Tsja, een andere titel kon ik niet bedenken.
Ik voel me soms net een klein kind of iemand met een verstandelijke beperking ofzo.
Anderen schijjnen altijd beter te weten wat goed voor me is dan ikzelf.
En daar kan ik me verschrikkelijk aan ergeren!
Het is zelfs zo erg dat ik over bepaalde dingen maar niet meer praat omdat het zwiijgen me toch wel word opgelegd.
Voorheen jankte ik altijd vrij snel als er iets was, maar zelfs mijn tranen zijn opgedroogd uit pure frustratie.
Eigenlijk krijg ik steeds meer opgekropte boosheid binnenin me.
Ik wil gewoon mijn problemen en kopzorgen kunnen delen, en ik wil gewoon hulp bij de dingen die ik niet alleen kan oplossen.
Maar schijnbaar heeft niemand meer zin in mensen die niet perfect zijn.
Dus heb ik maar besloten om niets meer te zeggen, en maar te kijken hoe het zal lopen.
Ik heb genoeg gezegd en vanaf nu ben ik uitgepraat.
Ik vind het wel best zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten