Ik heb al een groot deel van mijn leven op allerlei gebieden hulpverlening.
En daar schaam ik me niet voor, want hulp vragen is vooruit komen!
Maar er zijn dingen die ik minder leuk vind aan de hulpverlening.
Ik vind het bv erg vervelend dat ik elke keer als ik andere hulp krijg ik weer m'n hele levensloop op tafel moet gooien.
En ook dat is niet iets waar ik me voor schaam, maar als de hulpverlener dat nu in het eerste gesprek (na de intake) eens met me door zou nemen, zou het een stuk makkelijker zijn.
Nu gebeurt het vaak dat de hulpverlener dingen doet waarvan hij/zij denkt dat die goed voor mij zijn oid.
Maar ze kijken niet eerst naar waardoor het probleem is ontstaan, en wat ik nodig heb om dat probleem op te lossen.
En daar heb ik wel eens moeite mee, want het voelt alsof mij de mond een beetje word gesnoerd.
En ja, nu zul je denken dat ik dan toch zelf meer m'n mond moet opendoen.
En dat zal ook wel zo zijn, maar als je dat al zoveel jaren overkomt zie je daar echt geen heil meer in.
Want er word toch niet geluisterd.
Al schrijvende aan dit blog bedenk ik me dat het misschien wel handig is om eens op papier te zetten wat volgens mij aangepakt moet worden.
Gek, als je denkt dat je even erg geen oplossing meer voor weet, komt die al schrijvende toch ineens weer tevoorschijn.
Toch fijn om het van je af te kunnen schrijven in een blog.
Voor mij werkt het asbsoluut inspirerend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten