Ik merk steeds meer dat alles me teveel word.
Lichamelijk voel ik me vreselijk slecht, en ik ben afschuwelijk moe.
Ik probeer uit alle macht wat van de dagen te maken, maar ik merk dat het steeds moeilijker word.
Ook communiceren blijkt een steeds groter probleem te worden.
De mensen begrijpen mij niet, en ik begrijp de mensen niet.
Ik heb ook steeds vaker het gevoel dat ik een veel te complex geval ben voor de hulpverlening.
Ik heb steeds meer moeite om te geloven dat het uiteindelijk allemaal wel goed zal komen.
Zou ik dan nu eindelijk na al die jaren op het punt zijn dat ik ga instorten?
Het zou mij niets verbazen...
Mijn moeder vroeg me jaren geleden al hoe het kon dat ik nog steeds niet ingestort was.
En ieder mens heeft een breekpunt toch?
Volgens mij kan niemand zoveel ellende volhouden zonder ooit in te storten.
Dat ik het nog steeds heb volgehouden komt puur omdat ik me probeer vast te houden aan alle dingen, hoe klein ook die wel goed gaan.
Maar ook dat houd een keer op denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten