Hard werken

Als je in het leven veel of alles hebt bereikt wat je wenste moet je zeker niet denken dat je er dan bent.

Want dan begint het harde werken pas!

Om vast te houden wat je hebt is keihard werken.

Gelukkig heb je die kracht in je omdat je die hebt gekregen door het vechten voor je dromen.

En als je die dromen wilt vasthouden kún je er ook voor vechten.

Het zal niet altijd even makkelijk zijn en je zult regelmatig hulp nodig hebben van de mensen om je heen.

Als je maar duidelijk aangeeft wat je nodig hebt krijg je vanzelf de juiste hulp.

Op een gegeven moment merk je wel dat het steeds makkelijker wordt.

Maar laat het nooit helemaal los, want dan kun je weer helemaal opnieuw beginnen.

Steek iedere dag een stukje energie in dat wat voor jou belangrijk is.

Dan kun je een rijk en waardevol leven evaren!

Relatie en leeftijdsverschil

Hoe gek kan het in het leven lopen.

Ik met m'n grote mond had altijd kritiek op oudere vrouwen met een veel jongere vriend.

En nu is het me dus zelf overkomen!

En geloof me, ik heb echt geprobeerd om het tegen te houden, maar liefde laat zich dus echt niet dwingen.

Het is me nu in elk geval wel duidelijk dat liefde en leeftijdsverschil niet altijd met elkaar te maken hebben.

Ik zeg heel duidelijk "niet altijd", want natuurlijk is elke relatie weer anders.

Maar eigenlijk is het ook weer hetzelfde als iedere ander relatie.

De klik  moet er gewoon zijn, dat is het belangrijkste.

En overeenkomsten en gezamelijke interesses maken ook een verschil.

Als je die dingen samen hebt, ben je al een heel eind op weg.

Als je elkaar goed begrijpt en duidelijk bent kan een relatie met een groot leeftijdsverschil heel goed werken volgens mij.

Natuurlijk moet de tijd het uitwijzen, maar in welke relatie heb je wel de zekerheid dat het een succes wordt!

Dat bedoel ik maar!

In elke relatie kan er iets gebeuren waardoor het fout gaat.

Het is voor beide partijen altijd hard werken.

Maar ik ga ervoor en dat is het belangrijkste toch?

Ik had niet meer verwacht ooit nog een nieuwe liefde te vinden, maar zomaar ineens kwam het op m'n pad.

Ik geniet ervan, het leven is maar weer goed voor mij!

Nieuwjaarspakkettenactie

Op het moment ben ik bezig met een nieuwjaarspakkettenactie op Facebook.

En het lijkt nu al een succes te worden!

Ik heb al een groep vrijwilligers die ieder op hun eigen manier een mooie bijdrage leveren aan deze actie.

Ook zijn er al behoorlijk wat aanmeldingen, soms van hele schrijnende gevallen.

Daardoor besef je maar weer hoe hard dit soort actie's eigenlijk nodig zijn in Nederland.

En ik hoor het veel mensen dan zeggen dat het "maar een druppel op een gloeiende plaat is", maar als niemand iets doet gebeurd er ook niets toch?

Hoe fijn is het om een gezin die in een hele lastige situatie zit weer even te kunnen laten lachen door ze een pakket met allerlei dingen erin die ze zelf niet kunnen kopen te bezorgen?

Ik heb me een groot deel van m'n leven erg nutteloos gevoeld, Maar sinds ik ontdekt heb dat ik zonder geld toch heel veel mensen blij kan maken is er een wereld voor me open gegaan.

En als je dan ook nog eens mensen tegenkomt die net zo gedreven zijn als ik ben je niet meer te stoppen.

Ik heb zelf maar heel weinig geld, maar doen wat ik nu doe is me meer waard dan alle geld van de wereld.

Natuurlijk moet je met dit soort dingen wel een beetje durven vertrouwen in de eerlijkheid van mensen, want je kunt nooit alles checken.

Maar ook al zou daar iets mis in gaan, daar leer je voor de volgende keer weer iets van denk ik dan maar.

Al doende leert men zal ik maar zeggen. 

Ik vind het in elk geval fantastisch om te doen!

Foto's van de nieuwe keuken

Jaja, daar ben ik dan eindelijk met de foto's van de nieuwe keuken.

En ik ben er echt superblij mee!

De buitenkant

Middelste kastjes boven

Rechts boven

Links boven

Rechts onder

Midden onder

Links onder

En de wasbak met een handige stop erin die je naar beneden kunt drukken zodat je heb vol water kunt laten lopen

De bovenste kastjes zijn wel erg hoog en daar kan ik niet bij zonder trapje.

Maar ik ben er echt superblij mee!

Armoede en rijkdom

Vannacht had ik al de ingeving voor dit schrijfsel en nu moet ik dat ook echt maar even doen.

Schijnbaar moet ik weer eens iets uitleggen wat ik voor mijn gevoel al heel vaak heb uitgelegd. 

Maar ik doe het met alle liefde hoor!

Ik begin maar met de noemer "armoede".

Ik kan wel zeggen dat ik inmiddels wel kan zeggen wat armoede is.

Nee, ik ga er geen klaagzang over beginnen, maar de mensen die mij persoonlijk kennen kunnen dat wel beamen denk ik.

Maar waar ik het over wil hebben is dit...

Ik heb echt geen rooie cent te besteden.

Ik kan nooit iemand een verjaardagscadeautje geven, en ook heb ik waarschijnlijk niets voor Sinterklaas voor mijn kleindochter.

Ik heb 1 warme trui, en een vest voor de winter, en dat is het.

En dit zijn nog maar een paar dingetjes die ik noem omdat ik niet wil klagen.

Want, hoe gek het ook klinkt, ik ben een ontzettend rijk mens!

Ja, ik weet dat ik daar al meerdere malen een stukje over heb geschreven, maar doordat je bepaalde dingen meemaakt in je leven wordt je dat steeds weer even duidelijk gemaakt.

Ik ben gelukkig niet materialistisch aangelegd.

Zolang ik een dak boven m'n hoofd heb en elke dag iets te eten heb ben ik tevreden.

En ja, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet een klein beetje meer geld te besteden zou willen hebben.

Maar ik heb alles wat ik nodig heb, en eigenlijk nog wel veel meer, dus waarom zou ik klagen?

Als je niet veel geld hebt wordt je vindingrijk, en het woord zegt het al: vindingRIJK!

Ik ben op Facebook een groep begonnen genaamd: GRATIS gezocht en aangeboden.

Hierop kunnen mensen oproepjes doen als ze iets nodig hebben of aanbieden.

En wat heb ik daar al veel plezier van gehad, en anderen blij mee kunnen maken.

Inmiddels zitten we al op over de 1700 leden.

Ook tips van anderen helpen me om met mijn "armoede" om te gaan.

Bij onze voedselbank krijgen we veel verse groente.

En zo kreeg ik de tip van een vriendin: "Kijk eerst je kasten ed na wat erin staat, bedenk dan wat je wilt eten en kijk dan wat je daar nog bij nodig hebt".

Als je dat doet en niet steeds zomaar naar de winkel gaat bespaar je echt geld.

En dan heb ik nog het geluk op een hele fijne zorgboerderij te zijn waar de mensen je op allerlei manieren helpen.

Van mijn familie (enkele familieleden uitgezonderd) kan ik niet veel verwachten, maar wat heb ik veel lieve mensen om me heen die ondanks alles er altijd voor me zijn als er echt is is, en dat is ook rijkdom!

Dus, lieve mensen, als ik weer eens een dipje heb en weer eens klaag hoe "zwaar mijn  leven wel niet is", bedenk dan maar dat zo'n dipje bij mij snel weer over is en dat ik de moed echt niet zomaar zal opgeven.

En bij deze wil ik ook nog even zeggen dat ik heel veel respect heb voor de mensen om me heen die mij nemen zoals ik ben en er altijd voor me zijn. 

Dank je wel!

 

 

Een engel in Friesland

Ja, je kon erop wachten mijn schrijfsel over Norma Miedema een engel uit Friesland die Roemeense straathonden redt van een gruwelijk leven (en vaak gruwelijke dood).

Onschuldige dieren die daar vreselijk worden mishandeld en vermoord geeft zij een nieuw leven.

Natuurlijk vangt zij niet alleen deze hondjes op, maar ook andere dieren zoals katten en paarden.

Ik heb  in de afgelopen week een middagje mogen meehelpen in Norma's Universum (de titel van haar boek).

En ik vond dat een zeer bijzondere ervaring.

Al die hondjes die eigenlijk totaal geen mensen gewend waren, zo vriendelijk en blij.

Een aantal waren er gehandicapt waarschijnlijk door mishandeling, maar ze zijn zo vriendelijk naar mensen toe, dat kun je je echt niet voorstellen.

Neem bv dit lieve meisje Maya, ze heeft maar twee gezonde pootjes, maar rende net zo hard als de andere hondjes.

Een ontzettend lief hondje die vooral kriebelen op haar wangetjes erg lekker vond.

En Eiwaz met z'n twee halve achterpootjes.

Hij heeft nu een zelfgemaakte protese aan een van z'n pootjes, en kan nu weer lopen!

Een heerlijk speels hondje, die echt helemaal gelukkig is.

Natuurlijk zijn er ook honden die gewoon gezond zijn, maar die ook een traumatisch leven hebben gehad.

Je kunt je werkelijk niet voorstellen wat deze dieren hebben meegemaakt.

En daarom vind ik het zo geweldig wat Norma doet.

Ik heb al vaak moeten horen als ik in m'n enthousiasme over Norma vertelde dat er in Nederland ook dieren worden mishandeld, en dat er ook kinderen worden mishandeld.

Met andere woorden: "Moeten we die niet eerst helpen dan?"

Ik zeg dan dat ieder levend wezen evenveel recht heeft op een goed leven, waar ter wereld ook.

Je kunt niet alle dieren en mensen helpen, maar je kunt wel het verschil maken.

En dat is wat Norma doet!

En daar heb ik ontzettend veel respect voor.

Want als iedereen een klein beetje deed wat zij doet zou de wereld er een stuk mooier uitzien.

Dus, als je een hondje een plekje wilt bieden denk dan eerst eens aan deze hondjes.

En vooral aan de hondjes met een handicap.

Zij zijn nl net zo lief als de gezonde hondjes, en hebben juist een fijn plekje verdiend.

Denk er natuurlijk wel heel goed over na voor je eraan begint, want een huisdier heb je niet voor even, maar voor een heel leven.

En vooral deze hondjes hebben absoluut een stabiele plek nodig.

En voor als je meer wilt weten over wat Norma allemaal doet, kijk dan eens op haar website: www.normasdieren.nl.

 

 

Verander mij niet

Vroeger liet ik het makkelijk toe als mensen probeerden mij te veranderen.

Want toen was ik bestwel onzeker over hoe anderen over mij dachten.

Later toen ik steeds minder mensen om me heel had ontwikkelde ik mezelf, en kreeg ik eindelijk een eigen ik.

En daar was ik natuurlijk heel blij mee!

Nu kom ik weer meer onder de mensen, en merk ik dat mensen mij soms onbewust hun ideëen op willen leggen.

Waarschijnlijk hebben ze dat zelf niet eens door, maar ik voel dat nu eenmaal feilloos aan.

Als ik mezelf wil blijven, zal ik er dus voor moeten blijven waken dat ik ze niet over mijn grenzen laat gaan.

Weer een mooie levenles voor mij om te leren.

Ik vind mezelf prima zoals ik ben, maar natuurlijk zijn er wel dingen waar ik aan moet werken.

Maar wat mijn uiterlijk, muziekkeuze, of wat dan ook betreft kies ik dat nog altijd zelf.

Ik word regelmatig raar aangekeken omdat ik een piercing en tattoos heb.

Vroeger toen ik ze nog niet had vond ik het vervelend om nagekeken te worden.

Nu heb ik zoiets van, laat ze maar kijken, ik ben het bekijken schijnbaar waard.

En dan nog mijn lichamelijke toestand...

Het blijkt zo te zijn dat mensen tegenwoordig het lichaam van een ander aan kunnen voelen ofzo.

Dan krijg ik gewoon heel duidelijk het gevoel dat men mij maar een aanstelster of kleinzerig vindt.

Maar volgens mij kunnen zij toch echt niet voelen wat ik voel, en andersom.

Dit is iets wat ik echt heel vervelend vind, omdat ik daardoor vaak over mijn "lichamelijke" grenzen heen ga om mezelf maar niet te laten kennen.

En ik weet dat dat heel dom is, want daar heb ik mezelf mee te pakken.

Dus, wat deze les betreft zal ik moeten leren om nog meer voor mezelf op te komen.

Alleen ik weet wat goed voor me is, en iedereen mag me raar of tips geven, maar uiteindelijk bepaal ik zelf wat ik ermee doe.

Superleuke ervaring!

Vandaag hebben we op de boerderij een verkoop van tweedehands en zelfgemaakte spullen gehad voor de Roemeense straathonden die worden opgevangen en herplaatst door Norma Miedema (www.normasdieren.nl).

We hadden een hoop reclame gemaakt her en der om zoveel mogelijk bezoekers te krijgen.

Het was de eerste keer dat we zoiets deden, dus afwachten of er ook veel bezoekers zouden komen.

Vriendin H. en haar dochter hadden heerlijke appelflappen gebakken en haar schoondochter superlekkere appeltaart.

Dat werd natuurlijk ook verkocht bij de koffie.

Daar was natuurlijk wel belangstelling voor.

We hadden een bord aan de weg gemaakt en vlaggetjes opgehangen zodat de mensen die voorbij kwamen meteen konden zien dat er iets te doen was op de boerderij.

En ook had ik foto's opgehangen van de hondjes die een nieuw thuis hebben gevonden.

Zo konden de mensen ook zien wat een fantastische hondjes het zijn (en natuurlijk hopen we dat die mensen ook zo'n hondje een thuis willen bieden).

Norma kwam zelf ook even langs, en dat was erg gezellig.

(In het echt is ze nog leuker dan op tv en internet, hihi).

Ik vindt het echt super om iets te kunnen doen voor zo'n  bijzonder mens die zulke  prachtige dingen doet voor dieren die het zo hard nodig hebben.

Heel veel respect als je jezelf zo wegcijfert voor de dieren.

Daar kunnen velen nog wat van leren.

Ik zie het zelf als een stukje rijkdom als je zo'n persoon mag leren kennen in het leven.

Want van ieder mens die op je pad komt leer je weer dingen.

Al met al was het een prachtige dag waar ik weer veel moois heb uitgehaald.

En ik wil bij deze nogmaals die lieve mensen van de boerderij heel erg bedanken die de schuur van de boerderij ter beschikking hebben gesteld.

Het was een superleuke en leerzame ervaring, en a.s. woensdag gaan we de verdiende centjes afleveren bij Norma, en uiteraard nog even helpen met het verzorgen van de dieren, stal uitmesten, of wat dan ook.

Want wat is er mooier dan tussen de dieren te zijn die je zo dankbaar zijn!

Het leven is mooi, als je het maar ziet!

Ik vind het soms zo wonderlijk

Ik denk altijd veel na over van alles en nog wat in mijn  leven.

En ik bedacht me ineens dat ik het soms zo wonderlijk vind dat ik ondanks dat ik voortdurend tegenslag in mijn  leven heb toch zo met volle teugen kan genieten van elk dingetje wat wel goed gaat.

Mijn moeder heeft me heel vaak gevraagd hoe het kan dat ik nog steeds niet doorgedraaid ben.

En eigenlijk weet ik dat zelf ook niet goed.

Ik weet wel dat ik mezelf de laatste jaren behoorlijk ontwikkeld heb, en veel wijze lessen heb geleerd.

En daardoor zie ik nu ook elke tegenslag als een levenles waarvan je weer iets kunt leren.

Ik denk ook dat als je op dat punt bent je ook steeds makkelijker kunt omgaan met de tegenslagen die op je pad komen.

En dat geeft je weer kracht om door te gaan en te genieten!

Want het leven heeft nog zoveel moois in petto.

Het zo toch jammer zijn als je al die mooie dingen niet met beide handen aangrijpt?

Het gaat goed!

Ik schrijf de laatste tijd erg weinig hier, maar af en toe komt er toch weer een schrijfsel tevoorschijn.

De reden dat ik zo weinig schrijf is misschien wel dat er maar weinig drama's in mijn leven zijn tegenwoordig.

En dat is alleen maar goed natuurlijk.

Er zal heus zo af en toe nog wel eens iets gebeuren wat minder leuk is, en waar ik weer aan moet werken.

Maar heeft niet iedereen dat in het leven?

Ik heb het gevoel dat ik eindelijk echt eens een beetje rust in mijn hoofd krijg.

En daar was ik ook wel heel hard aan toe!

Ik heb de afgelopen tijd gigantisch hard gewerkt aan allerlei obstakels in mijn  leven, en dat was me niet gelukt als ik niet al die fantastische mensen om me heen zou hebben die me steunen en met me meedenken.

Ik heb geleerd wat echte vrienden zijn, en ik heb geleerd dat ik met bepaalde mensen anders om moet gaan.

En dat waren 2 bijzonder mooie lessen in mijn leven.

Ik kon altijd wel genieten, maar ik merk dat ik nu nog veel intenser kan genieten van alle moois in mijn leven.

Ik heb het wel vaker gezegd, ik heb geen rooie cent, maar ik ben rijker dan de rijkste millionair!

En ik ben niet alleen rijk, maar ook heel erg dankbaar voor wat ik heb.

Ik heb een lieve familie, en prachtige vrienden.

Ik zeg lang niet vaak genoeg "dank je wel", maar hoe vaak ik het ook zou zeggen, het is nooit genoeg.

Maar ik ben al die geweldige mensen dankbaar tot in het diepst van mijn hart dat ze er altijd voor me zijn.

Ook mijn tweede familie op de zorgboerderij, en mijn hulpmevrouwtje I. en niet te vergeten mijn poetsmiep ben ik echt super dankbaar voor wat zij voor mij doen.

Alles samengevat zonder al deze mensen had ik het niet gered, dat weet ik zeker!

Wat kun je je soms toch vergissen in mensen

Soms zijn er van die mensen waarvan je denkt dat ze echt te vertrouwen zijn.

Ze doen zich voor alsof ze je willen helpen met bepaalde dingen, en geven je dan ook echt het gevoel dat je met alles bij ze terecht kunt.

Totdat je er op een bepaald moment achter komt, dat ze helemaal niet zo betrouwbaar en eerlijk zijn als jij denkt.

Ik probeer altijd het goede te zien in mensen, en dat gaat dus soms ten koste van mezelf.

Gelukkig ben ik door dit soort ervaringen wel stukken sterker geworden, en ik moet zeggen dat het me weinig doet wat die persoon over me zegt.

Het is ook nog eens zo dat deze persoon mijn blog volgt en naar aanleiding daarvan praatjes over mij rond strooit.

Voorheen zou ik dan helemaal in de stress zijn geraakt, en waarschijnlijk gestopt zijn met het schrijven op mijn blog.

Maar dan zou ik mezelf te pakken hebben, en zou deze persoon haar/zijn zin hebben gekregen.

En dat laat ik dit keer dus niet gebeuren!

Ik schrijf ook met opzet haar/zijn omdat ik geen behoefte heb om uitgebreid op het gebeuren in te gaan.

Ik heb in de loop der tijd wel geleerd dat het steken van energie in dit soort dingen verspilde moeite is.

Die energie kan ik beter gebruiken voor leuke dingen.

Het enige wat ik wil zeggen tegen deze persoon is dat ik het jammer vind dat jij je heel anders voordeed dan dat je in werkelijkheid bent.

Je hebt mij weer een stukje sterker en trotser gemaakt, en ik hoop dat jij er ook iets van hebt geleerd.

Ik ben blij met wie ik ben, en ik leer steeds meer wie mijn echte vrienden zijn.

Dus, ik kan alleen maar zeggen: Dank je wel!

En als we het dan toch over mannengedoe hebben...

Ga ik er maar eens een blogje over schrijven.

Nee, ik ga niet schrijven over hoe eenzaam of zielig ik ben omdat ik geen man heb, want dat ben ik dus niet.

Ik wil gewoon eens wat van mijn hersenspinselen kwijt hier.

Ik snap sommige dingen gewoon niet, en ik zou daar gewoon wel eens een antwoord op willen hebben.

Ten eerste altijd die 2 zinnetjes, waar ik helemaal niet mee kan: "Op ieder potje past een dekseltje" en "Jou tijd komt nog wel".

Ik snap echt niet dat mensen die dat zeggen zelf niet door hebben hoe nietszeggend dat klinkt.

Waar blijft mijn dekseltje dan, en wanneer komt mijn tijd dan?

Het zal wel goed bedoeld zijn als dat gezegd wordt hoor, maar helaas kan ik er persoonlijk niets mee.

En dan het volgende, waarom zeggen mannen niet gewoon rechtuit wat ze van je vinden?

Waar zijn die mannen nou zo bang voor dan?

Nee, ik ga niet meer wanhopig op zoek naar een man.

Ik hecht tegenwoordig veel meer waarde aan leuke vriendschappen met mannen.

En misschien gaat mij dat ook wel beter af.

Ik weet het niet hoor, misschien ligt het ook wel aan mezelf dat ik nog steeds "manloos" door het leven ga.

Maar het belangrijkste is dat ik er wat van maak, ook zonder man.

En dat gaat me gelukkig nog steeds goed af.

En als het ooit nog eens op m'n pad komt zien we het dan wel weer.

Maar nu ben ik zeer tevreden met het leven wat ik nu heb.

Zo, dat was weer een mooi hersenspinseltje al zeg ik het zelf!

Voor mijn dochter en kleindochter

Ik had nooit gedacht

Dat ik eens geen contact meer zou hebben met 1 van mijn kinderen.

Als moeder ga je er vanuit dat dat contact er gewoon altijd zal zijn.

Je hoorde het dan wel eens van anderen, maar voor jezelf was het altijd een ver van mijn bed show.

Maar dan overkomt het je ineens toch.

Ik ga het hoe en wat nu niet hier neerzetten, want daar gaat het nu niet over.

Ik wil gewoon vertellen hoe het voelt als een moeder haar kind (en kleinkind) niet ziet.

Nou, ik kan je vertellen dat dat een afschuwelijk gevoel is.

Het doet er niet toe wat de reden is, of wie de schuldige is.

Tussen ouder en kind moeten dingen gewoon worden uitgepraat, hoe dan ook.

Maar soms is er een externe factor die dat gewoon onmogelijk maakt, en dat doet vreselijk zeer.

Je voelt je zo vreselijk machteloos, en je maakt je ook zorgen.

Als je een kind krijgt blijft er altijd een soort onzichtbare navelstreng, waardoor je voor altijd met elkaar bent verbonden.

En daar komt gewoon niets of niemand tussen.

In mijn geval is het dan ook nog eens zo dat er een tweede kleinkind onderweg is, waar ik nu niets van meemaak.

Ik weet zelfs niet eens of en wanneer ik dat kleintje ooit zal zien.

En ik weet zeker dat mijn kind het ook erg vindt dat de situatie nu zo is.

Het is een allesoverheersende machteloosheid die ik voel, en eigenlijk is het amper in woorden uit te drukken.

Maar helaas kan ik op dit moment niets meer doen dan het naast me neerleggen, en hopen dat het ooit weer goed komt.

Dat hoofd van mij..

Soms word ik helemaal gestoord van mezelf.

Ik kan maar geen rust vinden in mezelf.

Ik wil zoveel, maar ik ben er inmiddels eindelijk achter dat dat juist vaak niet goed gaat.

Ik heb zoveel kwaliteiten, en wil daar het liefst ook zoveel mogelijk mee doen.

Maar helaas lukt het me gewoon niet om veel dingen tegelijk te doen.

En daar baal ik soms vreselijk van.

Ik moet mezelf ook echt leren om maar 1 ding tegelijk aan te pakken, en als ik daarmee klaar ben, weer aan iets nieuws te beginnen.

Maar dat vind ik juist zo moeilijk!

Ik heb dan het idee dat ik heel veel tijd verspil, terwijl ik nog van alles had willen doen.

Maar aan de andere kant is het ook weer zo dat als ik dingen half afmaak, ik ook weer baal van mezelf.

Het is zo dubbel allemaal. 

Waarom heb ik zoveel talenten als ik er maar zo weinig mee kan doen?

Ach, ik denk dat dit weer een levensles is waar ik maar eens goed over na moet denken.

En ik hoop dat ik dan eindelijk eens rust in mijn hoofd krijg...

Als ik het zo bekijk moet ik minstens wel 150 worden om alle lessen in mijn leven te leren.

Nou ja, dat vind ik dan weer niet erg want ik wil graag heel veel dingen leren in het leven.

Ik geloof dat ik eens iets moet uitleggen

Ik ben een persoon met nogal een complexe gebruiksaanwijzing.

En soms is die dus nogal eens onduidelijk.

Dus, in dit schrijfsel maar even een stukje uitleg over het hoofdstuk: Mannen.

Waar gaat dit naartoe zul je denken?

Nou, dat zal ik nu eens even gaan uitleggen.

Ik ben al heel lang zonder relatie, en natuurlijk zou ik bestwel een leuke relatie willen.

Maar aangezien liefde zich niet laat dwingen (jaja, daar ben ik ook ooit achter gekomen) wacht ik nog steeds op die prins zeg maar.

Maar goed, ik heb op dat gebied al heel wat geleerd, en ik zal ook vast nog een hoop moeten leren.

Een van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd is, dat je als je een mooie vriendschap hebt met een man je die moet koesteren.

Ik heb een paar keer de fout gemaakt door te zeggen dat ik zo'n vriend leuker vond dan gewoon leuk.

En toen was die mooie vriendschap ook meteen voorbij.

Dat vind ik nog steeds erg jammer, vooral omdat er daarna gewoon geen gesprek meer over het voorval mogelijk was.

Want zeg nou zelf, als je echt goede vrienden bent kun je toch ook over zoiets praten zonder het contact meteen helemaal te verbreken?

Of kijken mannen daar anders tegenaan misschien?

Ik denk zelf dat het niet te maken heeft met het feit of je nu man of vrouw bent, maar hoe "echt" de vriendschap is.

In elk geval ben ik er voor mezelf wel achter dat ik een mooie vriendschap heel erg belangrijk vind.

Dus, dat is in dit geval weer een hele mooie levensles die ik heb geleerd.

En ach, als het zo moet zijn zal die prins ooit wel eens komen.

En anders ben ik gewoon een rijk mens met al mijn vrienden en vriendinnen om mij heen.

De spiegel ofwel leren over jezelf

Vandaag op de boerderij weer hele mooie en leerzame gesprekken gevoerd.

Ik heb weer een hele hoop over mezelf geleerd.

En die dingen helpen mij weer om mezelf nog verder te ontwikkelen.

Ik merk dat als je echt open staat voor zulke gesprekken, en ook de dingen wilt horen die minder leuk zijn dát je wel weer een veel beter beeld geeft van jezelf.

Ik vind het heel bijzonder dat ik met bepaalde mensen zulke gesprekken kan voeren.

Ook met mijn vriendin L. kan ik dat heel goed.

En ik probeer dan ook echt met die leerpunten aan de slag te gaan.

Het kan best zijn dat ik bepaalde dingen nog een aantal keer moet horen om echt tot het juiste inzicht te komen, maar dat is helemaal niet erg.

Het leven heeft zoveel mooie lessen te bieden, en de lessen waarvan ik leer kan ik dan weer doorgeven aan anderen.

Uiteraard moet die les dan wel bij die persoon passen.

Maar door te leren wordt je wel steeds wijzer, en krijg je steeds meer levenservaring.

En om daar iets mee te doen is juist zo mooi.

Het zou toch jammer zijn om die levenservaring alleen maar voor jezelf te houden, terwijl je het leven van een ander er misschien in positieve zin mee kunt veranderen?

Soms denk ik wel eens...

Dat al mijn problemen gewoon niet op te lossen zijn.

Nee, niet omdat het zulke ingewikkelde problemen zijn, maar omdat het er zoveel zijn.

Elke keer als ik denk in wat rustiger vaarwater te zitten komt er wel weer een nieuw probleem om de hoek kijken.

En ik weet heel goed dat iedereen dat wel heeft, maar er lijkt gewoon geen adempauze meer tussen te zitten de laatste tijd.

En af en toe snak ik dus naar adem om het zomaar te zeggen.

Heel eventjes een time out, even niet aan alle problemen die nog opgelost moeten worden te denken.

Maar aan de andere kant is het misschien ook wel goed dat het achter elkaar doorgaat, zodat ik straks eindelijk eens echt rust krijgt.

Ik weet niet wat het beste is eigenlijk.

Wat ik wel weet, is dat sommige dingen zo langzaam gaan.

En dat is absoluut niet bedoeld als klacht hoor, maar achter sommige dingen kan ik dan maar steeds geen punt zetten, en blijf ik er maar in hangen.

En daardoor ben ik dan weer bang dat ik weer terugval in het oude patroon.

En dat is iets wat ik absoluut niet wil!

Ik weet dat ik daar zelf ook wat aan kan doen, maar voor een deel heb ik ook hulp van anderen nodig daarin.

Soms moet ik vreselijk vaak aan de bel trekken tot er daadwerkelijk iets gebeurd, en ben ik wel eens bang dat ze me irritant gaan vinden.

Ik weet niet altijd goed wat wijsheid is daarin, en daardoor schiet het soms dan niet op.

En dan begin ik me weer af te vragen of het allemaal nog wel zin heeft als de problemen zich maar op blijven stapelen.

Ik probeer wel zoveel mogelijk positief te blijven hoor, maar soms zou ik wel eens een weekje weg willen naar een onbewoond eiland ofzo.

Maar goed, ik heb het weer van me af geschreven, ik veeg mezelf weer bij elkaar, en zet m'n beste beentje maar weer voor.

Ik weet dat ik het kan, dus opgeven ga ik zeker niet!

Nee, ik kan het gewoon niet

Tsja...Ik heb het nu een paar dagen geprobeerd, maar ik kan het gewoon niet.

Ik kan me niet stil houden, omdat anderen zich misschien aan mijn schrijfsels (bv op Facebook) storen.

Ik raak helemaal gefrustreerd als ik niet mezelf kan zijn.

Ik ben gewoon mezelf met al mijn leuke en minder leuke kanten.

En ik begrijp best dat er misschien mensen zijn die zich aan mij storen, of die op mij afknappen, maar dan lezen ze maar niet wat ik schrijf.

Als ik niet meer mezelf kan/mag zijn ben ik niet gelukkig.

En het is toch ook niet mogelijk om het al die miljarden mensen op deze aardbol naar de zin te maken.

Dus lieve mensen, ik weet dat jullie het goed bedoelen, maar ik blijf toch liever maar gewoon mezelf.

Als ik mensen respectloos behandel, of kwets mag je mij daar rustig op aanspreken, maar voor de rest zeg en schrijf ik wat ik wil.

Zo ben ik nu eenmaal...

In de war

Ik wil heel graag mezelf zijn.

Maar ik merk dat dat niet altijd even makkelijk is.

Ik zeg altijd dat kritiek leerpunten zijn, en dat vind ik ook nog steeds.

Maar soms is het bestwel moeilijk om leerpunten te vinden uit tegenovergestelden.

Wat ik daarmee bedoel zal ik uitleggen...

Ik schrijf vaak gewoon wat ik denk.

Ik probeer natuurlijk niemand bewust te kwetsen, maar helemaal voorkomen kan ik dat waarschijnlijk niet.

Nu hoor ik dan wel eens van mensen wat ze van mijn manier van schrijven vinden, en daar haal ik dan weer leerpunten uit.

Maar soms is dat bestwel ingewikkeld merk ik.

Want de een vindt het juist mooi dat ik zo open over van alles en nog wat schrijf.

Maar de ander vindt juist weer dat ik te overdreven kan zijn (te opschepperig soms), en dat daar mensen op zouden af kunnen knappen.

En vandaar dus bovenstaande titel ook.

Want het is dus soms bestwel verwarrend om uit die tegenovergestelden de leerpunten te halen die ervoor zorgen dat ik toch mezelf zal blijven.

Maar goed, mezelf kennende vind ik daar mijn weg ook wel weer in.

Maar helaas merk ik dus wel dat ik soms toch nog best wel eens onzeker ben.

Weer een leerpunt om aan te werken dus!

En leren doe ik graag, dus dat komt dan weer goed uit.

Voor mijn nog ongeboren kleinkind

Lieve kleine uk,

Ik weet nog maar net van jou bestaan.

Het is bijzonder om weer oma te worden, maar toch zijn er ook zorgen.

Je zit nu nog veilig in jou mama's buik, want je moet nog heel lang groeien.

Ondanks alles heb ik je nu al in mijn hart gesloten.

Ik ga van jou net zoveel houden als van je grote zus Cynthia.

Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ik stuur je duizend mooie wensen.

En weet, dat al zie je me niet altijd, ik er toch voor je zal zijn.

Je mag alles met me delen, de mooie maar ook de nare dingen.

Ik neem je in gedachten aan mijn hand, en leidt je het leven door.

Heb je verdriet, dan zal ik je troosten.

Ben je blij dan lach ik mee met jou.

De wereld is soms hard, maar heeft ook vele mooie dingen.

Leer ervan en wordt er sterker door lief kleintje.

Mijn wens voor jou is dat je samen met je grote zus hand in hand gelukkig door het leven zult huppelen.

Heel veel liefs van je beppe.

Onbeperkt houdbaar (voor mijn kleindochter)

Lieve kleine meid

Ik heb je al zolang niet gezien

Ook weet ik niet

Wanneer ik je ooit weer zal zien

Maar je moet weten lieve meid

Mijn liefde voor jou zal er altijd zijn

Want liefde is onbeperkt houdbaar

Lieve kleine meid

Mijn hart doet pijn van het gemis

Pijn, omdat ik je niet zie opgroeien

Maar ik hoop een ding lieve meid

Dat jij mijn liefde voelt

Want liefde is onbeperkt houdbaar

Lieve kleine meid

Ooit op een dag zie ik jou weer

En dan, mijn allerliefste kleindochter

Zul je het weten

Zul je het voelen

Voelen dat liefde onbeperkt houdbaar is...

Hoe ik mezelf zie

Ik vind het wel eens goed om op te schrijven hoe ik mezelf zie. 

Want daar denk je meestal niet echt over na volgens mij.

En ik ben benieuwd of mijn beeld van mezelf klopt met hoe anderen me zien.

Dus, ik ga eens een gok wagen...

Allereerst ben ik bij tijd en wijle bestwel een stresskip, al wordt dat gelukkig wel steeds minder.

Ik hou erg van leren, ook van het leren van m'n eigen fouten.

Wat ik heel belangrijk vindt is m'n brein bezig houden.

Met bepaalde dingen kan ik verschrikkelijk geduldig zijn, maar ik kan af en toe toch ook wel vreselijk ongeduldig zijn.

Ik kan heel goed mijn fouten toegeven, maar als ik echt in m'n recht sta wil ik ook mijn gelijk krijgen.

Ik ben (vooral volgens mij vader) zeer sociaal voelend.

Onbewust wil ik soms graag het middelpunt van belangstelling zijn (dat heb ik daarna vaak pas door).

Een spraakwaterval, maar als ik geen goed gevoel bij een persoon heb zeg ik ook weinig meer.

Ik vind het erg mooi om naar anderen te kijken, hoe ze in elkaar zitten, en wat ze doen.

Ik heb ontdekt dat mensen die "anders" zijn juist hele boeiende personen zijn, en dat is voor mij rijkdom!

Ik kan genieten van hele simpele dingen.

Werken aan mezelf vind ik nog steeds niet altijd makkelijk, maar ik merk dat ik steeds de grenzen wat verder leg, en daardoor ook steeds meer mooie dingen bereik.

Wat ik ook nog aan mezelf heb ontdekt is, dat ik dacht dat mijn onzekerheid stukken minder was geworden, maar dat dus eigenlijk helemaal nog niet zo is.

En het allermooiste aan mezelf vind ik dat ik ontzettend van het leven geniet, en er zoveel mogelijk uit probeer te halen.

Nou, ik ben benieuwd of anderen mij ook zo zien...

Nieuwe fase in mijn leven

Jarenlang heb ik maar weinig mensen om me heen gehad.

Dat vond ik ook helemaal niet erg omdat ik gewoon heel veel tijd nodig had om aan mezelf te werken.

Maar nu ik eindelijk rust krijg in mijn leven, merk ik dat mijn wereldje op het gebied van sociale contacten toch wel heel erg klein is.

Dus, ik denk dat het nu tijd wordt om daar eens iets mee te gaan doen.

Maar hoe?

Ik heb werkelijk geen idee hoe ik dat aan moet pakken.

Ik zit veel thuis, en nieuwe vrienden komen niet zomaar aanbellen helaas.

Ja, ik weet het, misschien moet ik zelf meer de deur uitgaan.

Dat wil ik ook wel, maar waar naartoe (ja sorry, dan moet ik het toch weer zeggen...)zonder geld en vervoer?

Maar goed, ik sta natuurlijk altijd open voor tips.

Ik merk aan mezelf dat ik het leuk vind om te filosoferen, en boeiende diepzinnige gesprekken te voeren.

Helaas houdt lang niet iedereen daarvan.

Dus, dan moet je maar de mazzel hebben om vrienden te vinden die daar wel van houden.

Maar ik denk dat ik dit gewoon ook de tijd moet geven.

Als het zo moet zijn, komen deze mensen ook vanzelf wel op mijn pad denk ik. 

De tijd zal het leren...

Blijft dat?

Ik blijf me maar ontwikkelen zoals je op mijn blog kunt lezen.

Maar soms heb ik het idee dat sommige dingen nooit anders worden, dat die altijd bij je blijven.

Neem nou mijn onzekerheid.

Ik weet nu dat ik daar nog steeds niet vanaf ben.

Vooral in de omgang met mensen.

Als ik nieuwe vriendschappen sluit zit er in m'n achterhoofd nog vaak dat stemmetje dat vraagt of de persoon wel een echte vriend(in) is.

En eigenlijk weet ik dat dat niet nodig is, maar het lijkt er wel ingebakken te zijn.

Wat ik ook erg vervelend vind, en dat ontdekte ik eigenlijk sinds kort bij mezelf, is dat ik (naar mijn idee) constant goedkeuring nodig heb van anderen.

Als ik iets doe dan wil ik het perfect doen om maar die goedkeuring te krijgen.

En ook daarvan weet ik best dat dat helemaal niet nodig is, maar ook dat is iets wat is blijven hangen van vroeger.

Gelukkig weet ik wel van mezelf dat ik dat heb, dus zie ik het maar als leerpuntjes.

Je hele leven bestaat uit lessen, en dat vind ik dan ook wel weer mooi. 

Ik ben erg leergierig, en wil graag zoveel mogelijk leren in het leven.

Dus, ik ga weer lekker met mezelf aan de slag, en dan zal ook dat wel weer goed komen.

Hoe minder invloed hoe meer je jezelf wordt?

Ik heb m'n hele leven al weinig mensen om me heen gehad.

Maar de mensen die ik om me heen heb zijn wel hele waardevolle mensen in mijn leven.

Allereerst mijn lieve ouders natuurlijk, de belangrijkste mensen in mijn leven.

En mijn kinderen, en kleindochter natuurlijk.

En dan heb ik nog 1 vriendin die hier dicht in de buurt woont die ik echt niet meer uit mijn leven weg zou kunnen denken.

En dan zijn er natuurlijk nog wel een paar mensen die heel belangrijk voor me zijn.

Maar groot is dat kringetje niet.

Dat vind ik zelf ook totaal geen probleem gelukkig.

Daar ga ik het in dit schrijfsel dus ook over hebben, over de invloeden die je meekrijgt in je leven.

Want, van ieder persoon waar je mee omgaat in je leven, en iedere situatie waarin je ooit verkeerd krijg je ook weer iets mee wat je maakt tot wie je uiteindelijk bent.

En in de afgelopen jaren ben ik erachter gekomen dat doordat ik maar weinig invloed van anderen in mijn leven heb, ik me echt heb kunnen ontwikkelen tot wie ik zelf wil zijn.

Een aantal jaren geleden had ik niet durven dromen dat ik nog eens zo'n positief en (volgens mezelf) goed ontwikkeld persoon zou worden.

Ik zag het leven altijd als een gevecht, terwijl ik nu de dagen juist veel te kort vind.

Ik probeer echt alles uit het leven te halen wat ik maar kan.

En het mooie is dat mijn ontwikkeling ook weer doorwerkt op anderen.

Vroeger vonden de mensen mij nooit leuk, en vonden ze me maar een zeurpiet (wat ik ook echt wel was).

Nu merk ik dat ik ook steeds meer mooie, bijzondere mensen aantrek in mijn leven.

En dat ervaar ik echt als een stukje rijkdom!

Ik leer weer mooie lessen van deze mensen, en zij waarschijnlijk ook weer van mij.

En de belangrijkste les die ik geleerd heb, is dat rijkdom van geest veel meer waard is dan rijkdom van goederen...

Allemaal (enge) beestjes...

Vanmiddag ben ik even gezellig bij Alex en Margreet geweest.

Zij hebben een hele hoop reptielen, en daar wilde ik natuurlijk wel even foto's van maken.

Die laat ik hieronder dus zien...

Kousebandslang (jonkie)

Vierteenschildpad

Je ziet het zo niet, maar dit dier heeft een vuurrode kop

(weet alleen de naam even niet meer)

Baardagamen

Schorpioen

Jaja, ik ook nog maar even poseren met een heuse vogelspin

Soms moet je ze dan maar helemaal loslaten

Als moeder ga je voor je kinderen door het vuur.

Maar soms gebeurd er iets waar je niets meer mee kunt.

Ga je dan door totdat je er zelf aan onderdoor gaat, of neem je dan afstand?

Ik heb er heel lang over nagedacht, en heb in mijn geval besloten om maar afstand te nemen.

Dat wil niet zeggen dat de deur helemaal dicht is (het gaat over mijn dochter en kleindochter), maar ik ga nu niet meer vragen hoe het gaat, en of ik ze ergens mee kan helpen.

Als je een behoorlijk heftige mail krijgt, en je hulp regelt denk je dat het beter zal gaan.

Maar helaas is de afstand tussen mijn dochter en mij nog veel groter dan daarvoor.

Boos ben ik niet, wel gekwetst en verdrietig.

Je wilt als moeder dat het goed gaat met je kinderen.

Maar als ze volwassen zijn kun je op een bepaald punt gewoon niets meer doen.

En dat punt is nu bereikt vrees ik.

Ik kan nu alleen maar hopen dat ze wat met de hulp gaat doen.

Doet ze het niet voor zichzelf, dan hoop ik dat ze het voor haar kleine meid doet.

Ik moet het nu naast me neerleggen, want anders kan ik ook niet verder met mijn leven.

Maar nogmaals, dat wil niet zeggen dat ik geen contact meer wel, de deur zal altijd open staan voor mijn 2 meisjes.

De tijd zal het leren hoe dit verder zal gaan...

Tis allemaal bestwel veel

Wat er het laatste jaar in mijn leven is gebeurd, en nog steeds gebeurd, maar het is nog steeds vooruitgang.

Maar heel af en toe heb ik wel eens behoefte aan een time out, want het kost toch ook wel een hoop stress.

Vandaag heb ik 2 heren van de woningbouw op bezoek gehad. 

Die hebben m'n hele huis bekeken, en ze gaan kijken wat ze voor me kunnen doen.

Gelukkig waren ze erg begripvol, en zagen ook wel dat ik keihard m'n best doe, en dat de situatie niet weer zo zal worden.

Het is fijn dat er toch nog instantie's zijn die niet meteen hun oordeel klaar hebben, en die bereid zijn om je zoveel mogelijk te helpen.

Dat wetende geeft mij ook wel de kracht om door te gaan gelukkig.

Gisteren ben ik een dagje bij m'n vriendinnetje geweest, daar voel ik me altijd heel erg welkom.

En dat was dus weer een prettig stukje ontspanning voor mij.

Gewoon even niet bezig zijn met alle drukte in mijn leven.

Heel soms overvalt me de gedachte dat ik eigenlijk zo langzamerhand helemaal niets meer alleen kan.

Maar aan de andere kant denk ik dan dat hulp vragen het allermoeilijkste is wat er is.

En als je dat kunt, kun je alles!

En hoe meer ik nu aanpak hoe sneller de rust in mijn leven ook terug zal keren, en daar doe ik het voor.

Ik heb nu al een heerlijke plek waar ik lekker ontspannen aan mijn hobby's kan werken, en dat was al 1 van de doelen die gelukt is.

Dus, de rest gaat ook wel lukken!

Chaos in je hoofd chaos in je huis

Ja, ik weet al heel lang dat dat zo werkt, maar ik heb nu ook echt de ervaring erbij.

Nu mijn huis op orde is, merk ik dat heel veel dingen nu ook echt veel makkelijker gaan.

Voorheen als ik iets in het huishouden wilde doen schoof ik het steeds voor me uit, en uiteindelijk bleef het dan vaak gewoon helemaal liggen waardoor de chaos natuurlijk weer een stukje groter werd.

Nu heb ik weer overzicht, en zie ik ook weer gewoon wat er moet gebeuren.

Ik pak het dan ook meteen aan omdat ik nu weet dat het dan ook netjes blijft.

Voor iemand die deze situatie niet zelf heeft meegemaakt is het denk ik toch wel moeilijk om zich voor te stellen hoe dat voelt.

Het is een superfijn gevoel dat je nu weer "gewoon" mensen kunt uitnodigen in je huis zonder dat je hoeft te denken wat zij ervan vinden.

Er moet nog wel het een ander ander worden opgeknapt, maar het is nu wel opgeruimd en schoon.

Ik hoop dan ook dat mensen die ook in zo'n situatie zitten, en dit lezen hier weer kracht uit kunnen putten om ook hulp te vragen.

Want ik weet nu dat je je er een stuk gelukkiger door gaat voelen!

Ze is bijna jarig...

Mijn lieve kleindochter Cynthia.

Vijf jaar wordt ze dan alweer.

Maar waarschijnlijk zal ik er helaas weer niet bij zijn.

Over het waarom laat ik me op dit moment even niet uit, want het is nogal een complexe toestand.

Maar het is vreselijk jammer dat het zo moet.

Ik had de laatste keer dat ik haar zag haar beloofd een mooie taart voor haar te maken.

Maar dat heeft nu dus ook weinig zin.

Ik snap niet dat een enkele persoon zoveel kan verpesten voor een hele familie.

En eigenlijk gaat het nergens over.

Maar ik heb het opgegeven om het maar steeds weer goed te praten.

Het is niet mijn schuld, en dat zeg ik niet om mezelf goed te praten.

Ik kan heel goed toegeven wanneer ik fouten maak, maar in dit geval ligt het puur aan de ander.

Het doet zeer dat ik die kleine meid en mijn dochter moet missen, maar wat kan ik eraan doen?

Gelukkig heb ik wel op andere manieren contact met ze, zodat ik toch weet hoe het met ze gaat.

En ik ben trots op mijn dochter dat ze zich hier zo goed doorheen slaat.

Ik hoop echt dat de toekomst voor hen snel gaat verbeteren.

En natuurlijk ben ik er altijd voor ze, en gelukkig weet ze dat ook.

Ik kan alleen maar hopen dat alles snel beter gaat, meer weet ik eigenlijk ook niet te zeggen.

Ik denk dat ik er al veel teveel woorden aan heb uitgesproken.

En helaas heb ik er nog steeds niets mee bereikt...

 

 

 



De toekomst

Nu ik weer een hoofdstuk heb afgesloten in mijn leven, wordt het weer tijd om vooruit te kijken/denken.

Er is weer ruimte in mijn hoofd, dus dat betekend ruimte voor nieuwe plannen.

Wat wil ik met mijn leven, wat voor doelen wil ik mezelf stellen?

Ik heb een hoop creatief talent, en ook op andere vlakken heb ik een hoop in mijn mars.

En al dat moois wil ik natuurlijk graag ten volle benutten.

Ik wil niet alleen zelf er plezier aan beleven, maar ik wil er ook anderen blij mee maken.

Een doel wat ik allang heb, en ook al vaker heb benoemd is, dat ik iets wil gaan opzetten omtrent het overlijden, en uitvaart van baby's en kinderen.

Iets dat er nog niet is, maar waar ouders veel aan kunnen hebben.

Op dit moment staat dat nog niet in de steigers, maar ik hoop dat ik het ook kan verwezelijken.

Vanmorgen in een gesprek met iemand zag ik ineens heel helder hoe ik tot bepaalde doelen kan komen.

Mijn leven is net een achtbaan, met een hoop ups en downs.

En dan bedoel ik dat in dit geval positief als in ontwikkelen zeg maar.

Op mijn pad komen verschillende dingen waar ik in meer of mindere mate van kan leren.

En door al die dingen te leren kom ik uiteindelijk tot een bepaald doel, iets wat ik graag wil gaan doen, en waar ik ook echt mee aan de slag kan.

En of dat nu bovenstaand doel is, of iets geheel anders, dat kan ik nu nog niet zeggen natuurlijk.

Maar de tijd zal het me leren...

Intussen probeer ik zoveel mogelijk uit het leven te halen, omdat dat natuurlijk ook mijn kansen vergroot.

Dus, ik ga me richten op de toekomst en er gewoon iets moois van maken!

Dat ik me dáár nu altijd zo druk om heb gemaakt!

Zo, ik ben weer opgeknapt van de griep, dus eindelijk weer een schrijfsel van mij.

De poetsdames zijn nu 4 keer geweest, en mijn huis is in een veel betere staat dan het in jaren is geweest.

En als ik dit eerder had geweten had ik ook veel eerder aan de bel getrokken.

Want, wat is er een last van me afgevallen nu dit eindelijk klaar is!

Al die jaren niet om hulp durven vragen door de schaamte...

Nu mijn allergrootste obstakel uit de weg is heb ik weer ruimte om andere dingen aan te pakken.

Ik zit er nu over na te denken om toch iets met mijn schrijftalent te gaan doen.

Alleen weet ik nog niet goed wat ik precies wil gaan doen.

Maar goed, m'n hoofd is weer een stuk leger, dus kan ik daar nu mooi eens over gaan nadenken.

Zo zie je maar weer, als je het ene oplost komt er weer ruimte voor iets nieuws, en zo ga je steeds weer een stapje vooruit.

Soms zijn het maar hele kleine stapjes, maar elke stap is er eentje toch?

Ik weet nu in elk geval dat ik eerder om hulp ga vragen als ik dat nodig heb.

Want hoe langer je het voor je uit schuift, hoe langer het probleem blijft.

En aangezien ik alles uit het leven wil halen wat mogelijk is, zal ik daar wel ruimte voor moeten blijven maken.

Op naar de volgende uitdaging!

Stukje geschreven voor de thuiszorg

De begeleidster van de thuiszorg had mij gevraagd of ik een stukje wilde schrijven over mijn ervaringen van het hele "puinruim/poets" gebeuren.

Dat ga ik ook even hier delen.

De schaamte voorbij

Mij is gevraagd of ik een stukje wilde schrijven hoe ik het heb ervaren dat er een aantal dames een paar hele dagen in mijn huis kwamen schoonmaken.

Misschien is het handig om eerst een beetje uit te leggen waardoor mijn situatie is ontstaan.

Ik ben gescheiden toen mijn kinderen, 6,5 (een tweeling), en 3,5 waren.

Ik heb zelf ADHD en door mijn eigen ervaringen denk ik dat ook mijn oudste 2 kinderen ADHD hebben.

Ook heb ik Serotoninetekort waardoor ik waarschijnlijk zonder dat ik het door had jaren depressief ben geweest.

Door die depressieve gevoelens, en de ADHD kon ik mijn kinderen dus totaal geen structuur bieden, wat juist de oudste 2 ook heel erg nodig hadden.

Ook kreeg ik later ook artrose en fybromyalgie erbij.

Dus niet alleen de structuur om mijn gezin draaiende te houden ontbrak, maar ook lichamelijk was ik vaak beperkt.

Zodoende ontstond dus in de loop der jaren de chaos in mijn huis.

Het huis vervuilde, en er was een hoop rommel wat grotendeels werdt verzameld op de 2 lege slaapkamers nadat de oudste 2 het huis uit waren.

En doordat er een steeds grotere chaos ontstond, werdt natuurlijk de schaamte ook steeds groter.

Ik ben echt wel eens bang geweest dat de woningbouw het zou zien, en ze me het huis uit zouden zetten.

Ook durfde ik steeds minder vaak mensen uit te nodigen in mijn huis.

Zelfs mijn ouders wisten niet hoe erg het was, omdat ik de benedenverdieping (in elk geval de woonkamer) zo goed mogelijk probeerde bij te houden.

Ik heb in de loop der jaren verschillende vormen van hulpverlening gehad.

Deze mensen vroegen me regelmatig of ik geen huishoudelijke hulp wilde.

Maar omdat ik me vreselijk schaamde weigerde ik dat.

Tot de begeleidster die ik nu heb, die heeft me eigenlijk met zachte hand “gedwongen” om dit aan te gaan pakken.

Ik vond het op dat moment vreselijk, maar nu ben ik er superblij mee.

Het werdt ook niet in 1 keer aangepakt, maar stapje voor stapje.

Eerst kwam mevrouw Hartmann een paar keer lang om te praten en me een beetje voor te bereiden hoe het zou gaan.

De tweede keer heb ik haar een rondleiding door het huis gegeven.

Dat was voor mij een grote stap vooruit, want zo stapte ik meteen al een beetje over de schaamte heen.

Na deze gesprekken kwamen mevrouw Hartmann en 2 schoonmaakdames om samen met mij aan de slag te gaan.

In mijn hoofd had ik het al een plekje gegeven, en was er helemaal klaar voor.

Maar dat de schaamte er toch nog wel zat merkte ik doordat ik heel graag goed wilde meehelpen, maar dat het lichamelijk niet altijd lukte.

Maar dan werdt er weer even met mij gepraat, en wist ik dat die schaamte helemaal niet nodig was.

Inmiddels zijn de dames 3 keer geweest, en komen ze nog 1 keer.

Dat er in zo'n korte tijd zo ontzettend veel werk kon worden verzet had ik echt niet kunnen dromen.

Er is ook een hele hoop rommel weggegooid, maar niets zonder mijn toestemming.

Gelukkig ben ik niet iemand die echt alles wil bewaren, en daardoor kon er echt heel veel weggegooid worden.

Door de ruimte (en hygiëne) die er in mijn huis is ontstaan, merk ik dat ik ook weer veel meer ruimte in mijn hoofd heb.

Samen met mijn begeleidster ga ik nu een huishoudschema maken, en ik krijg elke week 3,5 uur huishoudelijke hulp.

Ik hoop dat door mijn verhaal ook andere mensen die ook in zo'n situatie zitten deze stap durven nemen.

Want je schamen is dus echt niet nodig.

Je bent een mens, en in een mensenleven kunnen nu eenmaal dingen gebeuren die je zelf niet in de hand hebt.

Ik heb geleerd dat goed communiceren (aangeven wanneer je hulp nodig hebt), en hulp accepteren je leven stukken mooier kunnen maken.

Ook heb ik heel veel respect voor de mensen die dit werk doen, want zij helpen mensen weer op weg naar een beter en mooier leven!

Bijna thuis!

Nee, ik ben niet op reis, en ook niet op vakantie, zelfs niet op visite.

Ik zit gewoon in m'n eigen huis, achter m'n eigen pc.

Maar dit huis heeft jarenlang niet als "thuis" gevoeld, vandaar deze titel.

Nu mijn huis stukje bij beetje weer op orde komt gaat het eindelijk steeds weer als een thuis voelen.

Een huis waar je je op je gemak voelt, en straks eindelijk zonder schaamte weer mensen kunt uitnodigen.

Nu ik zover ben kan ik me niet eens meer goed voorstellen waarom ik niet eerder aan de bel heb getrokken.

Maar ja, dat zie je altijd achteraf pas denk ik.

Het is in elk geval nooit te laat om hulp te vragen, en het gaat nu alleen maar beter worden.

Er zijn nu 2 slaapkamers helemaal klaar, en de keuken is ook weer helemaal aangepakt.

Er moet uiteraard nog een hoop gebeuren, maar elk vertrek is een stap vooruit.

Ik heb nu eindelijk een hobbykamer!

Dat is iets wat ik al jaren heel erg graag wil.

Ik ben zo ontzettend blij en dankbaar met alle mooie positieve dingen die er nu gebeuren, ik krijg eindelijk weer echt lucht.

Mijn huis, altijd mijn grootste obstakel, zelfs dat ligt straks achter me.

Ik heb het idee dat nu ik dit heb aangepakt, ik alle obstakels die nog zullen komen in mijn leven ook wel aan zal kunnen.

Hoe mooi is dat!

Heeft het een reden?

Sommige mensen lukt het om alle dromen in hun leven waar te maken, maar anderen hebben hele mooie dromen die nooit waarheid worden.

En dan vraag ik, die altijd aan het filosoferen is met zichzelf, me af of zoiets een reden heeft.

En dan wil ik het dit keer niet hebben over het feit dat mensen die veel geld hebben die dromen makkelijker waar kunnen maken.

Want dat is uiteraard een vaststaand gegeven.

Kijk naar Oprah Winfrey, zij had als kind niet eens schoenen omdat ze vreselijk arm waren.

En nu heeft ze een droom werkelijkheid gemaakt, en kan ze ook nog eens andere mensen helpen.

Een droom van mij is nog steeds iets opzetten omtrent overlijden en uitvaart van baby's en kinderen, en dan echt iets wat er nog niet is.

Maar ik zou werkelijk niet weten hoe ik dit waar zou kunnen maken.

Ik snap natuurlijk wel dat het iemand als Oprah ook niet in de schoot geworpen wordt.

Maar ik denk wel dat je tegen de juiste mensen en situaties aan moet lopen.

Maar waarom overkomt de een dat nu wel, en de ander weer niet?

Ik heb zoveel plannen in m'n hoofd, die ik heel graag tot uitvoer zou willen brengen.

Maar op een of andere manier krijg ik dat maar niet voor elkaar.

Dan vraag ik me wel eens af of er iets anders voor mij is voorbestemd misschien.

Ik wil gewoon iets nuttigs met mijn leven doen, en aan het einde niet hoeven denken dat ik niets heb betekend in dit leven.

Maar goed, hopelijk huppel ik nog heel lang rond op deze aardbol, en wie weet wat het leven nog in het verschiet  heeft voor mij.



Issie leuk of issie leuk?

Dit plaatje gaat nu rond op Facebook

En dit heb ik er van gemaakt