Ik heb de laatste jaren al een hoop goeie stappen vooruit in mijn leven gemaakt.
Maar de stap die ik deze week heb gemaakt is er eentje waar ik vreselijk tegenop zag.
En eigenlijk vind ik het nog steeds doodeng.
Wat voor stap dat is?
Nouwwwww, ik heb nu toch maar met heel veel pijn en moeite huishoudelijke hulp aanvaard.
Ik ga niet nog eens uitgebreid vertellen over de staat van mijn huis, want dat weten de meeste mensen nu wel.
Maar omdat ik me daar dus zo voor schaam wilde ik die hulp dus ook niet.
Ik bleef maar zelf aanmodderen, maar eigenlijk word de puinhoop alleen maar groter.
Dus, nu toch maar hulp geaccepteerd.
En ik weet dat ik me niet hoef te schamen, want ik kan er ook niets aan doen dat mijn lichaam vaak niet doet wat ik wil.
Maar ik schaam me wel voor het feit dat ik zo lang ben blijven aanmodderen.
Maar goed, het is nooit te laat om hulp te aanvaarden toch?
En uiteindelijk zal het vast een stuk rust geven (al voel ik dat nu nog niet), net als bij het afstaan van een paar van mijn dieren.
Als ik vooruit wil blijven gaan zal ik ook moeilijke stappen moeten maken.
Dus bij deze ga ik maar even heel diep ademhalen, en het maar op me af laten komen.
Ook dat zal wel weer goedkomen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten