Ik had vanmiddag mijn paps aan de telefoon.
Gezellig even kletsen over van alles en nog wat.
Maar op een gegeven moment begon hij weer tegen mij over het feit dat mijn kids nooit bij hun komen.
En dat is niet erg dat hij daarover begint, want dat is ook niet leuk natuurlijk.
Maar hij gaat er dan zo lang over door alsof ik er iets aan kan veranderen.
IK heb er al vaak genoeg wat van gezegd, maar ze zijn volwassen en ze doen dus hun eigen ding.
Op een gegeven moment was ik het een beetje zat en zei ik tegen m'n paps dat mijn zusjes ook nooit bij mij komen.
En toen was hij dus meteen geirriteerd en uitgepraat.
En dat raakt me bestwel.
Want, waarom mag hij wel tegen mij klagen, maar ik niet tegen hem?
En ik weet ook heus wel dat het overal hetzelfde is, mensen zijn tegenwoordig gewoon meer op zichzelf, en veel drukker dan vroeger.
Maar als mijn zusjes wel bij elkaar en bij m'n ouders komen, maar niet bij mij dat zet me dat wel aan het denken.
Maar goed, dat is iets wat ik inmiddels naast me neer heb gelegd, maar op momenten als in zo'n telefoongesprek komt dat ineens weer even naar boven.
Maar ik denk maar zo, als zij mij niet goed genoeg vinden zegt meer over hen dan over mij toch?
Ik accepteer iedereen zoals hij/zij is.
Iedereen heeft nu eenmaal z'n leuke en minder leuke dingen, en je kunt toch niet de hele wereld tevreden stellen.
En het belangrijkste is dat ik mezelf goed vind zoals ik ben.
Ik ben niet perfect, en dat wil ik ook absoluut niet zijn.
En dat verwacht ik dus ook niet van anderen.
Iedereen is gewoon goed zoals hij/zij is, en dat is goed genoeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten