Carpe Diem

Ofwel, pluk de dag.

Het werd me onlangs weer eens goed duidelijk hoe betrekkelijk kort het leven eigenlijk is toen ik hoorde dat een voormalig buurvrouwtje even oud als ik)afgelopen week is overleden.

Ik wist wel dat ze ziek was, maar als je dan zo'n bericht hoort besef je pas echt dat je leven zomaar ineens voorbij kan zijn.

Je staat nog middenin het leven en hoort nog zoveel mee te maken als je 47 bent.

Je wilt je kinderen zien trouwen (of in elk geval een fijne relatie zien krijgen), en je hoopt je kleinkinderen te kunnen zien opgroeien.

Je kinderen willen je van alles vragen als ze zelf kinderen krijgen...

Al met al hoor je op  je 47ste nog niet klaar te zijn met je leven.

Helaas is niets in het leven voorspelbaar, dus ook de dood niet.

En daarom kun je er maar beter een feestje van maken iedere dag.

Vroeger (tsja...wat is vroeger, hihi) dacht ik er niet zo over.

Ik heb vaak genoeg gedacht dat het wat mij betreft wel over mocht zijn.

Maar dat is nu absoluut niet meer zo.

Dat wil niet zeggen dat ik niets meer te klagen heb hoor!

Maar ik heb in de loop der jaren wel geleerd dat je heel veel mooie en bijzondere dingen uit het leven kunt halen.

En het zou gewoon zo jammer zijn als je dat niet doet, want het kan je leven ontzettend verrijken.

En als je achteraf terug kijkt op mooie ervaringen weet je ook dat je die voor geen goud had willen missen.

Daarom heb ik mezelf aangeleerd om niet te lang te blijven sippen over iets, maar verder te gaan en te genieten van de dingen die wél goed gaan.

En dat zorgt ervoor dat ik in het leven zoveel mooie dingen mee maak om op terug te kijken.

Ik denk dat als ik oud ben, ik wel kan zeggen: Ik heb mijn leven voor 200 % geleefd".

Mooi toch?