Nee, ik kan het gewoon niet

Tsja...Ik heb het nu een paar dagen geprobeerd, maar ik kan het gewoon niet.

Ik kan me niet stil houden, omdat anderen zich misschien aan mijn schrijfsels (bv op Facebook) storen.

Ik raak helemaal gefrustreerd als ik niet mezelf kan zijn.

Ik ben gewoon mezelf met al mijn leuke en minder leuke kanten.

En ik begrijp best dat er misschien mensen zijn die zich aan mij storen, of die op mij afknappen, maar dan lezen ze maar niet wat ik schrijf.

Als ik niet meer mezelf kan/mag zijn ben ik niet gelukkig.

En het is toch ook niet mogelijk om het al die miljarden mensen op deze aardbol naar de zin te maken.

Dus lieve mensen, ik weet dat jullie het goed bedoelen, maar ik blijf toch liever maar gewoon mezelf.

Als ik mensen respectloos behandel, of kwets mag je mij daar rustig op aanspreken, maar voor de rest zeg en schrijf ik wat ik wil.

Zo ben ik nu eenmaal...

In de war

Ik wil heel graag mezelf zijn.

Maar ik merk dat dat niet altijd even makkelijk is.

Ik zeg altijd dat kritiek leerpunten zijn, en dat vind ik ook nog steeds.

Maar soms is het bestwel moeilijk om leerpunten te vinden uit tegenovergestelden.

Wat ik daarmee bedoel zal ik uitleggen...

Ik schrijf vaak gewoon wat ik denk.

Ik probeer natuurlijk niemand bewust te kwetsen, maar helemaal voorkomen kan ik dat waarschijnlijk niet.

Nu hoor ik dan wel eens van mensen wat ze van mijn manier van schrijven vinden, en daar haal ik dan weer leerpunten uit.

Maar soms is dat bestwel ingewikkeld merk ik.

Want de een vindt het juist mooi dat ik zo open over van alles en nog wat schrijf.

Maar de ander vindt juist weer dat ik te overdreven kan zijn (te opschepperig soms), en dat daar mensen op zouden af kunnen knappen.

En vandaar dus bovenstaande titel ook.

Want het is dus soms bestwel verwarrend om uit die tegenovergestelden de leerpunten te halen die ervoor zorgen dat ik toch mezelf zal blijven.

Maar goed, mezelf kennende vind ik daar mijn weg ook wel weer in.

Maar helaas merk ik dus wel dat ik soms toch nog best wel eens onzeker ben.

Weer een leerpunt om aan te werken dus!

En leren doe ik graag, dus dat komt dan weer goed uit.

Voor mijn nog ongeboren kleinkind

Lieve kleine uk,

Ik weet nog maar net van jou bestaan.

Het is bijzonder om weer oma te worden, maar toch zijn er ook zorgen.

Je zit nu nog veilig in jou mama's buik, want je moet nog heel lang groeien.

Ondanks alles heb ik je nu al in mijn hart gesloten.

Ik ga van jou net zoveel houden als van je grote zus Cynthia.

Ik kan niet in de toekomst kijken, maar ik stuur je duizend mooie wensen.

En weet, dat al zie je me niet altijd, ik er toch voor je zal zijn.

Je mag alles met me delen, de mooie maar ook de nare dingen.

Ik neem je in gedachten aan mijn hand, en leidt je het leven door.

Heb je verdriet, dan zal ik je troosten.

Ben je blij dan lach ik mee met jou.

De wereld is soms hard, maar heeft ook vele mooie dingen.

Leer ervan en wordt er sterker door lief kleintje.

Mijn wens voor jou is dat je samen met je grote zus hand in hand gelukkig door het leven zult huppelen.

Heel veel liefs van je beppe.

Onbeperkt houdbaar (voor mijn kleindochter)

Lieve kleine meid

Ik heb je al zolang niet gezien

Ook weet ik niet

Wanneer ik je ooit weer zal zien

Maar je moet weten lieve meid

Mijn liefde voor jou zal er altijd zijn

Want liefde is onbeperkt houdbaar

Lieve kleine meid

Mijn hart doet pijn van het gemis

Pijn, omdat ik je niet zie opgroeien

Maar ik hoop een ding lieve meid

Dat jij mijn liefde voelt

Want liefde is onbeperkt houdbaar

Lieve kleine meid

Ooit op een dag zie ik jou weer

En dan, mijn allerliefste kleindochter

Zul je het weten

Zul je het voelen

Voelen dat liefde onbeperkt houdbaar is...

Hoe ik mezelf zie

Ik vind het wel eens goed om op te schrijven hoe ik mezelf zie. 

Want daar denk je meestal niet echt over na volgens mij.

En ik ben benieuwd of mijn beeld van mezelf klopt met hoe anderen me zien.

Dus, ik ga eens een gok wagen...

Allereerst ben ik bij tijd en wijle bestwel een stresskip, al wordt dat gelukkig wel steeds minder.

Ik hou erg van leren, ook van het leren van m'n eigen fouten.

Wat ik heel belangrijk vindt is m'n brein bezig houden.

Met bepaalde dingen kan ik verschrikkelijk geduldig zijn, maar ik kan af en toe toch ook wel vreselijk ongeduldig zijn.

Ik kan heel goed mijn fouten toegeven, maar als ik echt in m'n recht sta wil ik ook mijn gelijk krijgen.

Ik ben (vooral volgens mij vader) zeer sociaal voelend.

Onbewust wil ik soms graag het middelpunt van belangstelling zijn (dat heb ik daarna vaak pas door).

Een spraakwaterval, maar als ik geen goed gevoel bij een persoon heb zeg ik ook weinig meer.

Ik vind het erg mooi om naar anderen te kijken, hoe ze in elkaar zitten, en wat ze doen.

Ik heb ontdekt dat mensen die "anders" zijn juist hele boeiende personen zijn, en dat is voor mij rijkdom!

Ik kan genieten van hele simpele dingen.

Werken aan mezelf vind ik nog steeds niet altijd makkelijk, maar ik merk dat ik steeds de grenzen wat verder leg, en daardoor ook steeds meer mooie dingen bereik.

Wat ik ook nog aan mezelf heb ontdekt is, dat ik dacht dat mijn onzekerheid stukken minder was geworden, maar dat dus eigenlijk helemaal nog niet zo is.

En het allermooiste aan mezelf vind ik dat ik ontzettend van het leven geniet, en er zoveel mogelijk uit probeer te halen.

Nou, ik ben benieuwd of anderen mij ook zo zien...

Nieuwe fase in mijn leven

Jarenlang heb ik maar weinig mensen om me heen gehad.

Dat vond ik ook helemaal niet erg omdat ik gewoon heel veel tijd nodig had om aan mezelf te werken.

Maar nu ik eindelijk rust krijg in mijn leven, merk ik dat mijn wereldje op het gebied van sociale contacten toch wel heel erg klein is.

Dus, ik denk dat het nu tijd wordt om daar eens iets mee te gaan doen.

Maar hoe?

Ik heb werkelijk geen idee hoe ik dat aan moet pakken.

Ik zit veel thuis, en nieuwe vrienden komen niet zomaar aanbellen helaas.

Ja, ik weet het, misschien moet ik zelf meer de deur uitgaan.

Dat wil ik ook wel, maar waar naartoe (ja sorry, dan moet ik het toch weer zeggen...)zonder geld en vervoer?

Maar goed, ik sta natuurlijk altijd open voor tips.

Ik merk aan mezelf dat ik het leuk vind om te filosoferen, en boeiende diepzinnige gesprekken te voeren.

Helaas houdt lang niet iedereen daarvan.

Dus, dan moet je maar de mazzel hebben om vrienden te vinden die daar wel van houden.

Maar ik denk dat ik dit gewoon ook de tijd moet geven.

Als het zo moet zijn, komen deze mensen ook vanzelf wel op mijn pad denk ik. 

De tijd zal het leren...

Blijft dat?

Ik blijf me maar ontwikkelen zoals je op mijn blog kunt lezen.

Maar soms heb ik het idee dat sommige dingen nooit anders worden, dat die altijd bij je blijven.

Neem nou mijn onzekerheid.

Ik weet nu dat ik daar nog steeds niet vanaf ben.

Vooral in de omgang met mensen.

Als ik nieuwe vriendschappen sluit zit er in m'n achterhoofd nog vaak dat stemmetje dat vraagt of de persoon wel een echte vriend(in) is.

En eigenlijk weet ik dat dat niet nodig is, maar het lijkt er wel ingebakken te zijn.

Wat ik ook erg vervelend vind, en dat ontdekte ik eigenlijk sinds kort bij mezelf, is dat ik (naar mijn idee) constant goedkeuring nodig heb van anderen.

Als ik iets doe dan wil ik het perfect doen om maar die goedkeuring te krijgen.

En ook daarvan weet ik best dat dat helemaal niet nodig is, maar ook dat is iets wat is blijven hangen van vroeger.

Gelukkig weet ik wel van mezelf dat ik dat heb, dus zie ik het maar als leerpuntjes.

Je hele leven bestaat uit lessen, en dat vind ik dan ook wel weer mooi. 

Ik ben erg leergierig, en wil graag zoveel mogelijk leren in het leven.

Dus, ik ga weer lekker met mezelf aan de slag, en dan zal ook dat wel weer goed komen.