Rouwen

Ik heb op veel dingen vaak wel een antwoord, maar op 1 ding nog steeds niet.

Mijn oma van mijn moeders kant was mijn allesie.

Als kind logeerde ik bijna elk weekend bij mijn opa en oma.

Toen ik 12 jaar oud was overleed mijn opa, en het leek alsof mijn band met mijn oma nog sterker werd.

Ik kwam heel vaak bij haar en genoot altijd van de verhalen over vroeger en de dingen die ze me leerde.

Toen ze 88 was (2001) overleed ze nadat ze langzaamaan op vele vlakken steeds slechter werd.

Achteraf blijkt dat ik het moment van haar overlijden heb gevoeld.

Heel raar, precies op het tijdstip dat ze overleed werd ik ineens heel verdrietig zonder dat ik wist waarom.

Nadat ze was overleden heb ik haar nog 2 keer gezien.

De eerste keer zag ik haar zitten in mijn woonkamer op een stoel.

Ze zat met haar rug naar me toe.

En de tweede keer liep ik de kamer uit en was het net alsof ik door haar heen liep.

Ook heb ik haar nog een keer keihard mijn naam horen roepen, en daarna was ze helemaal weg.

Ik heb het gevoel, of eigenlijk weet ik wel zeker dat ze me niet los kon laten.

Maar wat ik me dus afvraag is waarom ik nog nooit echt heb gerouwd om haar overlijden.

Laat ik het niet toe, of zou het komen omdat ik het gevoel heb dat ze nog steeds heel dichtbij me is?

Misschien krijg ik er wel nooit antwoord op, maar het is al prettig om het op te kunnen schrijven.

In elk geval heeft ze het mooiste plekje in mijn  hart...