Ik word werkelijk doodzenuwachtig van die druk die er de laatste tijd weer op me word gelegd.
Dan zit die me op m'n nek, en dan die weer.
En als ik nou niks deed dan kon ik het me nog voorstellen, maar ik ben keihard overal mee bezig.
Ik had vandaag nog maar amper m'n ogen open, en heb meteen alweer de nodige telefoontjes gepleegd.
En ik kan toch echt niet sneller dan dit.
Ik wil wel, maar als de desbetreffende instantie's of wat dan ook niet sneller doen kan ik daar toch niets aan doen?
Ik ben zo langzamerhand op een punt dat ik alles wel wil laten voor wat het is.
Ik ben nu al jaren bezig om m'n leven eens op poten te krijgen, maar schijnbaar gaat dat uiteindelijk gewoon niet lukken.
Misschien is het dan maar het beste dat ik zo door ga als dat ik nu doe.
Bah, dit schrijfsel begint alweer aardig op een klaagzang te lijken, en dat is juist wat ik niet wil.
In mijn hart weet ik dat alles uiteindelijk toch wel weer goed zal komen, maar ik word er gewoon zo vreselijk moe van af en toe.
Ik wil gewoon een keer rust in m'n leven zonder al dat gedoe altijd.
Maar ja, dat heb ik ook al honderden keren gezegd volgens mij.
In elk geval ben ik het weer even kwijt.
Morgen ben ik jarig, en daar zie ik ook als een berg tegenop.
Dus, dat zal ook wel meewerken aan mijn stressgevoel, ppfftt...
Bah, wat een gedoe allemaal weer!
Donderdag in elk geval een intakegesprek met m'n nieuwe hulpverlening, en hopelijk van de week nog ff naar Hebeca (www.hebeca.nl) als het niet te warm is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten