We gaan de laatste uurtjes in

Nog een paar uur te gaan, en dan zit 2012 er alweer op.

Zoals voor heel veel mensen is een jaarwisseling ook voor mij iets om nog eens terug te kijken op het afgelopen jaar.

Het was een jaar waarin heel veel gebeurd is.

Veelal leuke, mooie, en positieve dingen, maar ook een paar verdrietige dingen zoals het afscheid nemen van ome J., de man van mijn moeder's beste vriendin die de strijd tegen kanker op moest geven.

En ook het in laten slapen van mijn  lieve vriendinnetje Gizmo, die lichamelijk totaal op was (ze is waarschijnlijk wel 13 jaar oud geworden).

En dan was er nog het afstand doen van Loïs de pers, en Mickey Blueeyes het konijn aan de dierenbescherming.

Dit was totaal mijn eigen keuze, omdat ik de verzorging van al mijn beessies niet goed meer aankon.

Maar al met al bestond het afgelopen jaar toch grotendeels uit positieve dingen.

Ik heb weer veel geleerd, en een hoop stappen vooruit gezet.

Er zijn nieuwe mensen mijn leven binnen gewandeld, en er zijn mensen mijn leven weer uitgewandeld.

Ik heb een hoop nieuwe inzichten opgedaan in dit jaar waar ik weer verder mee kan.

En ook is het me duidelijk geworden hoeveel lieve mensen ik eigenlijk om me heen heb.

De fijne plek op de zorgboerderij, en de geweldige klik die ik daar met iedereen heb was ook een mooi moment van dit jaar.

En dan nog mijn lijfspreuk die ik nu letterlijk op mijn lijf heb staan, zodat ik er altijd aan word herinnerd dat ik elke keer mijn tegenslagen weer overwin.

En dan nog de nieuwe hulpverlening die ik heb, die in korte tijd ontzettend veel voor mij geregeld heeft.

Het ging wel een beetje erg snel, en ik had moeite om dat allemaal te verwerken, maar ik ben er toch superblij mee.

De hulp die er nu is voor Eelke, en waarvan ik het idee heb dat zij precies begrijpt wat ik al die jaren tegen alle hulpverleners heb geroepen.

Ik ben dankbaar voor mijn kinderen waarmee ik een hele hechte band heb, en voor het feit dat ik mijn beide ouders nog heb, en dat ik ook met hen een hele fijne band heb.

Dankbaar ben ik ook voor mijn lieve vriendinnetje L. die al zoveel jaren mijn beste vriendin is, en mijn steunt door dik en dun.

En dan nog de vele mensen om mij heen, waarvan ik een groot deel alleen maar via de pc ken, maar die laten zien dat ook vrienden op afstand echte vrienden kunnen zijn.

En zo kan ik nog heel lang doorgaan natuurlijk.

Het was een bewogen, maar zeer mooi en leerzaam jaar.

Voornemens voor het nieuwe jaar ga ik niet maken...

Ik kijk wel wat er op mijn pad komt.

Ik ga gewoon mijn best doen om er weer een mooi jaar van te maken, en zoveel mogelijk te genieten.

Waar ik wel benieuwd naar ben, is of er in het komende jaar dan toch eindelijk eens een leuk iemand op mijn pad zal komen.

Maar goed, ook dat zal de tijd me leren...

Het belangrijkste is om volop te genieten van alle moois in het leven.

Als je maar goed om je heen kijkt kun je dat overal vinden.

Voor nu wens ik iedereen een hele fijne en gezellige jaarwisseling toe.

Geniet van elkaar, en pas op met vuurwerk!

Heel veel gezondheid en geluk voor het nieuwe jaar!

Weer een taart gemaakt

Ditmaal voor mijn nichtje die morgen jarig is.

24-12-1912

Vandaag precies 100 jaar geleden werd mijn lieve beppe geboren in een boerengezin met 8 kinderen.

Ik weet zo niet het hoeveelste kind zij was, dat zou ik aan mijn moeder moeten vragen.

Helaas is ze in 2001 op 88 jarige leeftijd overleden, maar ik wil op deze bijzondere datum toch een stukje over haar schrijven.

Zo goed ik weet is er van die 8 kinderen nu nog maar eentje in leven.

Haar jongste broertje is al overleden toen hij 16 was.

Hij is tijdens een wandeling met de hond door de weilanden verdronken in een sloot.

Dat heeft veel met haar gedaan.

Jammergenoeg weet ik niet alle data van bepaalde gebeurtenissen, dus die kan ik er niet bij zetten.

Ze heeft op een gegeven moment mijn pake ontmoet, en ze zijn getrouwd.

Ze raakte zwanger van haar eerste kindje die helaas na 6 maanden zwangerschap is overleden in haar buik.

Ze heeft mij daar heel veel over verteld, maar ik heb besloten om dat hier niet te schrijven uit respect van mijn lieve beppe.

Later was ze weer zwanger (van mijn moeder).

Ook mijn moeder werdt geboren na een zwangerschap van 6 maanden.

Maar gelukkig leefde zij wel.

De tweede wereldorlog was net begonnen, dus dat was een erg heftige tijd.

Mijn moeder is thuis geboren, de dokter heeft haar in een dekentje gewikkeld, in een rieten koffer gelegd, en haar met de auto naar het ziekenhuis in Goningen gebracht.

Mijn pake ging regelmatig op de fiets vanuit Friesland naar mijn moeder.

Mijn beppe vond de Duitse soldaten in het ziekenhuis vreselijk eng, en ze was soms bang dat ze mijn moeder mee zouden nemen.

Toen mijn moeder 3 pond zwaar was mocht ze naar huis.

Ze was zo piepklein dat mijn beppe haar amper vast durfde te houden.

Maar gelukkig heeft mijn moeder het geredt, en toen zijn 6 jaar oud was kwam er nog een zusje bij.

Mijn pake werkte bij de Zuiderzee, en is daar bijna verdronken.

Dat was voor mijn beppe de zoveelste heftige ervaring.

Sindsdien heeft ze altijd een angst gehouden voor water (sloten, zee, ed.)

Voor mij is beppe (en ook pake) heel erg belangrijk geweest.

Ik heb er (door omstandigheden) heel veel gelogeerd, en heb daar ontzettende fijne herinneringen aan.

Toen mijn pake 75 jaar oud was, is hij plotseling overleden aan een hartaanval.

Daarna is mijn beppe eigenlijk nooit meer echt zichzelf geweest.

Gelukkig ben ik altijd heel veel bij haar op bezoek geweest, en ik weet dat ze dat erg fijn vond.

We hadden gewoon een supersterke band.

Lichamelijk is ze er niet meer, maar in mijjn hart, en herinneringen heeft ze het allermooiste plekje, en dat blijft altijd.

 

 

 

Nieuw jaar nieuw begin

Het jaar 2012 is bijna afgelopen, en het jaar 2013 ligt zo'n beetje op de drempel.

De laatste maanden van dit jaar zijn bestwel hectisch en heftig geweest.

Maar dit alles was wel nodig om weer vooruit te komen in m'n leven.

Ik hoop dat al die stappen die ik de laatste tijd heb gemaakt ervoor zorgen dat ik in het komende jaar eindelijk eens wat rust in mijn leven krijg.

Want daar ben ik nu echt wel aan toe.

Alle toestanden in mijn leven hebben nu wel weer even lang genoeg geduurd dacht ik zo.

Het was moeilijk, het was zwaar, het heeft me heel veel tranen gekost.

Maar ik ben megatrots op mezelf, want ik heb niet opgegeven!

De grootste stappen waren het in laten slapen van Gizmo, afstand doen van een aantal huisdieren, en over de schaamte wbt de toestand van mijn huis heen stappen.

Ook ben ik erachter gekomen hoeveel lieve mensen ik eigenlijk om me heen heb.

Het jaar 2012 heeft me een hele hoop kracht gegeven, en me weer inzichten gegeven waar ik veel aan heb.

Ik stap het jaar 2013 vol goede moed en trots binnen, en hoop dat er ook dit jaar weer mooie en leerzame dingen op mijn pad komen.

Ook al zal het niet altijd van een leien dakje gaan, ik blijf doorgaan en alleen maar vooruit kijken.

Het leven heeft nog zoveel moois, en daar wil ik nog heel lang van genieten.

Kerst

Gemaakt door Eelke

Echte vrienden

Ik merk dat doordat ik zo open over mezelf vertel ik ook veel beter het verschil zie in wie mijn echte vrienden zijn en wie niet.

Om een voorbeeld te noemen waardoor ik het verschil meteen zag: Gisteren schreef ik op Facebook dat ik gezellig de hort op was geweest met mijn vriendinnetje L.

Daar reageerde iemand op door te zeggen dat ik beter wat aan mijn huis kon doen ipv de hort op te gaan.

En ik moest mijn dieren ook maar wegdoen, en geen nieuwe meer nemen.

Ik wist even niet wat mij overkwam toen ik dat las, want ik had dat van die persoon helemaal niet verwacht.

Die reactie raakte me echt keihard, maar wat er daarna gebeurde voelde echt als een warme deken.

Een aantal mensen uit mijn vriendenlijst reageerden meteen op die persoon, en het deed me supergoed wat ze allemaal zeiden.

Ik waardeerde mijn vrienden sowieso al wel heel erg, maar nu nog veel meer.

Want ik weet nu zeker dat echte vrienden er altijd voor je zijn.

Het gaf me op dat moment echt de kracht die ik nodig had, want de opmerking van de persoon deed me toch wel heel erg zeer.

Dus bij deze, lieve vrienden (en ook de familieleden in mijn Facebook) ik hou van jullie!

Wat er zoal is gebeurd de laatste tijd

De laatste tijd is behoorlijk heftig, en hectisch geweest.

Maar wel weer een hele hoop stappen vooruit, en dat is alleen maar goed.

Een tijdje geleden had ik  me weer aangemeld bij de hulpverlening, mede omdat dat nodig was om op de zorgboerderij te kunnen blijven.

En in dat korte poosje dat ik deze hulpverlening heb is er al gigantisch veel aangepakt.

Ondanks dat het me soms een beetje te snel gaat, en ik het in m'n hoofd dan allemaal even niet meer kan verwerken ben ik er wel superblij mee.

Ik zal eerst eens vertellen wat er allemaal is aangepakt.

 

 

Allereerst de begeleiding van de dierenbescherming.

Het beeld wat veel mensen van de dierenbescherming hebben, is dat ze alleen komen om je dieren weg te halen.

Ik weet nu uit ervaring dat ze veel meer dingen doen dan alleen dat.

Ik had bestwel veel huisdieren (in de ogen van anderen), en de laatste tijd kon ik de verzorging van al die dieren niet echt goed meer aan.

Mijn hulpmevrouw heeft toen contact opgenomen met de mevrouw van de dierenbescherming die mensen die ook in zo'n situatie zitten begeleid.

Dus, die dame kwam op een dag een kijkje nemen hoe de situatie was.

Ik vind deze dame zeer begripvol, maar toch ook erg duidelijk, wat ook heel belangrijk is natuurlijk.

Ze heeft me heel goed geholpen met de moeilijke beslissingen die ik moest maken.

Ik heb onze Franse bulldog Gizmo in moeten laten slapen.

Zij was waarschijnlijk al wel een jaar of 13 oud, wat heel erg oud is voor dit ras.

Ze was dus lichamelijk ook gewoon helemaal op.

Ik mis haar nog heel erg, maar ik weet dat dit het beste voor haar was.

 

 

Ook heb ik een kat (pers), en het konijn afgestaan aan de dierenbescherming.

Ook dat was niet makkelijk, maar uiteindelijk gaf het wel rust.

Ik heb nu nog 1 hond, en 3 katten, en daar kan ik nu goed voor zorgen.

 

Ook is mijn grootste obstakel nu aangepakt, mijn huis.

Ik ben eindelijk over mijn schaamtegevoel heengestapt, en heb ook op dat gebied hulp geaccepteerd.

Ze zijn nu bezig om dat allemaal te regelen, dus dat is nu nog niet gaande, maar het gaat nu eindelijk wel gebeuren.

Het is iets wat ik vreslijk moeilijk vond, maar ik laat het nu maar gewoon over me heen komen.

Ik denk, als dat eenmaal gebeurd is, dat dat ook weer voor een heel groot stuk rust zorgt in mijn hoofd.

 

 

Wat Eelke betreft, is er nu ook weer hulpverlening opgestart.

Hij is aangemeld voor Mentaal beter, en kan daar in januari al terecht.

Ook krijgt hij een nieuwe diagnostering, en word zijn IQ opnieuw getest.

Ik ben heel erg blij dat ook dit nu eindelijk goed wordt aangepakt.

 

En dan als laatste nog iets positiefs.

Ik had me anderhalve week geleden aangemeld voor de voedeselbank.

Afgelopen maandag had ik al een intakegesprek, en gisteren had ik al m'n eerste voedselpakket!

Omdat Eelke nu maandelijks 200 euro kostgeld naar de bewindvoerder moet overmaken, ben ik hier superblij mee.

Er zit echt heel veel in zo'n pakket, en de 24ste krijgen we zelfs een kerstpakket.

Mijn nieuwe koelkast is inmiddels besteld, dus kan ik straks lekker een voorraadje opbouwen.

 

Nou, ik geloof dat ik alles wel weer zo'n beetje heb verteld wat er de laatste tijd is gebeurd.

Nu zelf alleen lichamelijk nog een beetje opknappen, maar dat heeft gewoon een beetje tijd nodig denk ik.

Al met al ben ik superblij met de hulp die ik nu heb, want er is in een heel korte tijd gewoon megaveel bereikt.

En hopelijk kan ik het aankomende jaar eens echt tot rust komen, en gewoon eens lekker bezig zijn met de dingen die ik graag doe.

Maar dat gaat vast wel lukken!

 

 

 

 

 



En dan gaat het ineens even niet meer

Tsja, daar zit ik dan...

Het moest gewoon eens een keer gebeuren.

Waar ik het over heb?

Nou, ik heb het over het feit dat ik al jaren een hoop zooi voor m'n kiezen heb, maar nog steeds niet ben ingestort.

Maar nu ben ik op een punt dat het toch even helemaal niet meer gaat.

Ik voel me lichamelijk beroerd, en jank om het minste of geringste.

Nee, depressief ben ik niet.

Het is meer een gevoel van heel lang je reserves gebruiken tot ook dat helemaal op is.

Bij werkende mensen heet dat een burn out dus.

Vaak word de raad dan gegeven dat je eruit moet gaan en afleiding moet zoeken.

Maar dat is nu juist waar ik totaal geen behoefte aan heb.

Ik weet van mezelf dat ik het beste weer oplaad door gewoon even afstand van alles en iedereen te nemen, en gewoon even niks te moeten.

Vroeger zou ik dat niet gedaan hebben omdat ik dan bang was om anderen te kwetsen.

Maar nu weet ik gewoon dat ik dat echt heel hard nodig heb, en wat een ander daarvan denkt of vind kan ik gewoon even niets aan doen.

In de decembermaand sta ik sowieso al in de paniekmodus, want ik kan gewoon heel slecht tegen die toestanden van die verplichte feestdagen enzo.

Het liefst zou ik de maand december maar overslaan.

En nu heb ik dat gevoel gewoon dubbel zo erg.

Ik kan het gewoon even niet opbrengen om aan van alles en nog wat mee te doen.

Ik wil gewoon even helemaal niks, en de tijd om alles van de afgelopen periode in m'n hoofd op een rijtje te krijgen.

Er is gewoon heel veel gebeurd de laatste tijd.

Er zijn een aantal hele moeilijke stappen gezet, en een hele hoop dingen in een sneltreinvaart geregeld.

Uiteraard zijn het allemaal dingen die meehelpen aan een positieve vooruitgang in mijn leven.

Maar het is gewoon zoveel in een heel korte tijd geweest, dat ik het in mijn hoofd gewoon even niet meer kan bijbenen.

Wat ik met dit schrijfsel wil zeggen is dat ik hoop dat jullie mij een beetje begrijpen, en mij de ruimte willen geven om even weer op te laden.

Ik heb ook bij de huisarts weer Oxazepam besteld (dat gebruik ik al jaren heel af en toe), om even wat beter te kunnen ontspannen.

Ik heb dat vaak maar heel kort nodig, maar het helpt me dan even om er doorheen te komen.

Ik hoop dat het nu een beetje duidelijk is wat er gaande is, en dat ik even de tijd voor mezelf kan nemen om weer op te laden.

Ik ga jullie natuurlijk op de hoogte houden hier hoe het met me gaat.

Bedankt voor jullie begrip, en alvast hele fijne dagen toegewenst!

Babyfoto nagetekend

Ik heb een poging gedaan om een babyfoto van Cynthia na te tekenen.

Voor iemand die niet kan tekenen niet slecht al zeg ik het zelf, hihi.

En oefening baart kunst toch?

Nog wat van mijn tekenkunsten

 

 

 

 

 

 



Vergeven is óók vooruit komen!

Als je nare dingen worden aangedaan door anderen kan dat heel veel met je doen.

Je hele leven zal het af en toe in je herinneringen boven komen.

En dan kun je jezelf afvragen wat je met die nare herinneringen wilt doen.

Het eerste wat in je op zal komen is een wrokgevoel tegen degene die jou iets naars heeft aangedaan.

Gevoelens waar je eigenlijk niets mee kunt, maar die wel elke keer weer bovenkomen.

Om van die nare gevoelens af te komen is vergeven de simpelste oplossing.

De dingen die je zijn aangedaan kun je niet terug draaien.

Maar als je de persoon vergeeft wat hij/zij je heeft aangedaan laat je wel tegelijkertijd die wrokgevoelens los.

En dat geeft dan weer een stukje rust in je hoofd.

Als je vergeeft kun je weer een stap vooruit doen in het leven, en hoef je niet meer te blijuven hangen in die nare gevoelens.

Want per slot willen we toch liever vooruit komen dan achteruit te gaan toch?

Het beest is boos!

 

Gggggrrr ga toch weg man!