Nou, dat is heel simpel...
Ik word gruwelijk sjaggie van instantie's die er maar automatisch vanuit gaan dat je wel een verstandelijke beperking zult hebben als je hulp bij ze aanvraagt.
En dan nog een niet te vergeten de mensen die altijd maar zeggen dat ik dingen niet kan.
Ik ben er toch zo verschrikkelijk klaar mee!!!
Ook als je niet het uiterlijk van een fotomodel hebt gaan ze er nogal makkelijk vanuit dat je niet erg snugger bent.
En ga nu niet zeggen dat dat "vast wel wat meevalt", want ik ben inmiddels ervaringsdeskundige op dit gebied.
Als ik zeg wat ik nog graag eens wil doen in mijn leven (iets in de uitvaart) reageren mensen niet eens, omdat ze bij voorbaat al denken dat ik dat "toch wel niet zal kunnen".
De mensen geven me al niet eens de kans om te laten zien wat ik kan.
Ik word werkelijk doodmoe van het altijd maar moeten bewijzen wat ik in m'n mars heb.
Mensen begrijpen schijnbaar niet hoe vreselijk zeer het doen om nooit voor vol te worden aangekeken.
Ik heb er geen zin meer in, ik ben er klaar mee.
Ik wil gewoon dat mensen mij een kans geven om te laten zien wat ik kan voordat ze hun oordeel klaar hebben!
JA meid, ik weet hoe het gaat.
BeantwoordenVerwijderenIk heb sinds kort een begeleider van Humanitas. Ik had laatst een brandwondje op mijn arm omdat ik stokbrood uit de oven haalde, dacht hij meteen dat ik mezelf had toegetakeld met een mes.
De wereld is zo bekrompen!!!
Ja precies, ben het zo zat he?
VerwijderenAls je ergens hulp of begeleiding bij nodig hebt, heb je toch niet meteen een beperking lijkt mij?
Ben er echt zwaar sjaggie van.