Wat er zoal gaande is de laatste tijd

De ontwikkelingen blijven maar doorgaan hier.

De ene keer positief, de andere keer weer wat minder, maar we blijven gewoon doorhobbelen.

Gisteren heb ik weer een megagrote stap gemaakt.

Ik heb de mevrouw van het schoonmaakgebeuren mijn huis laten zien.

En daardoor besefte ik maar weer dat ik dingen in m'n hoofd soms veel groter maak dan dat ze zijn.

Want waar ik maar steeds dacht dat het een vreselijke puinhoop was om weer op te lossen, zei zij me dat het bestwel meeviel, en dat we dit wel makkelijk kunnen klaren.

En daar heb ik me jarenlang zo vreselijk druk om gemaakt, ppffftt...

Verder heb ik nog steeds begeleiding van de dierenbescherming.

Ik ben er blij mee dat dit er is, omdat ik nu zeker weet dat alles goed blijft gaan.

Ook Eelke maakt nu stukje bij beetje stapjes vooruit, en ik ben echt supertrots op hem!

Ik weet zeker dat het uiteindelijk met hem ook helemaal goed zal komen.

Verder ben ik nu 3 dagdelen op de boerderij, en dat gaat langzaamaan nog uitgebreid worden.

Ik merk dat ik nu echt weer een ritme in m'n dagen krijg, en dat vind ik erg prettig.

We zijn er nog lang niet, en er zal altijd wel iets blijven wat even niet lekker loopt, maar we hebben nu al zoveel dingen aangepakt, en dat geeft gewoon heel veel kracht om te blijven doorzetten.

Ik hoop dat de financiële ellende nu ook eens wat beter gaat worden, want dat is nog steeds waardeloos.

Tsja, en verder hoop ik dat dit een beter jaar gaat worden dan het afgelopen jaar, en dat er af en toe nog eens een mooie droom uit mag komen...

Heeft het nog zin?

Over het algemeen lukt het me bestwel om positief te blijven als er problemen zijn.

Maar de laatste tijd vraag ik me echt wel eens af of het nog zin heeft allemaal.

Alles in het leven kost geld.

En nu ben ik niet iemand die maar van alles wil, maar als de geldellende steeds groter wordt, wordt ook je wereldje steeds kleiner.

En vandaag is de klap op de vuurpijl gekomen waardoor ik het echt niet meer leuk vind.

Ik heb nog even geen zin om verder in te gaan op het hoe en wat, maar er zal wel een wonder moeten gebeuren om dit ook nog op te lossen.

Ik ben op dit moment even helemaal klaar met dat ellendige leven van mij.

Hoe kun je nog positief blijven als er steeds minder dingen zijn waar je nog een beetje blij van wordt?

Maar goed, moet maar weer afwachten hoe het allemaal weer verder zal gaan.

Tis maar goed dat ik mijn verhaal hier nog kwijt kan, want alles maar opkroppen is ook niet gezond.

En ik weet wel dat niemand er iets aan kan veranderen, maar ik ben het wel weer even kwijt.

Als ik dat niet zou kunnen was ik allang doorgedraaid denk ik.

Tsja...tis wat.

Waarom is dat uiterlijk toch altijd zo belangrijk?

Een paar dagen geleden las ik een stukje in een tijdschrift over een moeder van 2 (jongvolwassen) kids.

Haar zoon was qua uiterlijk een erg knappe jongen, en ze kreeg vaak reactie's van andere moeders dat ze nog wel een vrijgezelle dochter in de aanbieding hadden, blah, blah, blah...

Haar dochter daarentegen had het een stuk minder getroffen met haar uiterlijk.

Ze had weinig vrienden, en moest veel moeite doen om contact te leggen met mensen.

Wat karakter betreft zaten beide kids goed in elkaar schreef de moeder, dus daar zou het niet aan liggen.

En ja, nu kom ik natuurlijk weer op mezelf (had me nog zo voorgenomen om dat niet te doen, hihi), ik begrijp die moeder heel goed.

Mensen worden ook in deze "moderne" tijd nog steeds beoordeeld op hun uiterlijk.

Aangezien ik psychologie erg boeiend vind, vind ik het dus ook leuk om uit te vogelen waaróm mensen altijd als eerste op uiterlijk afgaan.

Maar helaas ben ik daar nog steeds niet achter.

Iedereen roept altijd dat innerlijk veel belangrijker is, maar als het erop aankomt...

Ook ikzelf heb me daar heus wel eens schuldig aangemaakt, maar de laatste jaren zie ik het gewoon heel anders.

Want juist de mensen die er "anders" uitzien, zijn vaak hele boeiende personen.

Het zou zo mooi zijn als we elkaar eerst eens echt leerden kennen voor we op het uiterlijk afgaan.

Waarom willen we wel naast een mooie vrouw/man lopen die niet bijzonder slim is, maar niet naast iemand die het uiterlijk wat minder getroffen heeft, maar boeiend is en iets te vertellen heeft?

Wat is het toch dat we altijd maar moeten oordelen, en als het niet in een bepaald hokje past, we er niets mee te maken willen hebben?

Het is zelf zo erg, en ik word regelmatig uitgelachen als ik dit vertel, dat mensen vaak denken als je uiterlijk niet erg knap bent, je ook wel niet erg intelligent zult zijn.

En dat is heb ik dus echt meegemaakt!

Ik zal het wel nooit begrijpen, en ik zal er vast ook wel nooit een antwoord op krijgen, maar ik blijf het gewoon raar vinden al dat gedenk in hokjes.

In elk geval vind ik mezelf prima zoals ik ben.

Nu nog een man vinden die dat ook vindt, hihi.

Geld maakt niet gelukkig

Ja, laten we het voor de verandering eens over geld hebben.

En daar heb ik dus maar heel weinig van.

Of ik dat erg vind?

Nee, totaal niet.

Ik ben erg snel tevreden, en erg vindingrijk, en heb er dus maar weinig van nodig.

Maar waar ik me wel aan stoor is dat er meteen geirriteerd gereageerd wordt als ik het toevallig een keer wél over geldgebrek heb.

Misschien komt dat ook omdat de mensen eigenlijk niet echt weten hoe mijn situatie precies is.

En dan bedoel ik niet eens echt het weekgeld (40 euro), maar de dingen die ik in het dagelijks leven nodig heb, die totaal versleten zijn.

En dan heb ik het in dit geval over ondergoed, en handdoeken.

Ja, misschien stom om het daarover in een blog over te hebben, maar ik moet het toch ergens kwijt.

Ik begrijp mijn bewindvoerder heus wel als hij zegt  dat er geen budget is voor extra dingen, maar ondergoed heb je toch gewoon nodig?

Het is gewoon zo dat als mensen geirriteerd reageren als ik zeg dat ik toch echt eens wat extra geld zou moeten verdienen op een of andere manier, dan klap ik alweer dicht en heb dan geen zin meer om uit te leggen dat het heus niet is voor een flesje nagelak  of parfum ofzo.

Het is puur voor broodnodige zaken.

En dat vind ik dus wel het moeilijke van weinig geld hebben.

En dat moest ik dus gewoon even kwijt.

Even voor alle duidelijkheid: ik wil absoluut niet dat jullie nu gaan denken "we moeten haar maar wat geld geven" ofzo, want daar schrijf ik het echt niet om (ik zou trouwens wel kunnen begrijpen dat dat wel gedacht wordt na het lezen van dit stukje).

Pppfftt...ik geloof dat hoe meer ik schrijf, hoe stommer het overkomt.

Dus stop ik nu maar met dit schrijfsel.

Ik moest het gewoon even kwijt, en daar is mijn blog tenslotte voor.

Hopelijk de volgende keer weer een leuker onderwerp.

Ik ben wie ik ben

Het valt me bestwel vaak op dat mensen niet zichzelf durven zijn.

Bang voor kritiek, bang om uit de toon te vallen...

En dan vraag ik me wel eens af of die mensen wel echt gelukkig (met zichzelf) zijn.

Vroeger was ik ook altijd bang voor de reactie van anderen.

En ik moet zeggen dat ik me daar vaak zwaar ellendig onder voelde.

Want je wilt toch graag dat mensen "je leuk vinden".

Maar gelukkig ben ik daarin de laatste jaren erg veranderd.

Ik vind mezelf prima zoals ik ben, en hoe ik eruit zie.

Nee, ik ben niet moeders mooiste, en dat is vaak ook waar de mensen meteen op reageren.

Maar ik heb zoveel dingen die wel mooi zijn, maar die willen ze dan schijnbaar niet zien.

Ook in mijn familie val ik bestwel uit de toon.

Want ik ben de enige van ons gezin (mijn ouders, en zusjes) die een piercing en tattoo's heeft.

Zij vinden dat vreselijk lelijk.

Ik begrijp dat iedereen een andere smaak heeft en vind dat ook helemaal niet erg, en zij laten mij gelukkig ook in mijn waarde.

Ik vind het dan ook helemaal niet erg als mensen tegen mij zeggen dat ze het lelijk vinden.

Het gaat erom wat ik mooi vind toch?

Een ander ding is dat ik dol ben op zingen.

Dat wil niet zeggen dat ik het ook kan, maar het is voor mij wel een fijne uitlaatklep.

Mijn kids lachen me dan vaak uit, maar ik jubel vrolijk verder.

Als iedereen elkaar eens wat meer in z'n waarde zou laten, en eens echt de tijd zou nemen om iemand écht te leren kennen zou je er volgens mij een hoop boeiende vriendschappen bij kunnen krijgen.

Ik hou juist van mensen die totaal zichzelf durven zijn.

Dat wil niet altijd zeggen dat ik het ook leuk vind, wat zij doen of dragen bv, maar ik vind zulke mensen vaak wel interresant.

En het voordeel van jezelf zijn is dat je heel snel merkt wie echt in je geinterreseerd is, en wie niet.

Dus ik zou zeggen, doe wat je wilt, gekletst wordt er toch...

Ik heb geen goede voornemens

Maar ik heb wel een paar dingen waar ik dit jaar aan wil gaan werken.

Allereerst is dat op het gebied van communicatie.

Ik heb mede door mijn ADHD behoefte aan duidelijkheid.

En ik merk dat in het dagelijks leven duidelijkheid naar elkaar toe niet iets vanzelfsprekends is.

Ik moet vaak (vooral naar hulpinstantie's toe) aangeven dat ik graag willen dat ze me de dingen duidelijk uitleggen.

En dit is dan niet omdat ik het niet snap, maar vaak leggen ze het zo uit dat het voor mij erg chaotisch overkomt, en dan loopt de overige communicatie ook vaak verkeerd.

Zoals in het dagelijks leven structuur erg belangrijk voor mij is, is dat het ook met communicatie.

Als dingen mij kort en duidelijk worden uitgelegd kan ik het schijnbaar veel beter opslaan.

Maar ook het communiceren van mij naar de ander toe wil ik aan werken.

Ik ben soms bestwel snel gefrustreerd als mensen mij niet meteen begrijpen, en heb dan het gevoel dat ik niet serieus genomen word.

Ik moet dus zelf ook duidelijker worden in dingen uitleggen.

Dat is dus het eerste punt waar ik aan wil gaan werken.

Het tweede punt is, dat ik eens wat beter voor mezelf moet gaan zorgen.

Als ik lichamelijk klachten heb ben ik vaak erg laks in een afspraak maken bij de huisarts.

Ik ga daarin ook eens wat strenger voor mezelf worden, want je hebt maar 1 lichaam natuurlijk.

En als laatste (voor nu dan) wil ik toch dit jaar eindelijk mijn cursus psychologie eens gaan afronden.

Want met de cijfers die ik tot nu toe heb gehaald gaat dat me makkelijk lukken.

Nou, dat zijn de punten waar ik dit jaar maar eens mee aan de slag ga.

Dat zijn er eerst ook wel weer genoeg dacht ik zo.