Vandaag maar eens een schrijfsel over extreme vermoeidheid, omdat er in mijn ogen nog veel onbegrip is op dat gebied.
Ik heb het al sinds ik een jaar of 18 ben, en in de loop der jaren is het behoorlijk erger geworden.
Ik snap heel goed dat het moeilijk te begrijpen valt wat het precies inhoudt.
Want als je het zelf niet hebt kun je jezelf daar niets bij voorstellen.
Want extreme (het woord zegt het al) vermoeidheid is vele malen heftiger dan een gewone vermoeidheid.
Als je gewoon moe bent dan gaat dat weer over als je rust neemt, of een nacht goed slaapt.
Maar extreme moeheid is er altijd, en heel erg heftig.
Zo heftig dat zelfs zitten soms al teveel inspanning zijn.
Ja, dat kun je je misschien niet voorstellen, maar ik heb soms echt momenten dat ik m'n hoofd amper rechtop kan houden.
Dan hang ik maar een beetje op de bank, en laat m'n hoofd maar rusten op m'n schouder.
Ik weet dat het raar klinkt, maar zo is het gewoon echt.
Als ik een erg slechte dag heb, heb ik zelfs moeite om een theelepeltje of vork op te tillen.
Dat lukt me dan amper, en dat maakt me soms zo verdrietig.
Als ik een huishoudelijk klusje doe moet ik tussendoor vaak even gaan zitten.
Nu hebben wel meer mensen dat, maar bij mij is dat met de simpelste klusjes al zo.
Als ik een afspraak heb om iets leuks te gaan doen, gebeurd het regelmatig dat ik moet afzeggen omdat ik gewoon te moe ben.
Vroeger, toen ik nog thuis woonde en al werkte, kwam ik om half 5 thuis, en ging dan naar bed.
Als het dan etenstijd was bracht mijn moeder het eten boven, omdat ik dan echt niet meer in staat was om naar beneden te lopen.
En dat is vreselijk frustrerend, want je wilt natuurlijk gewoon doen wat anderen ook doen.
De ellende is ook dat stress het ook verergerd.
En ik heb nogal wat stress de laatste jaren, dus je kunt je misschien wel voorstellen hoe ik me voel.
Verder heb ik eigenlijk gewoon elke dag het gevoel alsof ik een soort van griep heb.
Op heftige momenten kan dat ook echt voelen als een zware griep.
Ook heb ik vaak last van mijn spieren, vooral in mijn armen.
En ik heb bijna altijd last van een misselijk gevoel, en een slechte eetlust.
Ik probeer daar natuurlijk niet aan toe te geven, omdat je juist je energie uit je eten moet halen.
Maar soms lukt het me gewoon echt niet om te eten.
Wat ik zelf bestwel irritant vind, is dat ik soms gewoon te moe ben om te zingen.
Ik hou erg van zingen (dat wil niet zeggen dat ik het ook kan hoor), maar als ik een erg slechte dag heb, ben ik zelfs zo moe dat ik niet eens meer energie heb om even lekker te jubelen.
Ook wat mijn andere hobby's betreft komt het regelmatig voor dat ik tussentijds even moet stoppen omdat ik m'n armen niet meer omhoog kan houden.
En daar kan ik gewoon vreselijk van balen.
Want als ik mijn hobby's niet meer kan uitoefenen blijft er wel heel erg weinig leuks over.
Maar goed, ik kan wel een boek schrijven over dit onderwerp, maar dat ga ik maar niet doen.
Ik hoop dmv dit schrijfsel alleen wat meer begrip te krijgen voor dit onderwerp.
Ik weet dat er ook mensen zijn die het nog vele malen erger hebben dan ik, en die gewoon bijna constant in bed liggen.
Maar dat het geen pretje is dat zal duidelijk zijn.
Het beperkt je gewoon vreselijk in je doen en laten, en dat is gewoon heel zwaar.
Maar gelukkig heb ik mezelf inmiddels wel aangeleerd om van elke dag toch weer iets te maken.
En zolang ik dat kan ben ik een tevreden mens.
