Ik zat zo eens na te denken over mezelf en kwam tot een wonderlijke (maar mooie) conclusie.
Mijn hele leven staren mensen mij al aan alsof ik van een andere planeet kom.
Waarom?
Gewoon omdat ik met 1 oog scheel kijk, en niet superknap ben.
Ik ben daar vroeger ook heel veel mee gepest.
Ik vond het vreselijk om altijd maar aangestaard te worden.
Zo vreselijk zag ik er toch niet uit vroeg ik me vaak af?
En nu, ik bedacht me ineens dat ik het nu juist leuk ga vinden als mensen mij aankijken.
Nee, ik ben niet ineens op een ochtend superknap wakker geworden...
Ik accepteer mezelf nu gewoon.
Ik weet dondersgoed dat ik niet aartslelijk ben.
Er is zoveel aan mij dat wel mooi is vind ik zelf.
Inmiddels heb ik alweer een aantal jaar een piercing, en ook al diverse jaren een paar tattoo's.
En omdat die grotendeels op zichtbare plekken zitten, kijken mensen natuurlijk nog sneller.
Maar daar heb ik dus nu totaal geen moeite meer mee.
Ik ben er trots op, en ik vind het mooi.
Tis een heerlijk gevoel om jezelf gewoon op je gemak te voelen, als mensen je aanstaren.
Ik voel me sterk en zelfverzekerd, hoe mooi is dat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten