Een paar dagen geleden las ik een stukje in een tijdschrift over een moeder van 2 (jongvolwassen) kids.
Haar zoon was qua uiterlijk een erg knappe jongen, en ze kreeg vaak reactie's van andere moeders dat ze nog wel een vrijgezelle dochter in de aanbieding hadden, blah, blah, blah...
Haar dochter daarentegen had het een stuk minder getroffen met haar uiterlijk.
Ze had weinig vrienden, en moest veel moeite doen om contact te leggen met mensen.
Wat karakter betreft zaten beide kids goed in elkaar schreef de moeder, dus daar zou het niet aan liggen.
En ja, nu kom ik natuurlijk weer op mezelf (had me nog zo voorgenomen om dat niet te doen, hihi), ik begrijp die moeder heel goed.
Mensen worden ook in deze "moderne" tijd nog steeds beoordeeld op hun uiterlijk.
Aangezien ik psychologie erg boeiend vind, vind ik het dus ook leuk om uit te vogelen waaróm mensen altijd als eerste op uiterlijk afgaan.
Maar helaas ben ik daar nog steeds niet achter.
Iedereen roept altijd dat innerlijk veel belangrijker is, maar als het erop aankomt...
Ook ikzelf heb me daar heus wel eens schuldig aangemaakt, maar de laatste jaren zie ik het gewoon heel anders.
Want juist de mensen die er "anders" uitzien, zijn vaak hele boeiende personen.
Het zou zo mooi zijn als we elkaar eerst eens echt leerden kennen voor we op het uiterlijk afgaan.
Waarom willen we wel naast een mooie vrouw/man lopen die niet bijzonder slim is, maar niet naast iemand die het uiterlijk wat minder getroffen heeft, maar boeiend is en iets te vertellen heeft?
Wat is het toch dat we altijd maar moeten oordelen, en als het niet in een bepaald hokje past, we er niets mee te maken willen hebben?
Het is zelf zo erg, en ik word regelmatig uitgelachen als ik dit vertel, dat mensen vaak denken als je uiterlijk niet erg knap bent, je ook wel niet erg intelligent zult zijn.
En dat is heb ik dus echt meegemaakt!
Ik zal het wel nooit begrijpen, en ik zal er vast ook wel nooit een antwoord op krijgen, maar ik blijf het gewoon raar vinden al dat gedenk in hokjes.
In elk geval vind ik mezelf prima zoals ik ben.
Nu nog een man vinden die dat ook vindt, hihi.
Hoi Riemi, ik denk dat uiterlijk best veel over je zegt. niet alleen hoe mooi, maar andere dingen. ik vind mezelf gewoon en behoorlijk wat kilo,s te zwaar! maar ik hoor vaak over mij: je heb een vrolijk spontaan gezicht, en dat vind ik misschien nog wel fijner dan "mooi"want dat is betrekkelijk. maar met je sieraden, al of niet make up, soort schoenen en kleding, je verzorging, je blik in je ogen, je houding, schouders, armen ontspannen, hoofd omhoog, bril montuur. kortom je ziet heel veel als je "goed"kijkt! de valkuil is om in stereo types te denken. dat is in eerste instantie ook handig zo herken je een bedreiging of potentiële vriend. je moet overeenkomsten ontdekken en iets mooi in boven genoemd rijtje vinden, pas dan kan je iemand ontwijken of aanspreken. ik vind echt dat hoe jij er uit ziet, NIETS mis mee, wel is het mogelijk dat je eigen gevoel er een bepaalde indruk bij geeft. onzeker, boos of brutaal, ik noem maar wat hoor! maar je voelt iets bij het zien van een persoon. laatst zag ik "het mooiste meisje van de klas"ze kwam uit een kak gezin met ster allure,s en door omstandigheden werd ze verliefd op een carnavalszanger.. uiteindelijk is dat ook mis gegaan. en zonder dat ik van beide niet accepteer, het is een totaal andere wereld. ze drinken, eten, wonen anders, ze denken anders, vieren anders feest, en dat is gewoon een feit. die beleving botst met elkaar. daarom ben ik wsz ook bewust neutraal in mijn beleving, met af en toe iets geks of gepast uit een hokje. dat komt overeen met wie ik wil zijn: niet meer of minder dan de ander en toch achter mijn uiterlijk en voorkomen staan. Gr Petra
BeantwoordenVerwijderenHoi Petra, dat heb je heel duidelijk uitgelegd.
BeantwoordenVerwijderenZo had ik er nog niet eens over nagedacht.
Dat is dus het fijne van zo'n blog, je leert er ook weer dingen van.
En leren is altijd goed!