Ondanks alles...

Ondanks dat ik me de laatste tijd lichamelijk weer zwaar belabberd voel, en de puinhoop in m'n leven me bij tijd en wijle boven het hoofd stijgt, besef ik me toch nog steeds dat ik ontzettend veel heb om dankbaar voor te zijn.

En ik denk ook dat dat mijn kracht is om door te gaan als het even niet zo lekker gaat.

Want, wat ben ik eigenlijk een verschrikkelijk rijk mens!

En ik weet het, ik val weer eens in herhaling, want ik heb dit onderwerp al veel vaker aangesneden.

Maar dat is alleen maar goed om te beseffen hoe goed je het eigenlijk hebt.

Waar ik dan zoal dankbaar voor ben?

Dat mijn beide ouders nog leven, en beide nog in redelijk goeie gezondheid verkeren.

Dat ik 3 fantastische kinderen heb, 2 leuke schoonkinderen, en een superlieve kleindochter.

Dan niet te vergeten de bijzondere vriendschappen, die ik heel erg waardevol vind, en waar ik weer mooie dingen van leer.

Mijn fijne plekje op de zorgboerderij waar ik het vreselijk naar mijn zin heb.

Dat ik kracht put uit de kleine dingen van het leven die goed gaan, en waar ik van kan genieten.

En dit zijn nog lang niet alle dingen, maar al was dat wel zo dan is dat toch eigenlijk al ontzettend veel.

En om maar weer eens af te sluiten met mijn bekendste zin: "Ik ben een rijk mens!"



Een weg vinden

Nu ik op een punt ben gekomen dat alle stress van jaren zich afreageert op mijn lichaam moet ik een weg zien te vinden om hiermee om te gaan.

Ik ben moe...zo verschrikkelijk afschuwelijk moe...

Maar depressief ben ik absoluut niet!

Daarvoor vind ik het leven nog steeds veel te leuk.

Tis gek, maar geestelijk blijf ik maar beresterk.

Nou ja...die lichamelijke klachten komen natuurlijk indirect ook door  de kopzorgen.

Maar in elk geval, ik moet nu een weg gaan vinden in het omgaan met de lichamelijke sores, en ervoor zorgen dat dat gaat verbeteren.

Hoe of wat weet ik op het moment nog niet, maar wat in elk geval wel werkt voor mij is het van me af blijven schrijven.

Wie het vervelend vind om steeds maar te moeten lezen hoe belabberd ik me voel (want dat zal voorlopig wel regelmatig voorbij komen in mijn schrijfsels), die moet het dan maar gewoon even niet gaan lezen.

Voor mij is dit blog een hele fijne uitlaatklep, dus zal ik gewoon blijven schrijven.

Maar goed, genoeg daarover.

Ik moet maar eens goed gaan nadenken over wat ik kan doen aan mijn lichamelijke klachten.

Tips zijn uiteraard van harte welkom!

Ik baal gewoon vreselijk dat de vermoeidheid me zo verschrikkelijk beperkt in alle leuke dingen in mijn leven.

En ik kan wel gaan zitten sippen over hoe "zwaar ik het wel niet heb", en maar gaan afwachten tot iemand iets doet, maar dat tijdperk ben ik al heel lang voorbij.

Zélf actief aan de slag gaan hiermee, dat is wat ik ga doen.

En de ene dag zal het goed gaan, en daarna misschien weer 2 dagen veel slechter, maar daar word ik alleen maar sterker van.

Dus, om maar met de tekst van mijn aankomende nieuwe tattoo te spreken: Luctor Et Emergo (Ik worstel en kom boven).

Nu gaat het even niet zo lekker, maar ik kom er wel weer.

"Het leven is een uitdaging".



Teveel

Ik merk steeds meer dat alles me teveel word.

Lichamelijk voel ik me vreselijk slecht, en ik ben afschuwelijk moe.

Ik probeer uit alle macht wat van de dagen te maken, maar ik merk dat het steeds moeilijker word.

Ook communiceren blijkt een steeds groter probleem te worden.

De mensen begrijpen mij niet, en ik begrijp de mensen niet.

Ik heb ook steeds vaker het gevoel dat ik een veel te complex geval ben voor de hulpverlening.

Ik heb steeds meer moeite om te geloven dat het uiteindelijk allemaal wel goed zal komen.

Zou ik dan nu eindelijk na al die jaren op het punt zijn dat ik ga instorten?

Het zou mij niets verbazen...

Mijn moeder vroeg me jaren geleden al hoe het kon dat ik nog steeds niet ingestort was.

En ieder mens heeft een breekpunt toch?

Volgens mij kan niemand zoveel ellende volhouden zonder ooit in te storten.

Dat ik het nog steeds heb volgehouden komt puur omdat ik me probeer vast te houden aan alle dingen, hoe klein ook die wel goed gaan.

Maar ook dat houd een keer op denk ik.

Mijn eerste creatie



Contacten onderhouden

De laatste tijd word ik me er steeds meer van bewust dat ik het best moeilijk vind om contacten te onderhouden.

Waarom me dat niet goed lukt weet ik zelf ook niet goed.

Misschien heeft het met mijn ADHD te maken, maar het kan ook net zo goed een soort karaktertrek zijn.

Maar lastig is het wel, vooral omdat ik niet goed kan uitleggen waardoor het me niet goed lukt om contacten te onderhouden.

Ik begrijp ook heel goed dat mensen soms het gevoel hebben dat het contact of de vriendschap maar van 1 kant komt.

En ik wil mezelf niet verdedigen, maar ik vind het zelf ook heel erg vervelend.

Ik zou ook graag eens willen uitzoeken waardoor het komt dat ik dat moeilijk vind, maar waar moet je beginnen?

Ik weet wel van mezelf dat ik soms heel graag op mezelf ben, maar iets leuks doen met iemand anders vind ik ook net zo leuk.

En daarom vind ik het dus ook zo gek dat ik zo in elkaar zit.

Want als ik het niet leuk zou vinden om met anderen om te gaan was het niet zo moeilijk te begrijpen.

Maar juist daar kan ik ook heel erg van genieten.

Ik hoop dat ik er toch nog eens achter kom waardoor ik zo ben, want dan kan ik er tenminste aan werken om dat te veranderen.

Want het is wel zo dat bepaalde vriendschappen zeer waardevol voor mij zijn, maar ik begrijp ook heel erg goed dat zij soms het gevoel hebben dat dat niet zo is.

Sommige dingen zijn gewoon bestwel moeilijk te snappen vind ik.

Ik ga dit laten lukken!

Ik bruis regelmatig van de ideëen, en had dus een paar dagen terug ook weer een bruisend idee.

En ik heb besloten dit te laten lukken!

Ik zal eerst eens vertellen wat mijn bruisende idee eigenlijk is.

Het heeft zelfs al een naam: Hulppunt "Lucky Baby".

Ik wil pakketten babyspullen gaan samenstellen.

Deze pakketten wil ik dan gaan aanbieden aan mensen die een baby verwachten, maar op dat moment niet de financiële middelen hebben om alles zelf aan te schaffen.

Uiteraard is het de bedoeling dat ik de spullen zelf ook gratis krijg, en ik heb dan ook her en der al wat oproepjes geplaatst.

Ook ben ik een website aan het opzetten, en is er een Facebookpagina aangemaakt.

Ik heb nog nooit zoiets gedaan, maar ik ga het gewoon proberen.

En wie niet waagt, wie niet wint toch?

Dus, dat is waar ik mij de aankomende winter maar eens mee bezig ga houden.

Voor meer info kun je kijken op mijn website (nog in de maak), en mijn Facebookpagina:

Website

Facebook

Dag lief vriendinnetje...

Vier jaar geleden ben je bij ons gekomen

Je was ons zonnetje in huis

Je hebt heel wat meegemaakt in je leventje

Maar ondanks alles bleef je ons overladen met je liefde

Je was vriendjes met ieder mens en dier

Twee jaar geleden had iedereen je bijna opgegeven

Je kreeg een grote nare tumor

Maar jij straalde zoveel kracht en levenlust uit

Hoe kon ik jou, dapper sterk meissie nu al laten gaan

Ik heb jou de keus gegeven

Zou je bij ons blijven of was het genoeg

Je werd met succes geopereerd

En we hebben nog twee jaar van jou liefde mogen genieten

Maar vandaag besloot ik dat ik voor jou moest kiezen

Je geest was nog sterk maar je lichaam was op

Ik heb je laten gaan...

En nu lig je in een mooi grafje naast je vriendinnetje Cindy

Bij je vorige bazinnetje in de tuin

En kan ik je iedere dag komen bezoeken als ik wil

Zo ben je toch nog een beetje bij me

En in mijn hart heb je het allermooiste plekje

Dag lief vriendinnetje...

 

 



Wat een ellende allemaal weer...

Ik vraag me steeds vaker af of ik ooit nog eens rust krijg in mijn leven.

Ik ben zo verschrikkelijk moe van al die toestanden elke keer.

Nu weer zou ik mijn weekgeld pinnen, en blijkt dat er weer minder op staat dan anders.

En ik heb al zo weinig...

Ik heb sinds kort alweer een nieuwe bewindvoeder, en het lijkt wel of elke bewindvoerder binnen deze bewindvoering het anders doet.

Ik heb al zo vaak met de vuist op tafel geslagen, maar het helpt gewoon niet.

De laatste tijd heb ik amper energie meer (nog minder dan anders), en ik val ontzettend af.

Ik denk dat dat gewoon komt door alle stress die ik maar steeds heb.

Ik merk gewoon dat ik nu toch echt "op" ben.

Een burnout komt volgens mij alleen voor bij mensen die veel te hard werken, maar je kunt het bij mij vergelijken met een burnout denk ik.

In mijn hoofd blijf ik wel doorzetten, ik geef de moed niet zomaar op.

Maar mijn lichaam begint wel steeds meer te protesteren.

Ik weet echt niet hoe lang ik dit nog volhoud.

Er moet nu toch echt iets positiefs gebeuren denk ik.

Nou ja, maar weer afwachten hoe dit weer verder zal gaan...

Het liefst zou ik een poosje op een onbewoond eiland willen zitten.

Keuzes maken om vooruit te komen

Soms moet je keuzes in je leven maken om vooruit te komen die verschrikkelijk zwaar zijn.

Maar juist die zware keuzes geven vaak wel weer ruimte om weer een hele stuk verder te komen in je ontwikkelen en het oplossen van moeilijke problemen.

Voor mij is zo'n keuze afstand doen van een aantal van mijn huisdieren.

Die dieren zijn heel erg belangrijk voor mij, maar ik zie wel in dat op deze manier blijven aanmodderen niet goed is voor mijjn beessies.

En natuurlijk ook niet voor mezelf!

Het geeft een hoop spanning en zorg dat ik niet optimaal voor ze kan zorgen.

Dus, heb ik 9 oktober een gesprek met iemand van de dierenbescherming.

Ik wil gewoon verstandige keuzes maken, en  het belangrijkste is dat de beessies op een plek terecht komen waar ze de rest van hun leven mogen blijven.

Dit besluit valt me verschrikkelijk zwaar, maar ik doe het liever nu in goed overleg met de dierenbescherming, dan wanneer het straks uit de hand loopt, en een ander die keuze voor mij gaat maken.

Want, al lijkt het in de ogen  van een ander misschien wel eens dat ik niet goed voor ze zorg, niets is minder waar.

Maar als je zoveel van je dieren houdt is het  gewoon vreselijk moeilijk om afstand van ze te doen.

Maar is besef maar al te goed dat ik er goed aan doe.

En dan kan ik ook beter zorgen voor de dieren die hier nog blijven.

En het geeft me weer wat ruimte om andere moeilijkheden aan te pakken.

Ik denk dat het wel goed is zo...