Gekke beessies

Kat in de zak

Ouwe bokkie Elmo

Beppe Sjut is moe

Poeh hee, wat ben ik moe!

Maarrrr...ik heb gegeten, gedouched, en de wasmachine aan het werk gezet.

Dus nu is het Me-Time!

Lekker bankhangen voor de buis vanavond.

Maar het was weer erg leuk op de boerderij.

Eerst even koffie geleut, en daarna het bonte veulen geborsteld.

Ben nu al helemaal dol op dat dier, tis zo'n schatje.

Na het borstelen een hele hoop raampjes schoongemaakt.

Tussendoor natuurlijk een bakje koffie, want het waren er bestwel veel.

Intussen had ik de modderspetters op m'n brilleglazen zitten.

Maar ach, dan kunnen ze ook zien dat ik wat gedaan heb toch?

Na de koffie de rest van de raampjes.

Ik verbaasde me over mezelf dat ik het helemaal af heb gemaakt.

Want ik dacht eigenlijk dat dat me niet zou lukken (zal vast de gezonde buitenlucht zijn, hihi).

Ik denk dat ik over een poosje vast ook een stuk fitter zal zijn zodat ik mijn eigen huis ook beter kan aanpakken.

Ik vind het superleuk op de boerderij, voel me al helemaal op m'n plek daar.

Er zijn ook zoveel verschillende dingen te doen, en dat is net wat voor mij.

Ik heb regelmatig nieuwe uitdagingen nodig, en die zijn er daar genoeg.

En met de mensen daar kan ik het ook erg goed vinden.

Een mooiere plek om te doen wat ik leuk vind kan ik me niet bedenken!

Voor mij werkt het gewoon zo niet

Er word mij altijd maar aangeraden om maar 1 ding tegelijk aan te pakken omdat dat het beste voor mij zou werken.

Misschien hebben ze wel gelijk, maar op dit moment zie ik dat niet zo.

Er zijn nog zoveel dingen waar ik aan moet werken of die opgelost moeten worden, en als ik die 1 voor 1 aan moet pakken schiet het echt niet op.

Ik wil gewoon niet nog 20 jaar ofzo met die ellende zitten.

Ben het gewoon meer dan zat allemaal.

En ik weet nog niet hoe, wat of wanneer maar ik wil gewoon dat bepaalde zaken sneller worden aangepakt.

En als niemand me kan/wil helpen doe ik het wel alleen.

Ik denk dat ik maar eens een lijstje ga maken met de dingen waar ik aan wil gaan werken.

Dan  heb ik voor mezelf alvast een begin.

En wie weet voel ik me dan ook weer wat nuttiger wat dan natuurlijk ook weer beter voor mijn humeurtje is.

Want dat is helaas niet al te best...

Stomme zooi!

Tsja, een andere titel kon ik niet bedenken.

Ik voel me soms net een klein kind of iemand met een verstandelijke beperking ofzo.

Anderen schijjnen altijd beter te weten wat goed voor me is dan ikzelf.

En daar kan ik me verschrikkelijk aan ergeren!

Het is zelfs zo erg dat ik over bepaalde dingen maar niet meer praat omdat het zwiijgen me toch wel word opgelegd.

Voorheen jankte ik altijd vrij snel als er iets was, maar zelfs mijn tranen zijn opgedroogd uit pure frustratie.

Eigenlijk krijg ik steeds meer opgekropte boosheid binnenin me.

Ik wil gewoon mijn problemen en kopzorgen kunnen delen, en ik wil gewoon hulp bij de dingen die ik niet alleen kan oplossen.

Maar schijnbaar heeft niemand meer zin in mensen die niet perfect zijn.

Dus heb ik maar besloten om niets meer te zeggen, en maar te kijken hoe het zal lopen.

Ik heb genoeg gezegd en vanaf nu ben ik uitgepraat.

Ik vind het wel best zo...

Tis toch niet te geloven!

Jaja, mama is boos, pppfftt...

Ben ik even wat scrapkits aan het downloaden zit Eelke te zeiken dat ik daarmee moet stoppen omdat hij dan iets niet kan doen met z'n game.

Tsja...normaal ga ik er tegenin, maar heb even geen zin in gedoe.

Het word tijd dat meneer eens op zichzelf gaat wonen.

Ben het zo langzamerhand wel eens zat hoor.

Hij denkt werkelijk dat het hier een hotel is!

Hij voert werkelijk geen steek uit, zit alleen maar te gamen.

Al 8 jaar lang cijfer ik mezelf  weg voor hem, wanneer ben ik nu eens aan de beurt?

Wanneer heb ik het weer eens voor het zeggen in m'n eigen huis?

Hulp vragen hoef ik niet meer, want niemand doet nog iets.

Ach ja, wat  maakt het allemaal uit, er zijn dingen in m'n leven die nooit zullen veranderen...



De mening van anderen

Heel veel mensen hebben het, ik had het vroeger zelf ook heel erg, dat je bij alles wat je doet jezelf afvraagt wat "een ander ervan vind".

Ik vraag me wel eens af of zo'n gedachte menseigen is, of dat het je word aangeleerd.

Waarom zijn mensen zo bang voor de mening van anderen?

Waarom was ik daar zelf ooit bang voor?

Ik weet nog heel goed dat ik me dagenlang heel erg ellendig kon  voelen als iemand kritiek op me had.

Of kritiek...dat was het eigenlijk niet eens zozeer het was meer een andere mening die de ander er dan op na hield.

En daar is natuurlijk niets mis mee.

We leven in een vrij land, en ieder mens is anders en heeft dus ook een andere mening.

Maar toch zijn mensen vreselijk bang voor de mening van anderen.

Soms cijferen mensen zichzelf gewoon weg om het de ander maar naar de zin te maken.

En dat is natuurlijk bizar, want er zijn zoveel mensen op de wereld met ieder weer een heel  andere mening.

Dus, hoe zou je het al die mensen nu naar  de zin kunnen maken en zelf ook nog eens gelukkig zijn?

Dat is dus met de beste wil van  de wereld niet mogelijk!

Daarom zeg ik altijd: "het gaat om mij, en ik moet gelukkig zijn toch?"

En zolang ik een ander niet kwets of schade aandoe  doe ik dus lekker wat ik zelf  wil.

En dat wil ik dus ook zeggen tegen de mensen die daar moeite mee hebben.

Leef je eigen leven, en zorg dat je geniet!

Dat doet de ander ook...



Fases in je leven

Een mens leeft zijn leven in fases.

Vaak heb je dat zelf niet eens door omdat het zo vanzelf gaat.

Maar als je er bewust op gaat letten merk je wel dat het zo werkt.

De ene fase duurt natuurlijk langer dan de andere.

Je hebt nu eenmaal bij het ene meer tijd nodig om eraan te werken dan bij het andere.

Soms gaat het om een moeilijk probleem, dat een hoop hoofdbrekens kost, en soms is het een klein dingetje waar je even korte tijd voor moet nemen om dat te verbeteren.

Er zijn ook dingen die pas op je pad komen nadat je meerdere fases in je leven hebt doorlopen.

En dan kun je het gevoel hebben dat dat nooit meer gaat gebeuren in je leven.

Maar meestal komt het wel op je pad als je er echt aan toe bent.

Als je die fases hebt doorlopen creëer je rust voor jezelf, en ben je weer toe aan iets nieuws in je leven.

Als je jezelf daarvan bewust bent zul je ook steeds beter gaan  zien dat je jezelf steeds meer ontwikkeld.

En dat is heel bijzonder om te ervaren vind ik.

Als ik weer aan een nieuwe fase toe ben in mijn leven ervaar ik dat ook echt als een soort van beloning zeg maar.

Ik ben dan trots op mezelf omdat ik mezelf weer een stukje heb ontwikkeld.

En dat is mooi toch?

Life is beautiful!

Als ze mij vragen wat ik anders zou willen doen als ik het leven over kon doen, zou ik zeggen niets!

Want alles wat ik heb meegemaakt en heb geleerd heeft mij gemaakt tot wie en waar ik nu ben.

En ik kan zeggen dat ik een gelukkig mens ben en dankbaar ben voor alle lessen die ik in het leven heb mogen leren.

Want al zijn die lessen soms moeilijk en zwaar het is goed om ze te leren.

Je krijgt er kracht en een hoop levenservaring door.

Je leven word er veel rijker door.

Je leert mooie en bijzondere mensen kennen op je levenspad waar je ook weer een hoop van kunt leren.

En je komt op bijzondere plekken terecht waar je je helemaal op je plek voelt.

Ik voel me een ontzettend rijk mens door alles wat ik in dit leven heb mogen leren en ervaren.

En ik weet zeker dat ik mijn rijkdom ook weer met anderen heb gedeeld.

Wat mij betreft hoop ik dit ook nog op z'n minst tot m'n 120ste te kunnen doen.

Life is beautiful!



Rouwen

Ik heb op veel dingen vaak wel een antwoord, maar op 1 ding nog steeds niet.

Mijn oma van mijn moeders kant was mijn allesie.

Als kind logeerde ik bijna elk weekend bij mijn opa en oma.

Toen ik 12 jaar oud was overleed mijn opa, en het leek alsof mijn band met mijn oma nog sterker werd.

Ik kwam heel vaak bij haar en genoot altijd van de verhalen over vroeger en de dingen die ze me leerde.

Toen ze 88 was (2001) overleed ze nadat ze langzaamaan op vele vlakken steeds slechter werd.

Achteraf blijkt dat ik het moment van haar overlijden heb gevoeld.

Heel raar, precies op het tijdstip dat ze overleed werd ik ineens heel verdrietig zonder dat ik wist waarom.

Nadat ze was overleden heb ik haar nog 2 keer gezien.

De eerste keer zag ik haar zitten in mijn woonkamer op een stoel.

Ze zat met haar rug naar me toe.

En de tweede keer liep ik de kamer uit en was het net alsof ik door haar heen liep.

Ook heb ik haar nog een keer keihard mijn naam horen roepen, en daarna was ze helemaal weg.

Ik heb het gevoel, of eigenlijk weet ik wel zeker dat ze me niet los kon laten.

Maar wat ik me dus afvraag is waarom ik nog nooit echt heb gerouwd om haar overlijden.

Laat ik het niet toe, of zou het komen omdat ik het gevoel heb dat ze nog steeds heel dichtbij me is?

Misschien krijg ik er wel nooit antwoord op, maar het is al prettig om het op te kunnen schrijven.

In elk geval heeft ze het mooiste plekje in mijn  hart...



Woorden zonder woorden

De titel hierboven is een stukje tekst uit een nummer van De Kast.

Ook heel herkenbaar voor mij.

Ik merk de laatste tijd steeds vaker dat mijn intuïtie bijna met de dag sterker word.

Ik heb geen woorden nodig om te weten hoe de stemming ergens is.

Mensen kunnen mij van alles vertellen, maar ik voel vaak feilloos aan of het klopt wat ze zeggen, of dat ze iets verzwijgen.

Handig om te hebben zul je denken...

Nou, daar ben ik het niet helemaal mee eens.

Want, hoe vervelend kan het zijn als je aanvoelt dat mensen niet eerlijk tegen je zijn.

Ik noem dat zelf "tussen de regels door lezen".

En dan kun je wel vertellen dat wat jij voelt of denkt klopt, maar dat krijg je er echt niet bij iedereen in helaas.

Nog steeds zijn er heel veel mensen heel erg sceptisch zijn wat dat betreft.

En tsja...de hele wereld kun je ook niet veranderen toch?

Ik zie het zelf ook als iets heel bijzonders dat ik die gevoeligheid heb.

Ik denk ook, en dat is maar een idee van mezelf, dat alleen mensen die hier heel puur mee omgaan bepaalde gaves hebben.

Ook denk ik dat het zich sterker gaat ontwikkelen in periodes wanneer je goed in  je vel zit.

Als het even niet goed met je gaat zal die gevoeligheid zich ook niet verder gaan ontwikkelen.

Maar als je lekker in je vel zit ben je ontspannener, en kan je geest het beter aan om weer nieuwe dingen te leren.

Ik verbaas me er ook vaak over dat ik van dit soort stukjes schrijf.

Ik heb helemaal niet zo in de gaten dat ik dit soort wijsheid bezit zeg maar.

Maar pas als het er staat, en ik lees het terug zie ik dat pas.

Ik vind het wel een heel bijzonder talent het kunnen schrijven zeg maar.

Maar eigenlijk vind ik al mijn talenten bijzonder.

Ik zie mijn talenten dan ook als rijkdom.



In hoeverre word er eigenlijk nog opgevoed tegenwoordig?

Dat vraag ik me steeds vaker af.

Ik dacht dat we elkaar anno 2012 wel eens zouden gaan respecteren zoals we zijn.

Maar niets is minder waar!

Dit schrijfsel is nav van een berichtje van een internetvriendin wat ik net las.

Ik schrijf graag blogs over dingen die me bezighouden, en daar is dit onderwerp dus een van.

Ik zal uitleggen waar dit over gaat...

Die vriendin is dus transgender.

Dat betekend dat ze in het verkeerde lichaam geboren is.

Ze is geboren als jongen, maar is dus een meisje, een vrouw nu dus.

Ik ga later nog wel een schrijfsel wijden aan dit onderwerp waarin ik wat meer uitleg zal geven.

Maar nu verder met het verhaal...

Zij werd dus weer eens uitgescholden als travestiet door een snotneus bij de supermarkt.

En dan zie je maar weer dat zelfs in deze tijd sommige kids werkelijk niets geleerd worden.

Want een travestiet is toch heel iets anders volgens mij.

Maar ik dwaal alweer af.

Wat ik wil zeggen is dat ik niet begrijp dat er nog steeds zoveel ouders zijn die hun kids geen respect voor anderen bijbrengen.

Want dat is het gewoon!

Het gaat niet eens zozeer over onbegrip of onwetendheid, maar puur over respect!

Al begrijp je een ander niet of kun je je niet voorstellen dat iemand (in dit geval) in een verkeerd lichaam geboren is, je kunt toch op z'n minst diegene in zijn/haar waarde laten?

Denk je alleen al eens in hoe je je moet voelen als je in je hoofd zeker weet dat je een meisje bent, maar je lichaam je iets anders verteld.

Je kunt je geslacht niet zomaar even veranderen zoals je van kleding wisselt.

En daarom dus maar weer eens een schrijfsel over het feit dat ik het idee heb dat er een hoop ouders hun kind nog steeds niet genoeg leren wat respect voor anderen hebben inhoud.

Ik ben zelf absoluut geen perfecte moeder, maar bij mijn weten heb ik mijn kids dat toch redelijk bijgebracht.

Ik denk dat daar toch door ouders, en misschien ook op school nog veel harder aan gewerkt moet worden.

Want die kids weten niet half wat ze aanrichten door dit soort dingen.

Dat wilde ik dus even kwijt...



Dit ben ik

Gewoon zomaar wat dingetjes over mij...

Mijn voornamen: Riemke Jacoba

Geboorteplaats: Dokkum

Broers/zussen: 2 zusjes

Relatie: Gescheiden

Kinderen: 3 stuks

Kleinkinderen: 1 kleindochter

Huisdieren: 2 honden, 4 katten, 1 konijn

Hobby's: creatief bezig zijn, lezen, muziek, dieren, blog schrijven, website maken

Lievelingskleur: Rood

Lievelingsmuziek: Trijntje Oosterhuis

Lievelingsdier: Aaibare dieren

Wat voor cijfer geef ik het leven: 9

Wat wil ik aan mezelf veranderen: Niets, ik ben goed zoals ik ben

Lievelingseten: Ik lust eigenlijk alles

Lievelingsdrankje: Water

Favoriete plek: Thuis/zorgboerderij

Favoriete seizoen: Herfst

Favoriete dag: Elke dag

Bijzondere gebeurtenis: Leven

Mijn grote droom: Iets gaan opzetten rondom overlijden en uitvaart van kinderen

Favoriete uitspraak: Alles sal reg kom...

Drank en drugs

Ik ga dit keer maar eens het onderwerp drank en drugs aankaarten.

Want daar kan niet genoeg over gesproken worden denk ik.

Vooral de comazuipende jongeren (kinderen van nog maar 10 jaar soms) zijn tegenwoordig bijna dagelijks in het nieuws.

Ik begrijp werkelijk niet dat dit soort dingen vandaag de dag bijna normaal schijnen te zijn.

Ik heb (niet persoonlijk maar in mijn naaste omgeving) een hoop nare ervaringen meegemaakt door drank en drugsgebruik.

Een vriend van mij is op hele jonge leeftijd overleden aan overmatig drankgebruik.

Het klinkt misschien raar, maar zijn alcoholverslaving was niet eens zijn eigen keuze zeg maar.

Zijn moeder had toen hij klein was een kroeg.

Zij was alleenstaand, dus de kids gingen gewoon mee (in die tijd kon dat allemaal nog).

Als jochie van 3 jaar hobbelde hij dus regelmatig in de kroeg rond.

De bezoekers vonden dat natuurlijk wel leuk en gaven hem dus regelmatig een slokje van hun alcohol.

Tsja....moeders had het druk, en zag dat dan natuurlijk niet.

En zo is dat erin geslopen...

In mijn pubertijd trok ik een hoop met hem op, en kwam dus dagelijks bij hem.

Mijn ouders waren er niet blij mee, ik denk dat ze bang waren dat hij mij ook aan de drank zou helpen.

Maar hij waarschuwde me altijd dat ik dat juist niet moest doen.

Op een gegeven moment zat ik bij hem terwijl hij een delirium kreeg.

Hij zag dingen die er niet waren.

Hij zei dat er agenten in de voortuin waren die een auto op z'n kop hadden en aan het onderzoeken waren.

Ik zag natuurlijk niets, en begreep ook werkelijk niet wat er aan de hand was.

Maar het was voor een meisje van 17 een hele rare ervaring op dat moment.

Gelukkig was hij nooit agressief ofzo.

Het was een hele lieve zachteaardige jongen die geen vlieg kwaad deed.

Niet lang na dat gebeuren is hij ook overleden waarschijnlijk omdat z'n lever ermee ophield.

Hij was toen nog maar 23 jaar oud.

In de loop der jaren heb ik al heel wat negatieve ervaringen meegemaakt op het gebied van alcohol en drugs, daar word je echt niet vrolijk van.

Ook op drugsgebied kan ik wel iets vertellen.

Heel veel jongeren denken dat het roken van een jointje totaal onschuldig is.

Maar ik heb helaas wel anders meegemaakt.

Mijn zoon werd er vreselijk agressief van.

En een exzwager van mij is er zelfs schizofreen door geworden.

Ik heb zelf ook wel eens ge-expirimenteerd met drugs, maar gelukkig is dat nooit tever gegaan.

Ik zal in elk geval nooit tegen iemand zeggen dat drank en drugsgebruik niet zoveel kwaad kan.

Bovenstaande voorbeelden zijn er maar een paar, maar ik heb een hoop heftige dingen meegemaakt op dat gebied.

Er zijn veel mensen die denken dat drank of drugs een oplossing voor hun problemen zijn.

Maar dat is absoluut niet waar!!!!!!

Ze veroorzaken zo verschrikkelijk veel ellende.

*Het kost bakken vol met geld.

*Het kost je je gezondheid.

*Het kost je relatie's met vrienden en familie.

*En uiteindelijk kan het zelfs je leven kosten.

Heb je dat er voor over??????

Als je problemen hebt op wat voor gebied dan ook zoek dan hulp bij een instantie of iemand die je vertrouwd.

Er is altijd wel iemand die je kan helpen zolang je maar om hulp blijft vragen.

Maar grijp nooit naar drank of drugs, want je problemen worden alleen maar groter en groter!



Wat is dat toch?

Terwijl het op allerlei vlakken juist steeds beter gaat, gaat het lichamelijk voor mijn gevoel steeds slechter.

Ik heb in tijden niet zoveel pijn meer gehad als de laatste weken.

Ook m'n energie schijnt voor een groot deel te zijn verdwenen.

Nu had ik al nooit veel energie, maar het is nu echt wel bar slecht.

Ik zou zo langzamerhand ook echt niet meer weten waardoor mijn klachten komen.

Is het gewoon de fybromyalgie, of zit het ook voor een deel tussen mijn oren?

En dan bedoel ik niet dat ik een hypochonder ben ofzo, maar gewoon dat ik onbewust toch teveel pieker ofzo.

Ik heb zelf niet het idee dat ik pieker, maar daarom zal het wel "onbewust" genoemd worden denk ik.

De vermoeidheid vind ik vele malen erger dan de pijn.

Die pijn kan ik goed mee dealen, maar dat altijd maar moe zijn maakt dat ik me zo machteloos voel.

Ik denk wel dat ik er ook gewoon teveel tegen vecht.

Ik wil gewoon niet altijd toe moeten geven aan die ellendige moeheid, ik wil gewoon kunnen genieten van alle leuke dingen in mijn leven.

Ik zal moeten leren om hier een weg in  te vinden denk ik.

Maar ik vrees dat dat nog een hoop tijd zal kosten...

PrietPraat

Gisteren was ik bij Angela, Jan en Cynthia.

Ik had wat nieuwe nagellakjes gekocht en ik had Angela ook een kleurtje uit laten zoeken.

Cynthia was helemaal verkikkerd op mijn paarse kleurtje.

En die wilde ze dus maar steeds ruilen met die van Angela.

Toen zei ik tegen haar: "Nee, dat doen we niet want mama vind die kleur mooi".

Zegt ze tegen mij: "Maar ik niet!"

Nou, dat zegt alweer genoeg dan he?

Toen Eelke nog een stuk jonger was gaf hij me voor de grap eens een tik.

Ik zei tegen hem: "Pas maar op want als je je moeder slaat krijg je houten handjes".

Zegt ie terug: "Nou en, als ik houten handjes heb kan ik nog veel harder slaan".

Cynthia was aan het tv kijken maar wilde een ander programma zien.

Dus mama zou de tv op die zender zetten.

Pakt ze de zapper af en zegt: "Dat kan ik zelf wel muts!"

Toen de kids nog jonger waren had ik eens op een avond bezoek.

De kids maakten daar gretig gebruik van en gingen constant naar elkaars slaapkamers.

Toen ik naar boven riep: "Waar zijn wij nou helemaal mee bezig?" kreeg ik van Alex als antwoord: "Have a break, have a KitKat!"

Toen Angela klein was, was ze bestwel een huilebalk.

Op een gegeven moment was ik dat zat en zei tegen haar: "Als je nu weer gaat janken ga je maar op de trap zitten".

Komt ze na een poosje bij me en zegt: "Ik ga even op de trap zitten, want ik moet even janken".

Angela logeerde een keer bij pake en beppe (mijn ouders).

Op een gegeven moment wil beppe een t shirtje van Angela uit gaan wassen.

Angela stelt voor dat ze dat zelf wel even kan doen.

Dus beppe verteld waar het wasmiddel staat.

Na een hele poos komt ze beteuterd de kamer weer binnen en zegt dat ze het wasmiddel niet kan vinden.

Dus beppe gaat met haar mee en wijst het haar aan en zegt dat er "hoofdwas" op staat.

Zegt Angela: "O, ik dacht dat dat voor je hoofd was".

Heerlijk de hort op geweest

Vanmiddag mezelf maar eens verplicht om de hort op te gaan.

Was een beetje bang dat ik de energie niet had om een stuk te fietsen, maar dat ging gelukkig goed.

Ik moest en zou wol halen omdat ik nog babycadeautjes moet maken.

Dus, op naar Burgum waar mijn dochter Angela woont.

Eerst naar de Zeeman gegaan om wol, en daarna naar Angela, Jan en Cynthia.

Het grappige was dat Angela net naar mijn huis belde terwijl ik net bij hun voor de deur stond.

Jan zei: "Hou maar op met bellen, want ze staat hier al voor de deur".

Cynthia was naar  de peuter dus die hebben we later opgehaald.

Ik had bij de Zeeman voor haar een leuk setje van 2 shirtjes meegenomen want ja, beppe komt nooit met lege handen he?

Voordat we Cynthia opgehaald hebben zijn Angela en ik nog even wezen winkelen.

Niet veel gehaald, maar wel een paar nagellakjes en oorbellen.

Daarna Cynthia opgehaald, en weer naar huis gegaan.

Cynthia was heel blij met de nieuwe shirtjes.

Samen met Cynthia ben ik nog slakjes wezen zoeken, want ze had en slak ontdekt en wilde er meer zoeken.

Maar zodra ik de slak oppakte rende ze snel naar binnen, want dat vond ze toch wel een beetje eng.

Daarna nog lekker strikjesmacaroni bij hun gegeten, en toen weer op huis aan.

Ik zie niks in het donker, dus ik wilde voor het donker thuis zijn.

Maar al met al was het een reuzegezellig dagje vandaag.

Zometeen bezig met het babycadeau, en even tv kijken.

En dan is de dag ook alweer om.

Hoe wonderlijk kan je leven soms lopen

Ik heb jarenlang in een hele diepe put gezeten.

Elke dag was een groot gevecht tegen de neerwaartse spiraal.

Niet weten hoe ik daar ooit uit moest komen.

Ik heb met de gedachte gelopen dat als de kids bij hun vader waren ik maar "de laatste trein" moest nemen (lees:voor de trein springen).

Hoeveel mensen mij ook raad gaven, ik deed er gewoon niets mee omdat ik niet meer zag hoe die raad mijn leven nog kon verbeteren.

Hoe het kwam, en waarom die knop toch ineens om ging weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Maar hij ging dus uiteindelijk om.

En hoe!

Ik heb zo hard gewerkt aan mezelf, en zag steeds meer verbeteringen op allerlei gebied.

Elke klein stapje vooruit was weer een hele grote overwinning.

En ik werd steeds sterker en zelfverzekerder...

Ik denk nu ook echt dat het zo heeft moeten zijn dat ik niet tot die wanhoopsdaad ben gekomen.

Want doordat ik zelf verander zie ik ook veranderingen in de mensen om mij heen.

En dat is toch fantastisch dat zoiets gewoon doorwerkt op je omgeving?

Ik heb al die jaren ook een ontzettend negatief zelfbeeld gehad.

Want ja, ik was dom en kon toch niets?

En dan nog het idee dat ik wel vreselijk lelijk moest zijn doordat anderen mij dat lieten denken.

Hoe idioot dat je gaat denken naar wat anderen je aanpraten!

Nee, ik ben niet superintelligent en een barbiepop, maar ik ben wel goed zoals ik ben.

En doordat ik zo ben gaan denken merk ik ook dat ik nu mensen aantrek die mij wel goed genoeg vinden zoals ik ben.

En wat is er mooier dan dat!

Mijn vader, die hoge verwachtingen had van mij, zijn oudste kind accepteert mij nu zoals ik ben, en is megatrots op wat ik heb bereikt.

Een fijne plek waar ik van alles kan doen en maken zonder druk te voelen.

Een plek waar ik mijn creatieve talent volop kan gebruiken, en waar ik ook nog heerlijk kan genieten van alle dieren die er zijn.

Een plek waar ik echt kan zijn wie ik ben...

En al die mooie dingen heb ik zélf bereikt alleen maar door om hulp te vragen en te aanvaarden!

Hoe anders zou mijn leven zijn gelopen als ik dat niet had gedaan?

Als ik écht die "laatste trein" had genomen?



Lekker ovenschoteltje

Net een lekker ovenschoteltje gemaakt met gehakt, prei, en champignons.



Geluk

Geluk zit niet in geld

Het geluk zit in jezelf

Je hoeft niet ver te zoeken

Kijk eens om je heen

Een ontluikende bloem in de lente

Een kind dat zijn eerste stapjes doet

Is dat niet veel mooier

Dan alles wat je met geld kunt kopen?

De herinnering aan al die kleine gelukjes

Raak je nooit meer kwijt

Maar van geld gekocht materiaal

Dat is iets wat slijt

Geniet van die gelukjes niet heel even

Maar herinner ze je hele leven

Alles doet pijn

Ik voel me al een paar dagen niet fit.

Wat het precies is weet ik niet.

Alles doet gewoon pijn.

Het is het soort pijn wat je hebt als je een flinke griep hebt zeg maar.

Misschien heb ik de laatste dagen ook wel gewoon weer veel te veel gedaan.

Want als het mooie weer eraan komt krijg ik altijd last van poetswoede.

En dat komt weer door het feit dat als het weer beter word, ik me lichamelijk ook weer beter ga voelen.

En ik denk dat ik dan onbewust weer te snel over mijn grenzen ga.

Tsja...dat is dan de straf op de zonde zullen we maar zeggen.

Weer een leerpuntje voor mij.

Maar dat gaat vast wel goedkomen.

De lente komt eraan en daar worden we weer helemaal vrolijk van toch?

Ik laat me niet uit het veld slaan door die stomme klachten.

Zometeen even lekker douchen, en de rest van de dag heerlijk een beetje bankhangen enzo.

Het leven is zo leuk als je het zelf maakt toch?



Familiegedoe

Ik had vanmiddag mijn paps aan de telefoon.

Gezellig even kletsen over van alles en nog wat.

Maar op een gegeven moment begon hij weer tegen mij over het feit dat mijn kids nooit bij hun komen.

En dat is niet erg dat hij daarover begint, want dat is ook niet leuk natuurlijk.

Maar hij gaat er dan zo lang over door alsof ik er iets aan kan veranderen.

IK heb er al vaak genoeg wat van gezegd, maar ze zijn volwassen en ze doen dus hun eigen ding.

Op een gegeven moment was ik het een beetje zat en zei ik tegen m'n paps dat mijn zusjes ook nooit bij mij komen.

En toen was hij dus meteen geirriteerd en uitgepraat.

En dat raakt me bestwel.

Want, waarom mag hij wel tegen mij klagen, maar ik niet tegen hem?

En ik weet ook heus wel dat het overal hetzelfde is, mensen zijn tegenwoordig gewoon meer op zichzelf, en veel drukker dan vroeger.

Maar als mijn zusjes wel bij elkaar en bij m'n ouders komen, maar niet bij mij dat zet me dat wel aan het denken.

Maar goed, dat is iets wat ik inmiddels naast me neer heb gelegd, maar op momenten als in zo'n telefoongesprek komt dat ineens weer even naar boven.

Maar ik denk maar zo, als zij mij niet goed genoeg vinden zegt meer over hen dan over mij toch?

Ik accepteer iedereen zoals hij/zij is.

Iedereen heeft nu eenmaal z'n leuke en minder leuke dingen, en je kunt toch niet de hele wereld tevreden stellen.

En het belangrijkste is dat ik mezelf goed vind zoals ik ben.

Ik ben niet perfect, en dat wil ik ook absoluut niet zijn.

En dat verwacht ik dus ook niet van anderen.

Iedereen is gewoon goed zoals hij/zij is, en dat is goed genoeg!

Ik moet toch echt

Eens een paar dagen niet hobby-en.

Heb de laatste tijd veel last van m'n linkerhand en arm (ben linkshandig).

Maar ik kan helemaal niet stilzitten, ppfftt...

De reumatholoog heeft jaren geleden al gezegd dat ik niets met mijn handen mag doen.

Maar vertel mij maar eens hoe je dat doet als alleenstaande moeder met (toen) 3 kleine kids.

Dat gaat dus echt niet he?

En als je niets met je handen mag doen, wat kun je dan nog wel?

Want doe je niet zo'n beetje alles met je handen?

Die man zou eens moeten weten wat ik met die handen allemaal al gemaakt heb.

Hij zou behoorlijk schrikken denk ik.

Maar goed, ik zal toch naar mijn lichaam moeten luisteren voor ik het helemaal verpest.

Want ik wil toch wel graag een beetje met m'n handen kunnen blijven doen.

Ik moet al die creativiteit toch een beetje kwijt kunnen.

En dan is er natuurlijk de boerderij nog waar ik heel veel zin in heb.

Dus ik zal proberen maar een braaf meisje te zijn dit weekend, en een beetje rustigaan te doen, hihi.

Oooeeiii.....als me dat nu maar gaat lukken...

Poppenhuis

Ik ben weer met het poppenhuis begonnen.

Wil je volgen hoe het gaat worden dan kun je dat hier doen: http://riemieshobby.blogspot.com/

Daar ga ik stukje bij beetje laten zien hoe het gaat worden.

Ik hoop dat je het leuk gaat vinden!

Wist je dat...

Het zonnetje vandaag heerlijk schijnt...

Ik nu ook wel weer eens behoefte aan mooi weer heb...

Elmo weer lekker vervelend is...

Ik straks maar eens ernstig ijverig ga doen...

Ik vreselijk veel zin heb in de zorgboerderij...

Ik eigenlijk zin heb om met mijn poppenhuis aan de slag te gaan...

Ik het poppenhuis wil gaan inrichten met boerderijinterieur...

Ik wel alles zelf wil gaan maken...

Ik daarvoor nog wel wat inspiratie op moet doen...

Ik de koeien op de zorgboerderij mega leuk vind...

Ik eigenlijk dol ben op alle dieren...

Ik zelf geen nieuwe dieren erbij neem...

Ik eigenlijk een ander plekje zoek voor mijn konijn...

Ik hem niet op marktplaats wil zetten...

Ik op zoek ben naar nieuwe creatieve ideëen...

Internet daar gelukkig vol mee staat...

Ik nog een broek moet inkorten...

Ik daar geen zin in heb...

Ik dat vandaag toch maar even ga doen...

Ik nu wel weer genoeg verteld heb...

Ik nu dus maar eens iets nuttigs ga doen...



Ik kan wel merken

Dat er niet veel gebeurd in mijn dagelijks leven.

Wat ik daar nou weer mee bedoel?

Nou, dat zal ik dan maar eens gaan uitleggen he?

Gisteren ben ik voor het eerst naar de zorgboerderij geweest.

Gewoon even kennis maken, en kijken wat er allemaal te doen is.

Tsja, en als je zoals ik meestal alleen maar thuis zit zijn het dus een hoop indrukken die je opdoet.

En dan komt er nog eens bij dat ik ADHD heb, en dus dat dubbelop moet verwerken in m'n hoofd zeg maar.

Ik bedoel, al die nieuwe indrukken komen bij mij dubbel aan ofzo.

En hoe dat dan tot uiting komt bij mij?

Ik word dan superenthousiast en moet dan meteen aan iedereen (familie) vertellen wat ik allemaal gezien heb, en wat mij allemaal verteld is.

Natuurlijk is dat niet erg, maar het vreet wel een hoop energie.

En dan ben ik daarna zo moe dat ik er niet eens van kan slapen.

Want zelfs dan ben ik het nog aan het verwerken allemaal.

Ennnnn daardoor werd ik vanmorgen pas tegen 12 uur wakker.

Maar goed, dat neem ik dan maar op de koop toe.

Ik heb verder geen verplichtingen, dus zo erg is dat dan ook weer niet voor een keer.

En gelukkig zal dat ook niet elke keer zo zijn.

Het komt gewoon omdat het iets nieuws is.

Als ik er straks vaker ben geweest, en ik ben een beetje gewend is het alweer veel meer gewoon zeg maar.

In elk geval heb ik er ontzettend veel zin in.

Ik ben ook echt toe aan iets nieuws.

En ik zal vast regelmatig ook iets gaan schrijven over mijn belevenissen daar.

Website tip!

Deze site is echt de moeite waard: www.beleefdelente.nl

Hier kun je dmv webcams bij verschillende vogels het proces volgen van eieren leggen en kleintjes grootbrengen.

Dit jaar zijn er geen 8, maar maar liefst 11 vogels die je kunt volgen.

Op dit moment zijn nog niet alle vogels aanwezig, maar als je dagelijks even kijkt kun je ze langzaamaan allemaal volgen.

Vorig jaar was de oehoe mijn favoriet.

Dit jaar zijn er vogels bij gekomen, dus ik ben benieuwd welke dit jaar het leukst is om te volgen.

Ik volg de vogels al een paar jaar, en ik vind het echt fantastisch!

Er zijn van die dingen

Die je keer op keer kunt uitleggen, maar die mensen maar nooit schijnen te snappen.

Ik zal uitleggen wat ik bedoel...

Het gaat om het verhaal van Eelke.

Mensen vinden het vaak maar raar dat Eelke geen werk heeften alleen maar aan het gamen is.

Dus, dan leg ik voor de honderdduizendste keer maar weer uit wat er aan de hand is.

En dan krijg ik weer als reactie "waarom ik dan geen hulp voor hem zoek".

En dan moet ik dus weer uitleggen dat de hulpverlening niets meer doet als je na je 18de geen hulp wilt accepteren.

En daarover is schijnbaar een hoop onbegrip.

Volgens mij weten veel mensen dus niet hoe dat soort dingen in elkaar steken.

Tot je 18de ben je verplicht om hulp te aanvaarden omdat je dan nog "minderjarig" bent.

Na je 18de ben je in dit geval "meerderjarig", en als jij dan vind dat je geen hulp nodig hebt doet dus niemand meer wat.

En dan word het nog gek gevonden dat er zoveel (familie)drama's gebeuren?

Het lijkt me toch enigzins normaal dat mensen met psychische problemen zelf niet doorhebben dat ze een probleem hebben, of hulp weigeren uit schaamte.

In ons geval geloven mensen vaak niet dat we hier al bijna 8 jaar aan het modderen zijn met Eelke en zijn problemen.

Het is voor een ander zo makkelijk om te zeggen dat we "er wel niet genoeg aan gedaan zullen hebben".

Ik ben nu op een punt dat ik mezelf niet meer verdedig.

Ik weet dat ik alles heb gedaan, en nog doe om Eelke te helpen.

Ik kan op het moment niets anders doen dan het loslaten.

En ik moet leren om Eelke dingen zelf te laten uitzoeken.

Ik ben onbewust veel te beschermend, en ik denk dat Eelke zo ook niet goed de kans krijgt om hiermee verder te komen.

Wabt het is natuurlijk wel lekker makkelijk als je moeder alles voor je oplost.

Dus, weer een leerpuntje voor mij!

In elk geval ga ik niet bij de pakken neerzitten.

Ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed gaat komen.

En aan de (negatieve) meningen van anderen heb ik geen boodschap...