aan toe te geven, omdat je juist je energie uit je eten moet halen.

Maar soms lukt het me gewoon echt niet om te eten.

Wat ik zelf bestwel irritant vind, is dat ik soms gewoon te moe ben om te zingen.

Ik hou erg van zingen (dat wil niet zeggen dat ik het ook kan hoor), maar als ik een erg slechte dag heb, ben ik zelfs zo moe dat ik niet eens meer energie heb om even lekker te jubelen.

Ook wat mijn andere hobby's betreft komt het regelmatig voor dat ik tussentijds even moet stoppen omdat ik m'n armen niet meer omhoog kan houden.

En daar kan ik gewoon vreselijk van balen.

Want als ik mijn hobby's niet meer kan uitoefenen blijft er wel heel erg weinig leuks over.

Maar goed, ik kan wel een boek schrijven over dit onderwerp, maar dat ga ik maar niet doen.

Ik hoop dmv dit schrijfsel alleen wat meer begrip te krijgen voor dit onderwerp.

Ik weet dat er ook mensen zijn die het nog vele malen erger hebben dan ik, en die gewoon bijna constant in bed liggen.

Maar dat het geen pretje is dat zal duidelijk zijn.

Het beperkt je gewoon vreselijk in je doen en laten, en dat is gewoon heel zwaar.

Maar gelukkig heb ik mezelf inmiddels wel aangeleerd om van elke dag toch weer iets te maken.

En zolang ik dat kan ben ik een tevreden mens.

De schaamte voorbij...

Tsja...en dan heb ik toch eindelijk de stap gezet.

Ik ben met heel veel bloed, zweet, en tranen over m'n schaamte heen gestapt.

Ik heb eindelijk toegegeven dat ik mijn huishouden toch echt niet meer zelf op poten krijg.

Ik heb nachten niet geslapen, en heel wat tranen gelaten tot aan het gesprek van vandaag.

Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat als ik vooruit wil blijven gaan, ik ook over deze schaamte heen moet stappen.

En natuurlijk alle luisterende oren van al die lieve mensen die me zo ontzettend gesteund hebben, hebben me ook die kracht gegeven.

Want de schaamte komt juist voort uit de angst die je hebt dat mensen denken dat je gewoon maar een luie huisvrouw bent.

Wat is het toch geweldig om erachter te komen dat er zoveel mensen om je heen staan die wel begrijpen hoe de situatie is ontstaan.

Ik ben nog een beetje onder de indruk van mezelf, dat ik het nu eindelijk heb losgelaten.

Maar mijn hart maakt echt een sprongetje dat er ook voor het allergrootste obstakel in mijn leven een oplossing aan komt.

En er zullen vast nog wel een hoop obstakels in m'n leven komen die ik moet overwinnen, maar ik weet nu dat ook dat me zal gaan lukken.

Wat ben ik toch een dankbaar en rijk mens!

 



En nog een kunstwerkje

Kunstwerkje van mij

Ik dacht dat ik niet kon tekenen...

 



En nu ben ik er echt wel even klaar mee hoor!

De laatste tijd gingen mijn onderwerpen en gesprekken met grote regelmaat over de staat van mijn huis.

Natuurlijk kwam dat doordat ik zelf regelmatig schreef over dat onderwerp.

Ik had het ook nodig om me daarover uit te kunnen laten, want het was iets waar ik het heel moeilijk mee had.

Maar nu komt daar dus toch eindelijk verandering in.

Ik vind dat toch nog wel een beetje moeilijk, maar dan meer vanuit het punt van schaamte.

Ik weet dat dat niet nodig is, maar dat zal ook wel menseigen zijn denk ik.

Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat er zoveel lieve luisterende oren voor me waren als ik er weer eens over begon.

Want ik kan me goed voorstellen dat mensen vast wel eens stiekem gedacht moeten hebben "daar gaan we weer..."

Daarom wil ik ook graag even zeggen dat het echt heel veel voor mij betekend heeft dat jullie me toch altijd weer aanhoorden.

Maar nu  heb ik toch een beetje zoiets van dat ik er nu wel een beetje klaar mee ben om er steeds maar weer over te beginnen.

Ik zal er vast af  en toe nog wel eens een blogje over schrijven, maar ik heb nu even geen behoefte meer om er steeds over te praten.

Ik heb een beetje het gevoel dat mijn leven de laatste tijd alleen nog maar bestaat uit de staat van mijn huis.

En ik weet wel dat ik dat zelf deed door het er zoveel over te hebben, maar daarom heb ik nu ook besloten dat als ik erover wil praten ik dat zelf wel aangeef.

Ik word de laatste tijd echt een beetje moe van het praten over al mijn sores.

Ik wil nu eens gaan praten over gezellige dingen.

Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben.

Zo mooi!

Een kennis van Alex en Margreet heeft Elmo nagetekend vanaf een foto van mij.

Ik vind hem supermooi!

 

 

 



Eigenlijk is het maar heel simpel

Dit keer eens een schrijfsel over genderdysforie.

Voor degene die niet weet wat dat is, genderdysforie, of ook wel transgender of transsexueel is iemand die is geboren in het verkeerde lichaam.

Dus bijvoorbeeld een meisje die is geboren in het lichaam van een jongen, en andersom.

Veel mensen begrijpen hier niets van en vinden het vaak maar raar of noemen deze mensen zelfs "freaks".

Ik zelf heb het geluk (zeg je dat wel zo?) dat ik niemand raar of gek vind.

Ik vind mensen gewoon leuk of niet leuk.

Maar ik snap ook wel dat oordelen vaak voortkomt uit een stuk "onbegrip" omdat men niet weet wat het precies is.

Nu bedacht ik me ineens dat het eigenlijk maar heel simpel is om uit te leggen.

Want het is eigenlijk gewoon een foutje van de natuur.

Wat doe je als je tanden niet netjes in een rijtje staan?

Dan neem je een beugel.

Wat doe je als je een lui oog hebt?

Dan laat je het recht zetten toch?

En zo kun je dat dus ook uitleggen met genderdysforie.

Je wordt geboren in het verkeerde lichaam, en ook dat kun je tegenwoordig gelukkig laten veranderen.

Het verschil is wel dat hieraan vaak veel meer heftige dingen  aan vooraf gaan zoals pesten en onbegrip.

Ik hoop ook dat ik door af en toe terug te komen op dit onderwerp ook kan bijdragen aan een beetje meer begrip onder de mensheid.

Want uiteindelijk blijft je innerlijk toch altijd hetzelfde hoe je ook veranderd toch?

Mijn Facebookvriendinnetje in Man bijt hond

Sommige stappen zijn bestwel moeilijk

Ik heb de laatste jaren al een hoop goeie stappen vooruit in mijn leven gemaakt.

Maar de stap die ik deze week heb gemaakt is er eentje waar ik vreselijk tegenop zag.

En eigenlijk vind ik het nog steeds doodeng.

Wat voor stap dat is?

Nouwwwww, ik heb nu toch maar met heel veel pijn en moeite huishoudelijke hulp aanvaard.

Ik ga niet nog eens uitgebreid vertellen over de staat van mijn huis, want dat weten de meeste mensen nu wel.

Maar omdat ik me daar dus zo voor schaam wilde ik die hulp dus ook niet.

Ik bleef maar zelf aanmodderen, maar eigenlijk word de puinhoop alleen maar groter.

Dus, nu toch maar hulp geaccepteerd.

En ik weet dat ik me niet hoef te schamen, want ik kan er ook niets aan doen dat mijn lichaam vaak niet doet wat ik wil.

Maar ik schaam me wel voor het feit dat ik zo lang ben blijven aanmodderen.

Maar goed, het is nooit te laat om hulp te aanvaarden toch?

En uiteindelijk zal het vast een stuk rust geven (al voel ik dat nu nog niet), net als bij het afstaan van een paar van mijn dieren.

Als ik vooruit wil blijven gaan zal ik ook moeilijke stappen moeten maken.

Dus bij deze ga ik maar even heel diep ademhalen, en het maar op me af laten komen.

Ook dat zal wel weer goedkomen...

Wat is dat toch met mij?

Ik snap de  laatste tijd maar bitter weinig van mezelf.

Ik hen soms gewoon het gevoel dat ik gek aan het worden ben ofzo.

De ene keer denk ik dat het de hormonen zijn (want ja, ik heb de leeftijd zo'n beetje he?).

En de andere keer denk ik weer dat alle ellende van de afgelopen jaren nu ineens naar boven komt.

Ik weet het niet, en ik snap het niet.

En wat heb ik daar een gruwelijke hekel aan dat ik mezelf niet meer begrijp!

Ik kan m'n draai de laatste tijd gewoon echt niet meer vinden.

Ik was altijd fanatiek aan het hobbyen, maar zelfs dat lukt me gewoon niet meer.

Soms heb ik het gevoel dat ik steeds meer de grip op mijn leven aan het verliezen ben.

Mijn wereldje word ook steeds kleiner en kleiner.

Ik kom ook bijna nergens meer, want ja, alles kost tegenwoordig geld.

En nu ben ik absoluut niet materialistisch aangelegd hoor, maar tegenwoordig is het allemaal wel heel erg krap.

Ik zie nu ook al vreselijk tegen de feestdagen op.

Ik kan voor mijn kleindochter niet eens een paar Sinterklaascadeautjes kopen, en dat vind ik toch wel heel erg.

En dan die kerstdagen nog...

Vroeger genoot ik daar vreselijk van, maar nu vind ik het afschuwelijk.

Nu zorgen de kids er meestal wel voor dat er wat in huis is, en dat het gezellig word, maar dat wil je als moeder juist zo graag zelf doen.

Ik vind het zo erg dat ik altijd maar afhankelijk ben van de goedheid van anderen, hoe lief ook.

Ik vind het afschuwelijk dat ik m'n leven maar niet op poten schijn te krijgen.

Ik ben best wel intelligent, maar wat heb je aan een goed stel hersens als je verder overal hulp bij nodig hebt?

Ik ben er zo verschrikkelijk klaar mee...

De hulpverlening en ik

Ik heb al een groot deel van mijn leven op allerlei gebieden hulpverlening.

En daar schaam ik me niet voor, want hulp vragen is vooruit komen!

Maar er zijn dingen die ik minder leuk vind aan de hulpverlening.

Ik vind het bv erg vervelend dat ik elke keer als ik andere hulp krijg ik weer m'n hele levensloop op tafel moet gooien.

En ook dat is niet iets waar ik me voor schaam, maar als de hulpverlener dat nu in het eerste gesprek (na de intake) eens met me door zou nemen, zou het een stuk makkelijker zijn.

Nu gebeurt het vaak dat de hulpverlener dingen doet waarvan hij/zij denkt dat die  goed voor mij zijn oid.

Maar ze kijken niet eerst naar waardoor het probleem is ontstaan, en wat ik nodig heb om dat probleem op te lossen.

En daar heb ik wel eens moeite mee, want het voelt alsof mij de mond  een beetje word gesnoerd.

En ja, nu zul je denken dat ik dan toch zelf meer m'n mond moet opendoen.

En dat zal ook wel zo zijn, maar als je dat al zoveel jaren overkomt zie je daar echt geen heil meer in.

Want er word toch niet geluisterd.

Al schrijvende aan dit blog bedenk ik me dat het misschien wel handig is om eens op papier te zetten wat volgens mij aangepakt moet worden.

Gek, als je denkt dat je even erg geen oplossing meer voor weet, komt die al schrijvende toch ineens weer tevoorschijn.

Toch fijn om het van je af te kunnen schrijven in een blog.

Voor mij werkt het asbsoluut inspirerend!

 



Wanneer gaat iemand er nu écht eens iets aan doen?

De hele week gaat het al over dit onderwerp: De zelfmoord van Tim Ribberink, die het gepest niet meer aankon, en daarom een einde aan zijn leven maakte.

Ook mij houd het bezig...

Ik ben ook veel gepest, zij het dan niet om mijn geaardheid.

Maar ik kan me wel inleven in deze jongen.

Ik heb al eerder een blog geschreven over gepest worden om geaardheid, maar het is iets wat me toch bezig blijft houden.

Want hoever is een pester wel niet gegaan als het slachtoffer door zijn toedoen z'n leven beeïndigd.

Dat is niet iets wat je doet als je een paar keer gepest word.

Ik hoop werkelijk dat er ooit eens iemand iets kan bedenken dat dit nooit weer gebeurd.

Ik zou willen dat ik er zelf een oplossing voor wist, en ik blijf daar ook zeker over nadenken.

Een spreekwoord zegt: "Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden".

Maar waarom doen zoveel mensen dat dan niet.

Voordat je je mond open doet zou je eerst eens na moeten denken over de gevolgen van je woorden.

Maar schijnbaar is dat erg moeilijk om dat te doen.

Er wordt dan wel gezegd dat schelden geen pijn doet, maar ik weet dat dat nog veel meer pijn doet dan welke fysieke pijn dan ook.

Wat heb jij minder als een man van een man houdt, of een vrouw van een vrouw?

Als zij gelukkig zijn betekend toch niet dat jij daardoor minder gelukkig kan zijn?

Ik vind de denkwijze van mensen die zo denken maar vreselijk krom.

Zoals ik in een vorig blog al schreef, uiteindelijk gaat het toch gewoon om het houden van?

En houden  van kun je van iedereen, en dan maakt geslacht totaal niet uit.

Mensen, denk eens beter na voordat je een oordeel velt!

Jij wilt toch niet leven met de gedachte dat iemand mede door jou toedoen z'n leven beeïndigd?

Als je niets zinnigs te zeggen hebt, zeg dan maar liever niets!

Dat is altijd beter dan zoveel verdriet aan te richten...

 

Mijn gedachten gaan uit naar de ouders, familie, en vrienden van Tim

 

 





Even mekkeren

Zo, ik ga eens even lekker mekkeren over een hele hoop toestanden in mijn leven.

Nee, het is niet om te laten zien hoe zielig ik ben (want dat ben ik absoluut niet!), maar puur om eens wat dingen voor mezelf op een rijtje te zetten.

En wie weet komt er door mijn gemekker nog een een slimme tip los van deze of gene.

Want als je niets zegt weet een ander ook niet wat er speelt, en waar je hulp bij nodig hebt natuurlijk.

Waar ik me op het moment echt boos over maak is het feit, van alle hulpverleners die ik heb gehad er nog niemand écht naar me heeft geluisterd als ik zeg dat ik naar een andere bewindvoering over wil stappen.

Ik heb bij mijn huidige bewindvoering (Senturra Groningen) in 4 jaar tijd al zoveel verschillende contactpersonen gehad, dat het echt niet leuk meer is.

De cliënt overleggen bij de overdracht doen ze schijnbaar niet, want de nieuwe contactpersoon is dan totaal niet op de hoogte wat er besproken en geregeld is met zijn/haar voorganger.

Ik ben die ellende inmiddels spuugzat!

Inmiddels word mijn wereldje op allerlei vlakken steeds kleiner, dat het me amper nog lukt om een beetje een normaal leven te leiden.

Tis maar goed dat ik zoveel kracht en positiviteit in me heb dat ik nog steeds niet depressief ben.

Menig ander zou zichzelf allang iets hebben aangedaan.

Hoe mondig ook, ik heb het gevoel dat er gewoon constant over me heen word gewalst.

Ik heb het al vaker in een blog gezegd, er wordt gewoon niet naar mij geluisterd!!!

Zo ook wat betreft het aanvragen van huishoudelijke hulp.

Ik zal wel heel dom of kortzichtig zijn hoor, maar ik snap niet dat niemand het werkelijke probleem ziet.

Want, wat heb ik aan huishoudelijke hulp in een huis dat bijna op instorten staat.

Ik kan me niet voorstellen dat iemand zal zien hoe superschoon het is, als er zoveel andere narigheid te zien is aan de staat van mijn huis.

Maar ook op dat gebied luistert er dus niemand naar me.

Soms denk ik dat ik maar beter niets meer kan zeggen.

Want het helpt toch niets wat ik zeg of doe.

Ik ben er vreselijk klaar mee, en ok ben er doodmoe van...

Het hele stel bij elkaar

 

 

 

 

 

 

 

 



Hoe een leven kan veranderen

Ik zat zo eens na te denken over mezelf en kwam tot een wonderlijke (maar mooie) conclusie.

Mijn hele leven staren mensen mij al aan alsof ik van een andere planeet kom.

Waarom?

Gewoon omdat ik met 1 oog scheel kijk, en niet superknap ben.

Ik ben daar vroeger ook heel veel mee gepest.

Ik vond het vreselijk om altijd maar aangestaard te worden.

Zo vreselijk zag ik er toch niet uit vroeg ik me vaak af?

En nu, ik bedacht me ineens dat ik het nu juist leuk ga vinden als mensen mij aankijken.

Nee, ik ben niet ineens op een ochtend superknap wakker geworden...

Ik accepteer mezelf nu gewoon.

Ik weet dondersgoed dat ik niet aartslelijk ben.

Er is zoveel aan mij dat wel mooi is vind ik zelf.

Inmiddels heb ik alweer een aantal jaar een piercing, en ook al diverse jaren een paar tattoo's.

En omdat die grotendeels op zichtbare plekken zitten, kijken mensen natuurlijk nog sneller.

Maar daar heb ik dus nu totaal geen moeite meer mee.

Ik ben er trots op, en ik vind het mooi.

Tis een heerlijk gevoel om jezelf gewoon op je gemak te voelen, als mensen je aanstaren.

Ik voel me sterk en zelfverzekerd, hoe mooi is dat!

Mijn nieuwe tattoo

 

Ik worstel en kom boven betekent deze spreuk.

Ik zie het als mijn lijfspreuk, en die is me nu dus letterlijk en figuurlijk op het lijf geschreven.

Er zijn best nog wel veel mensen die tattoo's "asociaal" vinden.

En dan vooral bij vrouwen.

Maar ik zie dat anders.

Ik zie het echt als een vorm van kunst.

Wel vind ik, dat als je besluit een tattoo te nemen je er van te voren goed over na moet denken wat je wilt, en waar op je lichaam je hem wilt.

Want een tattoo kun je niet weer uitgummen als je hem niet leuk meer vind.

En wat ook heel erg belangrijk is, dat je je eerst goed laat informeren over de desbetreffende tattoueerder waar je hem wilt laten zetten.

Want er zijn genoeg knoeiers die je voor je leven kunnen verminken,

Het is erg belangrijk dat de tattoueerder is aangesloten bij de GGD.

Want een tattoueerder die niet hygiënisch te werk gaat kan een hoop ellende veroorzaken.

Dus, wat ik nu wil zeggen is": Een tattoo nemen is superleuk, maar "bezint eer ge begint".

Denk heel goed na wat en waar je hem wilt, en door wie je hem laat zetten.

En als je dat hebt gedaan kun je heel veel plezier van een mooie tattoo hebben!



Ondanks alles...

Ondanks dat ik me de laatste tijd lichamelijk weer zwaar belabberd voel, en de puinhoop in m'n leven me bij tijd en wijle boven het hoofd stijgt, besef ik me toch nog steeds dat ik ontzettend veel heb om dankbaar voor te zijn.

En ik denk ook dat dat mijn kracht is om door te gaan als het even niet zo lekker gaat.

Want, wat ben ik eigenlijk een verschrikkelijk rijk mens!

En ik weet het, ik val weer eens in herhaling, want ik heb dit onderwerp al veel vaker aangesneden.

Maar dat is alleen maar goed om te beseffen hoe goed je het eigenlijk hebt.

Waar ik dan zoal dankbaar voor ben?

Dat mijn beide ouders nog leven, en beide nog in redelijk goeie gezondheid verkeren.

Dat ik 3 fantastische kinderen heb, 2 leuke schoonkinderen, en een superlieve kleindochter.

Dan niet te vergeten de bijzondere vriendschappen, die ik heel erg waardevol vind, en waar ik weer mooie dingen van leer.

Mijn fijne plekje op de zorgboerderij waar ik het vreselijk naar mijn zin heb.

Dat ik kracht put uit de kleine dingen van het leven die goed gaan, en waar ik van kan genieten.

En dit zijn nog lang niet alle dingen, maar al was dat wel zo dan is dat toch eigenlijk al ontzettend veel.

En om maar weer eens af te sluiten met mijn bekendste zin: "Ik ben een rijk mens!"



Een weg vinden

Nu ik op een punt ben gekomen dat alle stress van jaren zich afreageert op mijn lichaam moet ik een weg zien te vinden om hiermee om te gaan.

Ik ben moe...zo verschrikkelijk afschuwelijk moe...

Maar depressief ben ik absoluut niet!

Daarvoor vind ik het leven nog steeds veel te leuk.

Tis gek, maar geestelijk blijf ik maar beresterk.

Nou ja...die lichamelijke klachten komen natuurlijk indirect ook door  de kopzorgen.

Maar in elk geval, ik moet nu een weg gaan vinden in het omgaan met de lichamelijke sores, en ervoor zorgen dat dat gaat verbeteren.

Hoe of wat weet ik op het moment nog niet, maar wat in elk geval wel werkt voor mij is het van me af blijven schrijven.

Wie het vervelend vind om steeds maar te moeten lezen hoe belabberd ik me voel (want dat zal voorlopig wel regelmatig voorbij komen in mijn schrijfsels), die moet het dan maar gewoon even niet gaan lezen.

Voor mij is dit blog een hele fijne uitlaatklep, dus zal ik gewoon blijven schrijven.

Maar goed, genoeg daarover.

Ik moet maar eens goed gaan nadenken over wat ik kan doen aan mijn lichamelijke klachten.

Tips zijn uiteraard van harte welkom!

Ik baal gewoon vreselijk dat de vermoeidheid me zo verschrikkelijk beperkt in alle leuke dingen in mijn leven.

En ik kan wel gaan zitten sippen over hoe "zwaar ik het wel niet heb", en maar gaan afwachten tot iemand iets doet, maar dat tijdperk ben ik al heel lang voorbij.

Zélf actief aan de slag gaan hiermee, dat is wat ik ga doen.

En de ene dag zal het goed gaan, en daarna misschien weer 2 dagen veel slechter, maar daar word ik alleen maar sterker van.

Dus, om maar met de tekst van mijn aankomende nieuwe tattoo te spreken: Luctor Et Emergo (Ik worstel en kom boven).

Nu gaat het even niet zo lekker, maar ik kom er wel weer.

"Het leven is een uitdaging".



Teveel

Ik merk steeds meer dat alles me teveel word.

Lichamelijk voel ik me vreselijk slecht, en ik ben afschuwelijk moe.

Ik probeer uit alle macht wat van de dagen te maken, maar ik merk dat het steeds moeilijker word.

Ook communiceren blijkt een steeds groter probleem te worden.

De mensen begrijpen mij niet, en ik begrijp de mensen niet.

Ik heb ook steeds vaker het gevoel dat ik een veel te complex geval ben voor de hulpverlening.

Ik heb steeds meer moeite om te geloven dat het uiteindelijk allemaal wel goed zal komen.

Zou ik dan nu eindelijk na al die jaren op het punt zijn dat ik ga instorten?

Het zou mij niets verbazen...

Mijn moeder vroeg me jaren geleden al hoe het kon dat ik nog steeds niet ingestort was.

En ieder mens heeft een breekpunt toch?

Volgens mij kan niemand zoveel ellende volhouden zonder ooit in te storten.

Dat ik het nog steeds heb volgehouden komt puur omdat ik me probeer vast te houden aan alle dingen, hoe klein ook die wel goed gaan.

Maar ook dat houd een keer op denk ik.

Mijn eerste creatie



Contacten onderhouden

De laatste tijd word ik me er steeds meer van bewust dat ik het best moeilijk vind om contacten te onderhouden.

Waarom me dat niet goed lukt weet ik zelf ook niet goed.

Misschien heeft het met mijn ADHD te maken, maar het kan ook net zo goed een soort karaktertrek zijn.

Maar lastig is het wel, vooral omdat ik niet goed kan uitleggen waardoor het me niet goed lukt om contacten te onderhouden.

Ik begrijp ook heel goed dat mensen soms het gevoel hebben dat het contact of de vriendschap maar van 1 kant komt.

En ik wil mezelf niet verdedigen, maar ik vind het zelf ook heel erg vervelend.

Ik zou ook graag eens willen uitzoeken waardoor het komt dat ik dat moeilijk vind, maar waar moet je beginnen?

Ik weet wel van mezelf dat ik soms heel graag op mezelf ben, maar iets leuks doen met iemand anders vind ik ook net zo leuk.

En daarom vind ik het dus ook zo gek dat ik zo in elkaar zit.

Want als ik het niet leuk zou vinden om met anderen om te gaan was het niet zo moeilijk te begrijpen.

Maar juist daar kan ik ook heel erg van genieten.

Ik hoop dat ik er toch nog eens achter kom waardoor ik zo ben, want dan kan ik er tenminste aan werken om dat te veranderen.

Want het is wel zo dat bepaalde vriendschappen zeer waardevol voor mij zijn, maar ik begrijp ook heel erg goed dat zij soms het gevoel hebben dat dat niet zo is.

Sommige dingen zijn gewoon bestwel moeilijk te snappen vind ik.

Ik ga dit laten lukken!

Ik bruis regelmatig van de ideëen, en had dus een paar dagen terug ook weer een bruisend idee.

En ik heb besloten dit te laten lukken!

Ik zal eerst eens vertellen wat mijn bruisende idee eigenlijk is.

Het heeft zelfs al een naam: Hulppunt "Lucky Baby".

Ik wil pakketten babyspullen gaan samenstellen.

Deze pakketten wil ik dan gaan aanbieden aan mensen die een baby verwachten, maar op dat moment niet de financiële middelen hebben om alles zelf aan te schaffen.

Uiteraard is het de bedoeling dat ik de spullen zelf ook gratis krijg, en ik heb dan ook her en der al wat oproepjes geplaatst.

Ook ben ik een website aan het opzetten, en is er een Facebookpagina aangemaakt.

Ik heb nog nooit zoiets gedaan, maar ik ga het gewoon proberen.

En wie niet waagt, wie niet wint toch?

Dus, dat is waar ik mij de aankomende winter maar eens mee bezig ga houden.

Voor meer info kun je kijken op mijn website (nog in de maak), en mijn Facebookpagina:

Website

Facebook

Dag lief vriendinnetje...

Vier jaar geleden ben je bij ons gekomen

Je was ons zonnetje in huis

Je hebt heel wat meegemaakt in je leventje

Maar ondanks alles bleef je ons overladen met je liefde

Je was vriendjes met ieder mens en dier

Twee jaar geleden had iedereen je bijna opgegeven

Je kreeg een grote nare tumor

Maar jij straalde zoveel kracht en levenlust uit

Hoe kon ik jou, dapper sterk meissie nu al laten gaan

Ik heb jou de keus gegeven

Zou je bij ons blijven of was het genoeg

Je werd met succes geopereerd

En we hebben nog twee jaar van jou liefde mogen genieten

Maar vandaag besloot ik dat ik voor jou moest kiezen

Je geest was nog sterk maar je lichaam was op

Ik heb je laten gaan...

En nu lig je in een mooi grafje naast je vriendinnetje Cindy

Bij je vorige bazinnetje in de tuin

En kan ik je iedere dag komen bezoeken als ik wil

Zo ben je toch nog een beetje bij me

En in mijn hart heb je het allermooiste plekje

Dag lief vriendinnetje...

 

 



Wat een ellende allemaal weer...

Ik vraag me steeds vaker af of ik ooit nog eens rust krijg in mijn leven.

Ik ben zo verschrikkelijk moe van al die toestanden elke keer.

Nu weer zou ik mijn weekgeld pinnen, en blijkt dat er weer minder op staat dan anders.

En ik heb al zo weinig...

Ik heb sinds kort alweer een nieuwe bewindvoeder, en het lijkt wel of elke bewindvoerder binnen deze bewindvoering het anders doet.

Ik heb al zo vaak met de vuist op tafel geslagen, maar het helpt gewoon niet.

De laatste tijd heb ik amper energie meer (nog minder dan anders), en ik val ontzettend af.

Ik denk dat dat gewoon komt door alle stress die ik maar steeds heb.

Ik merk gewoon dat ik nu toch echt "op" ben.

Een burnout komt volgens mij alleen voor bij mensen die veel te hard werken, maar je kunt het bij mij vergelijken met een burnout denk ik.

In mijn hoofd blijf ik wel doorzetten, ik geef de moed niet zomaar op.

Maar mijn lichaam begint wel steeds meer te protesteren.

Ik weet echt niet hoe lang ik dit nog volhoud.

Er moet nu toch echt iets positiefs gebeuren denk ik.

Nou ja, maar weer afwachten hoe dit weer verder zal gaan...

Het liefst zou ik een poosje op een onbewoond eiland willen zitten.

Keuzes maken om vooruit te komen

Soms moet je keuzes in je leven maken om vooruit te komen die verschrikkelijk zwaar zijn.

Maar juist die zware keuzes geven vaak wel weer ruimte om weer een hele stuk verder te komen in je ontwikkelen en het oplossen van moeilijke problemen.

Voor mij is zo'n keuze afstand doen van een aantal van mijn huisdieren.

Die dieren zijn heel erg belangrijk voor mij, maar ik zie wel in dat op deze manier blijven aanmodderen niet goed is voor mijjn beessies.

En natuurlijk ook niet voor mezelf!

Het geeft een hoop spanning en zorg dat ik niet optimaal voor ze kan zorgen.

Dus, heb ik 9 oktober een gesprek met iemand van de dierenbescherming.

Ik wil gewoon verstandige keuzes maken, en  het belangrijkste is dat de beessies op een plek terecht komen waar ze de rest van hun leven mogen blijven.

Dit besluit valt me verschrikkelijk zwaar, maar ik doe het liever nu in goed overleg met de dierenbescherming, dan wanneer het straks uit de hand loopt, en een ander die keuze voor mij gaat maken.

Want, al lijkt het in de ogen  van een ander misschien wel eens dat ik niet goed voor ze zorg, niets is minder waar.

Maar als je zoveel van je dieren houdt is het  gewoon vreselijk moeilijk om afstand van ze te doen.

Maar is besef maar al te goed dat ik er goed aan doe.

En dan kan ik ook beter zorgen voor de dieren die hier nog blijven.

En het geeft me weer wat ruimte om andere moeilijkheden aan te pakken.

Ik denk dat het wel goed is zo...



Soms gaat er ineens weer ergens een knopje om

Ik verwonder me vaak over hoe dingen in mijn leven lopen.

Het ene moment zie ik er geen gat meer in, en het andere moment heb ik ineens weer ergens een oplossing voor.

Als ik dan denk waarom ik dat niet eerder heb bedacht weet ik eigenlijk het antwoord al wel.

Sommige antwoorden (oplossingen) komen vaak pas op het moment wanneer je er aan toe bent.

Dat vind ik zo bijzonder dat doordat ik maar steeds aan mezelf blijf werken er ook steeds meer oplossingen komen van dingen waarvan ik dacht dat die nooit zouden worden opgelost.

Ik roep altijd maar te klagen over de staat van mijn huis.

En dat is deels ook wel terecht.

Maar nu ineens is er een knopje omgegaan.

Nadenkend over mijn situatie bedacht ik me dat ik lang niet alles kan oplossen, maar wel een deel.

Ik ga nu stukje bij beetje dingen aanpakken zodat de situatie toch wat beter word.

En ik denk dat ik dan ook een beter overzicht krijg van de dingen waar ik nog wel hulp moet hebben.

Ik ga mezelf geen grenzen opleggen, want dan werkt het niet voor mij.

Maar ik ga wel dingen aanpakken, en erover nadenken wat ik kan en wil.

Ik heb mezelf als doel gesteld dat ik in elk geval graag een slaapkamer als hobbykamer wil gaan inrichten.

En het zal allemaal niet snel gaan, maar het idee dat ik het ga aanpakken voelt goed.

En als er dingen lukken kan ik weer lekker trots zijn op mezelf toch?

Baardagaam

Is het geen schitterend dier?

Mooi!

Nog 1 keer dan

Nog 1 keer een schrijfseltje over HEBECA.

Gisteren was de laatste voorstelling.

Jammer dat het alweer voorbij is, maar ooit moet er een einde aan komen zoals aan alles toch?

En ik zal er vast nog heel lang van nagenieten.

Want wat heb ik ontzettend genoten van alles wat ik de laatste weken heb meegemaakt.

Het maken van het rekwisiet voor Broccoli, het meehelpen met allerlei dingetjes, en natuurlijk de schitterende voorstelling die ik maar liefst 3 keer heb gezien.

Er komt wat bij kijken, bij zo'n openluchtspel zeg!

Maar wat was het geweldig dat alles zo goed is verlopen. 

En ook de weergoden hebben supergoed hun best gedaan!

Zo mooi om te zien hoe enthousiast Dirk was, en dat de acteurs daardoor ook werden aangestoken.

En wat zijn ze leuk, die Friese acteurs!

Dat de acteurs Fries waren, was goed te merken.

Als ze hun kostuum aanhadden, en waren gesminkt kwamen ze gewoon door de weilanden aangelopen naar het toneel.

Daaraan zie je maar weer dat een Fries niet zo snel bang is voor vieze/natte voeten, hihi.

Tsja...ik geloof dat ik nog uren door kan gaan, maar ik geloof dat jullie nu wel eens weten hoe ik ervan genoten heb.

Ik zeg dus nog eenmaal: dank aan iedereen die mij heeft laten meegenieten van al dit moois!

Ik geloof dat ik het wel goed vind zo

Ik ben inmiddels alweer 17 jaar gescheiden.

In de tussentijd heb ik nog wel een paar keer een vriendje gehad, maar nu toch alweer heel lang alleen.

Ik heb lange tijd bij vlagen gehad dat ik ineens toch wel weer de behoefte had aan een relatie.

Maar de laatste tijd merk ik dat ik die behoefte ineens niet meer zo heb.

Ik ben nu ook alweer zo lang alleen dat ik waarschijnlijk niet eens meer zal kunnen wennen aan het samenwonen.

En dan komt er nog bij dat ik de laatste tijd zoveel leuke dingen doe dat ik het eigenlijk bestwel prettig vind dat ik geen rekening met een ander hoef te houden.

Natuurlijk woont m'n jongste zoon dan nog wel thuis, maar die is volwassen en doet ook z'n eigen ding.

In de laatste jaren heb ik ook heel erg aan mezelf gewerkt, en ik merk dat ik steeds meer rust krijg in m'n leven.

En ik denk ook dat het daardoor komt dat ik het eigenlijk wel goed vind zoals het nu is.

Nu wil ik hiermee niet zeggen dat ik nooit weer een man zou willen.

Zou er een man op mijn pad komen dan zal dat zo moeten zijn denk ik maar.

Maar voor nu vind ik mijn leven zonder man helemaal goed.

In gevecht met de werkelijkheid

Ik ben altijd in gevecht met de werkelijkheid

Ik probeer me vast te houden aan een strohalm van geluk

Maar langzaamaan

Zie ik

Dat de strohalm bijna gaat knakken

En dan.....??

 



Dubbelleven

Ik zat zo eens te denken, en eigenlijk lijd ik gewoon een soort van dubbelleven.

Nee, dan moet je niet meteen aan iets dramatisch denken hoor!

Ik zal uitleggen hoe ik dat bedoel...

Mijn ene "leven" is een leven vol gelukkige momenten en veel bijzondere dingen die ik meemaak.

Mijn andere "leven" is de zorg, en mijn verdriet om de staat van mijn huis.

Want hoe gelukkig ik ook ben, soms overheerst toch dat "nare" weer even helemaal.

En dan ook nog eens het feit dat ik mijn dieren niet weg wil doen, zodat ik mijn huis beter kan bijhouden.

Ik denk dat er een hoop mensen zijn  die dat niet begrijpen van mij.

Ik heb nu een paar keer het programma: "Een huis vol dieren" gezien, en herken mezelf daar bestwel in.

Ik heb dan wel niet zoveel dieren als die mensen, maar voor de rest begrijp ik perfect hoe zij zich voelen.

Mijn dieren zijn mijn "kindjes",en ik kan het gewoon niet opbrengen om afstand van ze te doen.

En aan de andere kant zijn zij ook deel van mijn "geluk", want wat geven ze veel liefde, en wat kan ik ontzettend van ze genieten als ze lekker bij me zitten.

Ik ben nu al wel zover dat als er een huisdier dood gaat ik er geen nieuwe voor in de plaats neem.

Maar tot het zover is zal ik toch nog even moeten aanmodderen met mijn huis.

En dat betekend dat ik nog vaak zal moeten uitleggen waarom de situatie is zoals hij is.

Niet leuk, maar voor mijn dieren heb ik dat wel over.

Gelukkig overheersen de fijne dingen in m'n leven nog steeds zodat ik over het algemeen erg positief in het leven sta.

En daar houd ik me aan vast.

Ik weet zeker dat het probleem van mijn huis uiteindelijk ook wel zal worden opgelost.

Vertrouwen is een heel belangrijk woord in mijn leven!

Ik denk dat ik nu op een punt ben...

Gewoon maar afwacht tot m'n huis een keer instort ofzo.

Ik zie werkelijk geen oplossing meer om dit huis nog eens weer in behoorlijke staat terug te krijgen.

Ik zal nog maar eens uitleggen wat er precies aan de hand is.

Ik ben jaren chronisch depressief geweest door een tekort aan Serotonine in de hersenen, en ik heb ADHD.

Toendertijd had ik geen medicatie.

De kinderen waren nog jong, en ik stond alleen voor de opvoeding.

Door bovenstaande problemen had ik de kids dus totaal niet in de hand, en kon ik het niet opbrengen om het huishouden an te pakken.

Dan kwam er ook nog eens bij dat ik Fybromyalgie, en Artrose heb.

Dat houdt in dat ik vaak erg moe ben, en regelmatig pijn heb.

Ik wil met dit schrijfsel niet zeggen dat ik zielig ben, want dat ben ik absoluut niet!

Op een gegeven moment heb ik gelukkig goeie medicatie gekregen, en heb ik een hoop van mijn problemen aangepakt (met succes!).

Alleen de staat van mijn huis is zodanig slecht dat er gewoon megaveel aan moet worden gedaan.

En daar heb ik helaas de financiële middelen, en de energie niet voor.

Denk niet dat ik voor dit probleem nooit om hulp heb gevraagd hoor, maar dat is dus nooit echt gelukt.

Er zijn genoeg mensen die wel eens hulp hebben aangeboden, maar aangezien het probleem te groot is, en m'n financiëen te weinig lukt dit dus gewoon niet.

Ik nodig eigenlijk al jaren amper mensen uit in m'n huis, en aan een relatie ga ik sowieso al niet beginnen.

Ik probeer wel regelmatig om met alles wat ik in me heb hier en daar iets te verbeteren, maar het heeft zo weinig zin omdat ik de enige ben die het ziet.

Een ander ziet alleen alle dingen die nog gedaan moeten worden, en daarbij valt wat ik gedaan heb dan in het niet.

Dat wil niet zeggen dat ik het niet keer op keer probeer hoor, want lui ben ik niet, en ik heb ook geen hekel aan schoonmaken, maar het blijft gewoon water naar de zee dragen.

Waarom ik hier nu weer over begin?

Nee, niet om te hopen dat iemand me komt helpen, want dat heeft toch geen zin.

Gewoon puur omdat het alweer dagen door m'n hoofd spookt, en ik het toch ergens kwijt moet.

En ja, ik ben een open boek, maar waarom moet ik me schamen voor iets wat ik niet expres heb gedaan.

Ik vind het absoluut niet leuk om zo te moeten leven, en ben er ook al heel lang gewoon lichamelijk ziek van.

Ooit op een dag zal er vast wel ineens een oplossing op m'n pad komen zoals met alle problemen.

En intussen probeer ik de moed er maar weer in te houden, en te genieten van alles wat wel goed gaat.

Gelukkig is de laatste jaren mijn positiviteit mijn grootste kracht!

Maar het is wel fijn om m'n verhaal af en toe even van me af te kunnen schrijven hier!

Wát een prachtpremiére!

Hihi, met zo'n titel lijkt het alsof ik alle premiéres afloop, maar dat is natuurlijk niet zo.

En het is ook niet zo omdat ik hier als vrijwilliger bij betrokken ben, dat ik daarom zo enthousiast ben hoor.

Zo komt het misschien soms wel over, maar als ik ergens van geniet ben ik gewoon megaenthousiast, that's me!

Zie het als een spons die water opzuigt, zo kan ik dus genieten van de mooie dingen in het leven.

Maar goed, het gaat nu niet over mij, ik zou schrijven over de premiére van HEBECA (www.hebeca.nl).

Afgelopen vrijdag ben ik daar met mijn jongste zusje, die helemaal uit Deventer moet komen, hier naartoe geweest.

En daar heeft ze absoluut geen spijt van gehad, want ze vond het een schitterend stuk!

Ook de vlaswandeling vond ze heel erg mooi en bijzonder.

Ik zelf heb daar ook heel erg van genoten, want ik ben in hart en nieren een natuurmens.

Zo prachtig de locatie wat het stuk zich afspeelde.

Middenin de weilanden, met koeien en ondergaande zon op de achtergrond.

Een heel mooi stuk met een duidelijke boodschap.

En ik ben het er helemaal mee eens, want wat heb je aan geld en goederen als je daardoor in een wereld van afgunst, haat en nijd terecht komt?

De natuur, verdraagzaamheid, en gezondheid, dat is waar het om gaat in het leven toch?

En dat werd in dit verhaal schitterend verwoord.

Wat de acteurs betreft, het leek alsof ze voor dit stuk waren gemaakt, zo mooi pasten ze in hun rol.

Ik ben inmiddels absolute fan van Tet Rozendal die haar rol zo natuurlijk speelde alsof ze nog nooit anders had gedaan.

De rol van Karina was naar mijn mening ook een rol die perfect bij haar paste.

Maar zoals ik al zei, dat vond ik eigenlijk bij alle acteurs in deze voorstellingen.

Ook de "gewone" Hebecanen vond ik prachtige personages.

Zoals ik het heb bekeken denk ik dat Dirk Bruinsma absoluut in de wieg is gelegd voor dit vak als regisseur (zeg ik dat zo goed?).

Ook mijn jongste zusje was het daar helemaal mee eens.

Ik vond het echt een geweldige belevenis om dit mee te mogen maken, en zelfs een kijkje te mogen nemen achter de schermen.

Want dat is natuurlijk een kans die je niet zomaar krijgt.

Dirk Bruinsma, en ook zijn mem en zusje zijn mensen die van nature iets in zich hebben waardoor je je heel makkelijk snel op je gemak voelt, en echt het gevoel krijgt alsof je erbij hoort.

Ik heb gezien hoe vreselijk druk Dirk het heeft, maar ondanks dat heeft hij voor iedereen oog en oor, en neemt voor iedereen de tijd om even te luisteren of raad te geven.

En dat is echt een talent wat je moet hebben hoor!

Ik geloof dat ik nog een meterslang verhaal vol lofzangen voor iedereen kan schrijven, maar ik denk dat iedereen inmiddels wel weet hoe enthousiast ik ben, hihi.

Ik heb heel veel respect voor iedereen die op wat voor manier ook hieraan mee heeft geholpen om dit prachtige stuk tot zo'n daverend succes te maken!

Het bewijst maar weer dat je met goed communiceren, en een goede samenwerking hele prachtige dingen kunt neerzetten.

Enne...ik weet nu ook dat acteurs ook maar hele gewone mensen zijn, die niet vreemd opkijken als er zomaar ineens zo'n raar mens naar hun staat te koekeloeren in het vertrek waar ze samenkomen (om zich voor te bereiden, en na te praten).

Ik vond het echt heel erg leuk om ook een kijkje achter de schermen te mogen nemen.

Kort samengevat: Ik vond het een wondermooie ervaring waar ik nog heel lang van zal nagenieten!