Stukje geschreven voor de thuiszorg

De begeleidster van de thuiszorg had mij gevraagd of ik een stukje wilde schrijven over mijn ervaringen van het hele "puinruim/poets" gebeuren.

Dat ga ik ook even hier delen.

De schaamte voorbij

Mij is gevraagd of ik een stukje wilde schrijven hoe ik het heb ervaren dat er een aantal dames een paar hele dagen in mijn huis kwamen schoonmaken.

Misschien is het handig om eerst een beetje uit te leggen waardoor mijn situatie is ontstaan.

Ik ben gescheiden toen mijn kinderen, 6,5 (een tweeling), en 3,5 waren.

Ik heb zelf ADHD en door mijn eigen ervaringen denk ik dat ook mijn oudste 2 kinderen ADHD hebben.

Ook heb ik Serotoninetekort waardoor ik waarschijnlijk zonder dat ik het door had jaren depressief ben geweest.

Door die depressieve gevoelens, en de ADHD kon ik mijn kinderen dus totaal geen structuur bieden, wat juist de oudste 2 ook heel erg nodig hadden.

Ook kreeg ik later ook artrose en fybromyalgie erbij.

Dus niet alleen de structuur om mijn gezin draaiende te houden ontbrak, maar ook lichamelijk was ik vaak beperkt.

Zodoende ontstond dus in de loop der jaren de chaos in mijn huis.

Het huis vervuilde, en er was een hoop rommel wat grotendeels werdt verzameld op de 2 lege slaapkamers nadat de oudste 2 het huis uit waren.

En doordat er een steeds grotere chaos ontstond, werdt natuurlijk de schaamte ook steeds groter.

Ik ben echt wel eens bang geweest dat de woningbouw het zou zien, en ze me het huis uit zouden zetten.

Ook durfde ik steeds minder vaak mensen uit te nodigen in mijn huis.

Zelfs mijn ouders wisten niet hoe erg het was, omdat ik de benedenverdieping (in elk geval de woonkamer) zo goed mogelijk probeerde bij te houden.

Ik heb in de loop der jaren verschillende vormen van hulpverlening gehad.

Deze mensen vroegen me regelmatig of ik geen huishoudelijke hulp wilde.

Maar omdat ik me vreselijk schaamde weigerde ik dat.

Tot de begeleidster die ik nu heb, die heeft me eigenlijk met zachte hand “gedwongen” om dit aan te gaan pakken.

Ik vond het op dat moment vreselijk, maar nu ben ik er superblij mee.

Het werdt ook niet in 1 keer aangepakt, maar stapje voor stapje.

Eerst kwam mevrouw Hartmann een paar keer lang om te praten en me een beetje voor te bereiden hoe het zou gaan.

De tweede keer heb ik haar een rondleiding door het huis gegeven.

Dat was voor mij een grote stap vooruit, want zo stapte ik meteen al een beetje over de schaamte heen.

Na deze gesprekken kwamen mevrouw Hartmann en 2 schoonmaakdames om samen met mij aan de slag te gaan.

In mijn hoofd had ik het al een plekje gegeven, en was er helemaal klaar voor.

Maar dat de schaamte er toch nog wel zat merkte ik doordat ik heel graag goed wilde meehelpen, maar dat het lichamelijk niet altijd lukte.

Maar dan werdt er weer even met mij gepraat, en wist ik dat die schaamte helemaal niet nodig was.

Inmiddels zijn de dames 3 keer geweest, en komen ze nog 1 keer.

Dat er in zo'n korte tijd zo ontzettend veel werk kon worden verzet had ik echt niet kunnen dromen.

Er is ook een hele hoop rommel weggegooid, maar niets zonder mijn toestemming.

Gelukkig ben ik niet iemand die echt alles wil bewaren, en daardoor kon er echt heel veel weggegooid worden.

Door de ruimte (en hygiëne) die er in mijn huis is ontstaan, merk ik dat ik ook weer veel meer ruimte in mijn hoofd heb.

Samen met mijn begeleidster ga ik nu een huishoudschema maken, en ik krijg elke week 3,5 uur huishoudelijke hulp.

Ik hoop dat door mijn verhaal ook andere mensen die ook in zo'n situatie zitten deze stap durven nemen.

Want je schamen is dus echt niet nodig.

Je bent een mens, en in een mensenleven kunnen nu eenmaal dingen gebeuren die je zelf niet in de hand hebt.

Ik heb geleerd dat goed communiceren (aangeven wanneer je hulp nodig hebt), en hulp accepteren je leven stukken mooier kunnen maken.

Ook heb ik heel veel respect voor de mensen die dit werk doen, want zij helpen mensen weer op weg naar een beter en mooier leven!