Hoe minder invloed hoe meer je jezelf wordt?

Ik heb m'n hele leven al weinig mensen om me heen gehad.

Maar de mensen die ik om me heen heb zijn wel hele waardevolle mensen in mijn leven.

Allereerst mijn lieve ouders natuurlijk, de belangrijkste mensen in mijn leven.

En mijn kinderen, en kleindochter natuurlijk.

En dan heb ik nog 1 vriendin die hier dicht in de buurt woont die ik echt niet meer uit mijn leven weg zou kunnen denken.

En dan zijn er natuurlijk nog wel een paar mensen die heel belangrijk voor me zijn.

Maar groot is dat kringetje niet.

Dat vind ik zelf ook totaal geen probleem gelukkig.

Daar ga ik het in dit schrijfsel dus ook over hebben, over de invloeden die je meekrijgt in je leven.

Want, van ieder persoon waar je mee omgaat in je leven, en iedere situatie waarin je ooit verkeerd krijg je ook weer iets mee wat je maakt tot wie je uiteindelijk bent.

En in de afgelopen jaren ben ik erachter gekomen dat doordat ik maar weinig invloed van anderen in mijn leven heb, ik me echt heb kunnen ontwikkelen tot wie ik zelf wil zijn.

Een aantal jaren geleden had ik niet durven dromen dat ik nog eens zo'n positief en (volgens mezelf) goed ontwikkeld persoon zou worden.

Ik zag het leven altijd als een gevecht, terwijl ik nu de dagen juist veel te kort vind.

Ik probeer echt alles uit het leven te halen wat ik maar kan.

En het mooie is dat mijn ontwikkeling ook weer doorwerkt op anderen.

Vroeger vonden de mensen mij nooit leuk, en vonden ze me maar een zeurpiet (wat ik ook echt wel was).

Nu merk ik dat ik ook steeds meer mooie, bijzondere mensen aantrek in mijn leven.

En dat ervaar ik echt als een stukje rijkdom!

Ik leer weer mooie lessen van deze mensen, en zij waarschijnlijk ook weer van mij.

En de belangrijkste les die ik geleerd heb, is dat rijkdom van geest veel meer waard is dan rijkdom van goederen...

Allemaal (enge) beestjes...

Vanmiddag ben ik even gezellig bij Alex en Margreet geweest.

Zij hebben een hele hoop reptielen, en daar wilde ik natuurlijk wel even foto's van maken.

Die laat ik hieronder dus zien...

Kousebandslang (jonkie)

Vierteenschildpad

Je ziet het zo niet, maar dit dier heeft een vuurrode kop

(weet alleen de naam even niet meer)

Baardagamen

Schorpioen

Jaja, ik ook nog maar even poseren met een heuse vogelspin

Soms moet je ze dan maar helemaal loslaten

Als moeder ga je voor je kinderen door het vuur.

Maar soms gebeurd er iets waar je niets meer mee kunt.

Ga je dan door totdat je er zelf aan onderdoor gaat, of neem je dan afstand?

Ik heb er heel lang over nagedacht, en heb in mijn geval besloten om maar afstand te nemen.

Dat wil niet zeggen dat de deur helemaal dicht is (het gaat over mijn dochter en kleindochter), maar ik ga nu niet meer vragen hoe het gaat, en of ik ze ergens mee kan helpen.

Als je een behoorlijk heftige mail krijgt, en je hulp regelt denk je dat het beter zal gaan.

Maar helaas is de afstand tussen mijn dochter en mij nog veel groter dan daarvoor.

Boos ben ik niet, wel gekwetst en verdrietig.

Je wilt als moeder dat het goed gaat met je kinderen.

Maar als ze volwassen zijn kun je op een bepaald punt gewoon niets meer doen.

En dat punt is nu bereikt vrees ik.

Ik kan nu alleen maar hopen dat ze wat met de hulp gaat doen.

Doet ze het niet voor zichzelf, dan hoop ik dat ze het voor haar kleine meid doet.

Ik moet het nu naast me neerleggen, want anders kan ik ook niet verder met mijn leven.

Maar nogmaals, dat wil niet zeggen dat ik geen contact meer wel, de deur zal altijd open staan voor mijn 2 meisjes.

De tijd zal het leren hoe dit verder zal gaan...

Tis allemaal bestwel veel

Wat er het laatste jaar in mijn leven is gebeurd, en nog steeds gebeurd, maar het is nog steeds vooruitgang.

Maar heel af en toe heb ik wel eens behoefte aan een time out, want het kost toch ook wel een hoop stress.

Vandaag heb ik 2 heren van de woningbouw op bezoek gehad. 

Die hebben m'n hele huis bekeken, en ze gaan kijken wat ze voor me kunnen doen.

Gelukkig waren ze erg begripvol, en zagen ook wel dat ik keihard m'n best doe, en dat de situatie niet weer zo zal worden.

Het is fijn dat er toch nog instantie's zijn die niet meteen hun oordeel klaar hebben, en die bereid zijn om je zoveel mogelijk te helpen.

Dat wetende geeft mij ook wel de kracht om door te gaan gelukkig.

Gisteren ben ik een dagje bij m'n vriendinnetje geweest, daar voel ik me altijd heel erg welkom.

En dat was dus weer een prettig stukje ontspanning voor mij.

Gewoon even niet bezig zijn met alle drukte in mijn leven.

Heel soms overvalt me de gedachte dat ik eigenlijk zo langzamerhand helemaal niets meer alleen kan.

Maar aan de andere kant denk ik dan dat hulp vragen het allermoeilijkste is wat er is.

En als je dat kunt, kun je alles!

En hoe meer ik nu aanpak hoe sneller de rust in mijn leven ook terug zal keren, en daar doe ik het voor.

Ik heb nu al een heerlijke plek waar ik lekker ontspannen aan mijn hobby's kan werken, en dat was al 1 van de doelen die gelukt is.

Dus, de rest gaat ook wel lukken!

Chaos in je hoofd chaos in je huis

Ja, ik weet al heel lang dat dat zo werkt, maar ik heb nu ook echt de ervaring erbij.

Nu mijn huis op orde is, merk ik dat heel veel dingen nu ook echt veel makkelijker gaan.

Voorheen als ik iets in het huishouden wilde doen schoof ik het steeds voor me uit, en uiteindelijk bleef het dan vaak gewoon helemaal liggen waardoor de chaos natuurlijk weer een stukje groter werd.

Nu heb ik weer overzicht, en zie ik ook weer gewoon wat er moet gebeuren.

Ik pak het dan ook meteen aan omdat ik nu weet dat het dan ook netjes blijft.

Voor iemand die deze situatie niet zelf heeft meegemaakt is het denk ik toch wel moeilijk om zich voor te stellen hoe dat voelt.

Het is een superfijn gevoel dat je nu weer "gewoon" mensen kunt uitnodigen in je huis zonder dat je hoeft te denken wat zij ervan vinden.

Er moet nog wel het een ander ander worden opgeknapt, maar het is nu wel opgeruimd en schoon.

Ik hoop dan ook dat mensen die ook in zo'n situatie zitten, en dit lezen hier weer kracht uit kunnen putten om ook hulp te vragen.

Want ik weet nu dat je je er een stuk gelukkiger door gaat voelen!

Ze is bijna jarig...

Mijn lieve kleindochter Cynthia.

Vijf jaar wordt ze dan alweer.

Maar waarschijnlijk zal ik er helaas weer niet bij zijn.

Over het waarom laat ik me op dit moment even niet uit, want het is nogal een complexe toestand.

Maar het is vreselijk jammer dat het zo moet.

Ik had de laatste keer dat ik haar zag haar beloofd een mooie taart voor haar te maken.

Maar dat heeft nu dus ook weinig zin.

Ik snap niet dat een enkele persoon zoveel kan verpesten voor een hele familie.

En eigenlijk gaat het nergens over.

Maar ik heb het opgegeven om het maar steeds weer goed te praten.

Het is niet mijn schuld, en dat zeg ik niet om mezelf goed te praten.

Ik kan heel goed toegeven wanneer ik fouten maak, maar in dit geval ligt het puur aan de ander.

Het doet zeer dat ik die kleine meid en mijn dochter moet missen, maar wat kan ik eraan doen?

Gelukkig heb ik wel op andere manieren contact met ze, zodat ik toch weet hoe het met ze gaat.

En ik ben trots op mijn dochter dat ze zich hier zo goed doorheen slaat.

Ik hoop echt dat de toekomst voor hen snel gaat verbeteren.

En natuurlijk ben ik er altijd voor ze, en gelukkig weet ze dat ook.

Ik kan alleen maar hopen dat alles snel beter gaat, meer weet ik eigenlijk ook niet te zeggen.

Ik denk dat ik er al veel teveel woorden aan heb uitgesproken.

En helaas heb ik er nog steeds niets mee bereikt...