Het valt me bestwel vaak op dat mensen niet zichzelf durven zijn.
Bang voor kritiek, bang om uit de toon te vallen...
En dan vraag ik me wel eens af of die mensen wel echt gelukkig (met zichzelf) zijn.
Vroeger was ik ook altijd bang voor de reactie van anderen.
En ik moet zeggen dat ik me daar vaak zwaar ellendig onder voelde.
Want je wilt toch graag dat mensen "je leuk vinden".
Maar gelukkig ben ik daarin de laatste jaren erg veranderd.
Ik vind mezelf prima zoals ik ben, en hoe ik eruit zie.
Nee, ik ben niet moeders mooiste, en dat is vaak ook waar de mensen meteen op reageren.
Maar ik heb zoveel dingen die wel mooi zijn, maar die willen ze dan schijnbaar niet zien.
Ook in mijn familie val ik bestwel uit de toon.
Want ik ben de enige van ons gezin (mijn ouders, en zusjes) die een piercing en tattoo's heeft.
Zij vinden dat vreselijk lelijk.
Ik begrijp dat iedereen een andere smaak heeft en vind dat ook helemaal niet erg, en zij laten mij gelukkig ook in mijn waarde.
Ik vind het dan ook helemaal niet erg als mensen tegen mij zeggen dat ze het lelijk vinden.
Het gaat erom wat ik mooi vind toch?
Een ander ding is dat ik dol ben op zingen.
Dat wil niet zeggen dat ik het ook kan, maar het is voor mij wel een fijne uitlaatklep.
Mijn kids lachen me dan vaak uit, maar ik jubel vrolijk verder.
Als iedereen elkaar eens wat meer in z'n waarde zou laten, en eens echt de tijd zou nemen om iemand écht te leren kennen zou je er volgens mij een hoop boeiende vriendschappen bij kunnen krijgen.
Ik hou juist van mensen die totaal zichzelf durven zijn.
Dat wil niet altijd zeggen dat ik het ook leuk vind, wat zij doen of dragen bv, maar ik vind zulke mensen vaak wel interresant.
En het voordeel van jezelf zijn is dat je heel snel merkt wie echt in je geinterreseerd is, en wie niet.
Dus ik zou zeggen, doe wat je wilt, gekletst wordt er toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten