Nu ik op een punt ben gekomen dat alle stress van jaren zich afreageert op mijn lichaam moet ik een weg zien te vinden om hiermee om te gaan.
Ik ben moe...zo verschrikkelijk afschuwelijk moe...
Maar depressief ben ik absoluut niet!
Daarvoor vind ik het leven nog steeds veel te leuk.
Tis gek, maar geestelijk blijf ik maar beresterk.
Nou ja...die lichamelijke klachten komen natuurlijk indirect ook door de kopzorgen.
Maar in elk geval, ik moet nu een weg gaan vinden in het omgaan met de lichamelijke sores, en ervoor zorgen dat dat gaat verbeteren.
Hoe of wat weet ik op het moment nog niet, maar wat in elk geval wel werkt voor mij is het van me af blijven schrijven.
Wie het vervelend vind om steeds maar te moeten lezen hoe belabberd ik me voel (want dat zal voorlopig wel regelmatig voorbij komen in mijn schrijfsels), die moet het dan maar gewoon even niet gaan lezen.
Voor mij is dit blog een hele fijne uitlaatklep, dus zal ik gewoon blijven schrijven.
Maar goed, genoeg daarover.
Ik moet maar eens goed gaan nadenken over wat ik kan doen aan mijn lichamelijke klachten.
Tips zijn uiteraard van harte welkom!
Ik baal gewoon vreselijk dat de vermoeidheid me zo verschrikkelijk beperkt in alle leuke dingen in mijn leven.
En ik kan wel gaan zitten sippen over hoe "zwaar ik het wel niet heb", en maar gaan afwachten tot iemand iets doet, maar dat tijdperk ben ik al heel lang voorbij.
Zélf actief aan de slag gaan hiermee, dat is wat ik ga doen.
En de ene dag zal het goed gaan, en daarna misschien weer 2 dagen veel slechter, maar daar word ik alleen maar sterker van.
Dus, om maar met de tekst van mijn aankomende nieuwe tattoo te spreken: Luctor Et Emergo (Ik worstel en kom boven).
Nu gaat het even niet zo lekker, maar ik kom er wel weer.
"Het leven is een uitdaging".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten