Dat al mijn problemen gewoon niet op te lossen zijn.
Nee, niet omdat het zulke ingewikkelde problemen zijn, maar omdat het er zoveel zijn.
Elke keer als ik denk in wat rustiger vaarwater te zitten komt er wel weer een nieuw probleem om de hoek kijken.
En ik weet heel goed dat iedereen dat wel heeft, maar er lijkt gewoon geen adempauze meer tussen te zitten de laatste tijd.
En af en toe snak ik dus naar adem om het zomaar te zeggen.
Heel eventjes een time out, even niet aan alle problemen die nog opgelost moeten worden te denken.
Maar aan de andere kant is het misschien ook wel goed dat het achter elkaar doorgaat, zodat ik straks eindelijk eens echt rust krijgt.
Ik weet niet wat het beste is eigenlijk.
Wat ik wel weet, is dat sommige dingen zo langzaam gaan.
En dat is absoluut niet bedoeld als klacht hoor, maar achter sommige dingen kan ik dan maar steeds geen punt zetten, en blijf ik er maar in hangen.
En daardoor ben ik dan weer bang dat ik weer terugval in het oude patroon.
En dat is iets wat ik absoluut niet wil!
Ik weet dat ik daar zelf ook wat aan kan doen, maar voor een deel heb ik ook hulp van anderen nodig daarin.
Soms moet ik vreselijk vaak aan de bel trekken tot er daadwerkelijk iets gebeurd, en ben ik wel eens bang dat ze me irritant gaan vinden.
Ik weet niet altijd goed wat wijsheid is daarin, en daardoor schiet het soms dan niet op.
En dan begin ik me weer af te vragen of het allemaal nog wel zin heeft als de problemen zich maar op blijven stapelen.
Ik probeer wel zoveel mogelijk positief te blijven hoor, maar soms zou ik wel eens een weekje weg willen naar een onbewoond eiland ofzo.
Maar goed, ik heb het weer van me af geschreven, ik veeg mezelf weer bij elkaar, en zet m'n beste beentje maar weer voor.
Ik weet dat ik het kan, dus opgeven ga ik zeker niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten