24-12-1912

Vandaag precies 100 jaar geleden werd mijn lieve beppe geboren in een boerengezin met 8 kinderen.

Ik weet zo niet het hoeveelste kind zij was, dat zou ik aan mijn moeder moeten vragen.

Helaas is ze in 2001 op 88 jarige leeftijd overleden, maar ik wil op deze bijzondere datum toch een stukje over haar schrijven.

Zo goed ik weet is er van die 8 kinderen nu nog maar eentje in leven.

Haar jongste broertje is al overleden toen hij 16 was.

Hij is tijdens een wandeling met de hond door de weilanden verdronken in een sloot.

Dat heeft veel met haar gedaan.

Jammergenoeg weet ik niet alle data van bepaalde gebeurtenissen, dus die kan ik er niet bij zetten.

Ze heeft op een gegeven moment mijn pake ontmoet, en ze zijn getrouwd.

Ze raakte zwanger van haar eerste kindje die helaas na 6 maanden zwangerschap is overleden in haar buik.

Ze heeft mij daar heel veel over verteld, maar ik heb besloten om dat hier niet te schrijven uit respect van mijn lieve beppe.

Later was ze weer zwanger (van mijn moeder).

Ook mijn moeder werdt geboren na een zwangerschap van 6 maanden.

Maar gelukkig leefde zij wel.

De tweede wereldorlog was net begonnen, dus dat was een erg heftige tijd.

Mijn moeder is thuis geboren, de dokter heeft haar in een dekentje gewikkeld, in een rieten koffer gelegd, en haar met de auto naar het ziekenhuis in Goningen gebracht.

Mijn pake ging regelmatig op de fiets vanuit Friesland naar mijn moeder.

Mijn beppe vond de Duitse soldaten in het ziekenhuis vreselijk eng, en ze was soms bang dat ze mijn moeder mee zouden nemen.

Toen mijn moeder 3 pond zwaar was mocht ze naar huis.

Ze was zo piepklein dat mijn beppe haar amper vast durfde te houden.

Maar gelukkig heeft mijn moeder het geredt, en toen zijn 6 jaar oud was kwam er nog een zusje bij.

Mijn pake werkte bij de Zuiderzee, en is daar bijna verdronken.

Dat was voor mijn beppe de zoveelste heftige ervaring.

Sindsdien heeft ze altijd een angst gehouden voor water (sloten, zee, ed.)

Voor mij is beppe (en ook pake) heel erg belangrijk geweest.

Ik heb er (door omstandigheden) heel veel gelogeerd, en heb daar ontzettende fijne herinneringen aan.

Toen mijn pake 75 jaar oud was, is hij plotseling overleden aan een hartaanval.

Daarna is mijn beppe eigenlijk nooit meer echt zichzelf geweest.

Gelukkig ben ik altijd heel veel bij haar op bezoek geweest, en ik weet dat ze dat erg fijn vond.

We hadden gewoon een supersterke band.

Lichamelijk is ze er niet meer, maar in mijjn hart, en herinneringen heeft ze het allermooiste plekje, en dat blijft altijd.