Zo, ik ben weer opgeknapt van de griep, dus eindelijk weer een schrijfsel van mij.
De poetsdames zijn nu 4 keer geweest, en mijn huis is in een veel betere staat dan het in jaren is geweest.
En als ik dit eerder had geweten had ik ook veel eerder aan de bel getrokken.
Want, wat is er een last van me afgevallen nu dit eindelijk klaar is!
Al die jaren niet om hulp durven vragen door de schaamte...
Nu mijn allergrootste obstakel uit de weg is heb ik weer ruimte om andere dingen aan te pakken.
Ik zit er nu over na te denken om toch iets met mijn schrijftalent te gaan doen.
Alleen weet ik nog niet goed wat ik precies wil gaan doen.
Maar goed, m'n hoofd is weer een stuk leger, dus kan ik daar nu mooi eens over gaan nadenken.
Zo zie je maar weer, als je het ene oplost komt er weer ruimte voor iets nieuws, en zo ga je steeds weer een stapje vooruit.
Soms zijn het maar hele kleine stapjes, maar elke stap is er eentje toch?
Ik weet nu in elk geval dat ik eerder om hulp ga vragen als ik dat nodig heb.
Want hoe langer je het voor je uit schuift, hoe langer het probleem blijft.
En aangezien ik alles uit het leven wil halen wat mogelijk is, zal ik daar wel ruimte voor moeten blijven maken.
Op naar de volgende uitdaging!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten