Tsja...en dan heb ik toch eindelijk de stap gezet.
Ik ben met heel veel bloed, zweet, en tranen over m'n schaamte heen gestapt.
Ik heb eindelijk toegegeven dat ik mijn huishouden toch echt niet meer zelf op poten krijg.
Ik heb nachten niet geslapen, en heel wat tranen gelaten tot aan het gesprek van vandaag.
Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat als ik vooruit wil blijven gaan, ik ook over deze schaamte heen moet stappen.
En natuurlijk alle luisterende oren van al die lieve mensen die me zo ontzettend gesteund hebben, hebben me ook die kracht gegeven.
Want de schaamte komt juist voort uit de angst die je hebt dat mensen denken dat je gewoon maar een luie huisvrouw bent.
Wat is het toch geweldig om erachter te komen dat er zoveel mensen om je heen staan die wel begrijpen hoe de situatie is ontstaan.
Ik ben nog een beetje onder de indruk van mezelf, dat ik het nu eindelijk heb losgelaten.
Maar mijn hart maakt echt een sprongetje dat er ook voor het allergrootste obstakel in mijn leven een oplossing aan komt.
En er zullen vast nog wel een hoop obstakels in m'n leven komen die ik moet overwinnen, maar ik weet nu dat ook dat me zal gaan lukken.
Wat ben ik toch een dankbaar en rijk mens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten