Die je keer op keer kunt uitleggen, maar die mensen maar nooit schijnen te snappen.
Ik zal uitleggen wat ik bedoel...
Het gaat om het verhaal van Eelke.
Mensen vinden het vaak maar raar dat Eelke geen werk heeften alleen maar aan het gamen is.
Dus, dan leg ik voor de honderdduizendste keer maar weer uit wat er aan de hand is.
En dan krijg ik weer als reactie "waarom ik dan geen hulp voor hem zoek".
En dan moet ik dus weer uitleggen dat de hulpverlening niets meer doet als je na je 18de geen hulp wilt accepteren.
En daarover is schijnbaar een hoop onbegrip.
Volgens mij weten veel mensen dus niet hoe dat soort dingen in elkaar steken.
Tot je 18de ben je verplicht om hulp te aanvaarden omdat je dan nog "minderjarig" bent.
Na je 18de ben je in dit geval "meerderjarig", en als jij dan vind dat je geen hulp nodig hebt doet dus niemand meer wat.
En dan word het nog gek gevonden dat er zoveel (familie)drama's gebeuren?
Het lijkt me toch enigzins normaal dat mensen met psychische problemen zelf niet doorhebben dat ze een probleem hebben, of hulp weigeren uit schaamte.
In ons geval geloven mensen vaak niet dat we hier al bijna 8 jaar aan het modderen zijn met Eelke en zijn problemen.
Het is voor een ander zo makkelijk om te zeggen dat we "er wel niet genoeg aan gedaan zullen hebben".
Ik ben nu op een punt dat ik mezelf niet meer verdedig.
Ik weet dat ik alles heb gedaan, en nog doe om Eelke te helpen.
Ik kan op het moment niets anders doen dan het loslaten.
En ik moet leren om Eelke dingen zelf te laten uitzoeken.
Ik ben onbewust veel te beschermend, en ik denk dat Eelke zo ook niet goed de kans krijgt om hiermee verder te komen.
Wabt het is natuurlijk wel lekker makkelijk als je moeder alles voor je oplost.
Dus, weer een leerpuntje voor mij!
In elk geval ga ik niet bij de pakken neerzitten.
Ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed gaat komen.
En aan de (negatieve) meningen van anderen heb ik geen boodschap...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten