Gewoon maar afwacht tot m'n huis een keer instort ofzo.
Ik zie werkelijk geen oplossing meer om dit huis nog eens weer in behoorlijke staat terug te krijgen.
Ik zal nog maar eens uitleggen wat er precies aan de hand is.
Ik ben jaren chronisch depressief geweest door een tekort aan Serotonine in de hersenen, en ik heb ADHD.
Toendertijd had ik geen medicatie.
De kinderen waren nog jong, en ik stond alleen voor de opvoeding.
Door bovenstaande problemen had ik de kids dus totaal niet in de hand, en kon ik het niet opbrengen om het huishouden an te pakken.
Dan kwam er ook nog eens bij dat ik Fybromyalgie, en Artrose heb.
Dat houdt in dat ik vaak erg moe ben, en regelmatig pijn heb.
Ik wil met dit schrijfsel niet zeggen dat ik zielig ben, want dat ben ik absoluut niet!
Op een gegeven moment heb ik gelukkig goeie medicatie gekregen, en heb ik een hoop van mijn problemen aangepakt (met succes!).
Alleen de staat van mijn huis is zodanig slecht dat er gewoon megaveel aan moet worden gedaan.
En daar heb ik helaas de financiële middelen, en de energie niet voor.
Denk niet dat ik voor dit probleem nooit om hulp heb gevraagd hoor, maar dat is dus nooit echt gelukt.
Er zijn genoeg mensen die wel eens hulp hebben aangeboden, maar aangezien het probleem te groot is, en m'n financiëen te weinig lukt dit dus gewoon niet.
Ik nodig eigenlijk al jaren amper mensen uit in m'n huis, en aan een relatie ga ik sowieso al niet beginnen.
Ik probeer wel regelmatig om met alles wat ik in me heb hier en daar iets te verbeteren, maar het heeft zo weinig zin omdat ik de enige ben die het ziet.
Een ander ziet alleen alle dingen die nog gedaan moeten worden, en daarbij valt wat ik gedaan heb dan in het niet.
Dat wil niet zeggen dat ik het niet keer op keer probeer hoor, want lui ben ik niet, en ik heb ook geen hekel aan schoonmaken, maar het blijft gewoon water naar de zee dragen.
Waarom ik hier nu weer over begin?
Nee, niet om te hopen dat iemand me komt helpen, want dat heeft toch geen zin.
Gewoon puur omdat het alweer dagen door m'n hoofd spookt, en ik het toch ergens kwijt moet.
En ja, ik ben een open boek, maar waarom moet ik me schamen voor iets wat ik niet expres heb gedaan.
Ik vind het absoluut niet leuk om zo te moeten leven, en ben er ook al heel lang gewoon lichamelijk ziek van.
Ooit op een dag zal er vast wel ineens een oplossing op m'n pad komen zoals met alle problemen.
En intussen probeer ik de moed er maar weer in te houden, en te genieten van alles wat wel goed gaat.
Gelukkig is de laatste jaren mijn positiviteit mijn grootste kracht!
Maar het is wel fijn om m'n verhaal af en toe even van me af te kunnen schrijven hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten