Mijn lieve kleindochter Cynthia.
Vijf jaar wordt ze dan alweer.
Maar waarschijnlijk zal ik er helaas weer niet bij zijn.
Over het waarom laat ik me op dit moment even niet uit, want het is nogal een complexe toestand.
Maar het is vreselijk jammer dat het zo moet.
Ik had de laatste keer dat ik haar zag haar beloofd een mooie taart voor haar te maken.
Maar dat heeft nu dus ook weinig zin.
Ik snap niet dat een enkele persoon zoveel kan verpesten voor een hele familie.
En eigenlijk gaat het nergens over.
Maar ik heb het opgegeven om het maar steeds weer goed te praten.
Het is niet mijn schuld, en dat zeg ik niet om mezelf goed te praten.
Ik kan heel goed toegeven wanneer ik fouten maak, maar in dit geval ligt het puur aan de ander.
Het doet zeer dat ik die kleine meid en mijn dochter moet missen, maar wat kan ik eraan doen?
Gelukkig heb ik wel op andere manieren contact met ze, zodat ik toch weet hoe het met ze gaat.
En ik ben trots op mijn dochter dat ze zich hier zo goed doorheen slaat.
Ik hoop echt dat de toekomst voor hen snel gaat verbeteren.
En natuurlijk ben ik er altijd voor ze, en gelukkig weet ze dat ook.
Ik kan alleen maar hopen dat alles snel beter gaat, meer weet ik eigenlijk ook niet te zeggen.
Ik denk dat ik er al veel teveel woorden aan heb uitgesproken.
En helaas heb ik er nog steeds niets mee bereikt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten