Als moeder ga je voor je kinderen door het vuur.
Maar soms gebeurd er iets waar je niets meer mee kunt.
Ga je dan door totdat je er zelf aan onderdoor gaat, of neem je dan afstand?
Ik heb er heel lang over nagedacht, en heb in mijn geval besloten om maar afstand te nemen.
Dat wil niet zeggen dat de deur helemaal dicht is (het gaat over mijn dochter en kleindochter), maar ik ga nu niet meer vragen hoe het gaat, en of ik ze ergens mee kan helpen.
Als je een behoorlijk heftige mail krijgt, en je hulp regelt denk je dat het beter zal gaan.
Maar helaas is de afstand tussen mijn dochter en mij nog veel groter dan daarvoor.
Boos ben ik niet, wel gekwetst en verdrietig.
Je wilt als moeder dat het goed gaat met je kinderen.
Maar als ze volwassen zijn kun je op een bepaald punt gewoon niets meer doen.
En dat punt is nu bereikt vrees ik.
Ik kan nu alleen maar hopen dat ze wat met de hulp gaat doen.
Doet ze het niet voor zichzelf, dan hoop ik dat ze het voor haar kleine meid doet.
Ik moet het nu naast me neerleggen, want anders kan ik ook niet verder met mijn leven.
Maar nogmaals, dat wil niet zeggen dat ik geen contact meer wel, de deur zal altijd open staan voor mijn 2 meisjes.
De tijd zal het leren hoe dit verder zal gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten