De toekomst

Nu ik weer een hoofdstuk heb afgesloten in mijn leven, wordt het weer tijd om vooruit te kijken/denken.

Er is weer ruimte in mijn hoofd, dus dat betekend ruimte voor nieuwe plannen.

Wat wil ik met mijn leven, wat voor doelen wil ik mezelf stellen?

Ik heb een hoop creatief talent, en ook op andere vlakken heb ik een hoop in mijn mars.

En al dat moois wil ik natuurlijk graag ten volle benutten.

Ik wil niet alleen zelf er plezier aan beleven, maar ik wil er ook anderen blij mee maken.

Een doel wat ik allang heb, en ook al vaker heb benoemd is, dat ik iets wil gaan opzetten omtrent het overlijden, en uitvaart van baby's en kinderen.

Iets dat er nog niet is, maar waar ouders veel aan kunnen hebben.

Op dit moment staat dat nog niet in de steigers, maar ik hoop dat ik het ook kan verwezelijken.

Vanmorgen in een gesprek met iemand zag ik ineens heel helder hoe ik tot bepaalde doelen kan komen.

Mijn leven is net een achtbaan, met een hoop ups en downs.

En dan bedoel ik dat in dit geval positief als in ontwikkelen zeg maar.

Op mijn pad komen verschillende dingen waar ik in meer of mindere mate van kan leren.

En door al die dingen te leren kom ik uiteindelijk tot een bepaald doel, iets wat ik graag wil gaan doen, en waar ik ook echt mee aan de slag kan.

En of dat nu bovenstaand doel is, of iets geheel anders, dat kan ik nu nog niet zeggen natuurlijk.

Maar de tijd zal het me leren...

Intussen probeer ik zoveel mogelijk uit het leven te halen, omdat dat natuurlijk ook mijn kansen vergroot.

Dus, ik ga me richten op de toekomst en er gewoon iets moois van maken!

Dat ik me dáár nu altijd zo druk om heb gemaakt!

Zo, ik ben weer opgeknapt van de griep, dus eindelijk weer een schrijfsel van mij.

De poetsdames zijn nu 4 keer geweest, en mijn huis is in een veel betere staat dan het in jaren is geweest.

En als ik dit eerder had geweten had ik ook veel eerder aan de bel getrokken.

Want, wat is er een last van me afgevallen nu dit eindelijk klaar is!

Al die jaren niet om hulp durven vragen door de schaamte...

Nu mijn allergrootste obstakel uit de weg is heb ik weer ruimte om andere dingen aan te pakken.

Ik zit er nu over na te denken om toch iets met mijn schrijftalent te gaan doen.

Alleen weet ik nog niet goed wat ik precies wil gaan doen.

Maar goed, m'n hoofd is weer een stuk leger, dus kan ik daar nu mooi eens over gaan nadenken.

Zo zie je maar weer, als je het ene oplost komt er weer ruimte voor iets nieuws, en zo ga je steeds weer een stapje vooruit.

Soms zijn het maar hele kleine stapjes, maar elke stap is er eentje toch?

Ik weet nu in elk geval dat ik eerder om hulp ga vragen als ik dat nodig heb.

Want hoe langer je het voor je uit schuift, hoe langer het probleem blijft.

En aangezien ik alles uit het leven wil halen wat mogelijk is, zal ik daar wel ruimte voor moeten blijven maken.

Op naar de volgende uitdaging!

Stukje geschreven voor de thuiszorg

De begeleidster van de thuiszorg had mij gevraagd of ik een stukje wilde schrijven over mijn ervaringen van het hele "puinruim/poets" gebeuren.

Dat ga ik ook even hier delen.

De schaamte voorbij

Mij is gevraagd of ik een stukje wilde schrijven hoe ik het heb ervaren dat er een aantal dames een paar hele dagen in mijn huis kwamen schoonmaken.

Misschien is het handig om eerst een beetje uit te leggen waardoor mijn situatie is ontstaan.

Ik ben gescheiden toen mijn kinderen, 6,5 (een tweeling), en 3,5 waren.

Ik heb zelf ADHD en door mijn eigen ervaringen denk ik dat ook mijn oudste 2 kinderen ADHD hebben.

Ook heb ik Serotoninetekort waardoor ik waarschijnlijk zonder dat ik het door had jaren depressief ben geweest.

Door die depressieve gevoelens, en de ADHD kon ik mijn kinderen dus totaal geen structuur bieden, wat juist de oudste 2 ook heel erg nodig hadden.

Ook kreeg ik later ook artrose en fybromyalgie erbij.

Dus niet alleen de structuur om mijn gezin draaiende te houden ontbrak, maar ook lichamelijk was ik vaak beperkt.

Zodoende ontstond dus in de loop der jaren de chaos in mijn huis.

Het huis vervuilde, en er was een hoop rommel wat grotendeels werdt verzameld op de 2 lege slaapkamers nadat de oudste 2 het huis uit waren.

En doordat er een steeds grotere chaos ontstond, werdt natuurlijk de schaamte ook steeds groter.

Ik ben echt wel eens bang geweest dat de woningbouw het zou zien, en ze me het huis uit zouden zetten.

Ook durfde ik steeds minder vaak mensen uit te nodigen in mijn huis.

Zelfs mijn ouders wisten niet hoe erg het was, omdat ik de benedenverdieping (in elk geval de woonkamer) zo goed mogelijk probeerde bij te houden.

Ik heb in de loop der jaren verschillende vormen van hulpverlening gehad.

Deze mensen vroegen me regelmatig of ik geen huishoudelijke hulp wilde.

Maar omdat ik me vreselijk schaamde weigerde ik dat.

Tot de begeleidster die ik nu heb, die heeft me eigenlijk met zachte hand “gedwongen” om dit aan te gaan pakken.

Ik vond het op dat moment vreselijk, maar nu ben ik er superblij mee.

Het werdt ook niet in 1 keer aangepakt, maar stapje voor stapje.

Eerst kwam mevrouw Hartmann een paar keer lang om te praten en me een beetje voor te bereiden hoe het zou gaan.

De tweede keer heb ik haar een rondleiding door het huis gegeven.

Dat was voor mij een grote stap vooruit, want zo stapte ik meteen al een beetje over de schaamte heen.

Na deze gesprekken kwamen mevrouw Hartmann en 2 schoonmaakdames om samen met mij aan de slag te gaan.

In mijn hoofd had ik het al een plekje gegeven, en was er helemaal klaar voor.

Maar dat de schaamte er toch nog wel zat merkte ik doordat ik heel graag goed wilde meehelpen, maar dat het lichamelijk niet altijd lukte.

Maar dan werdt er weer even met mij gepraat, en wist ik dat die schaamte helemaal niet nodig was.

Inmiddels zijn de dames 3 keer geweest, en komen ze nog 1 keer.

Dat er in zo'n korte tijd zo ontzettend veel werk kon worden verzet had ik echt niet kunnen dromen.

Er is ook een hele hoop rommel weggegooid, maar niets zonder mijn toestemming.

Gelukkig ben ik niet iemand die echt alles wil bewaren, en daardoor kon er echt heel veel weggegooid worden.

Door de ruimte (en hygiëne) die er in mijn huis is ontstaan, merk ik dat ik ook weer veel meer ruimte in mijn hoofd heb.

Samen met mijn begeleidster ga ik nu een huishoudschema maken, en ik krijg elke week 3,5 uur huishoudelijke hulp.

Ik hoop dat door mijn verhaal ook andere mensen die ook in zo'n situatie zitten deze stap durven nemen.

Want je schamen is dus echt niet nodig.

Je bent een mens, en in een mensenleven kunnen nu eenmaal dingen gebeuren die je zelf niet in de hand hebt.

Ik heb geleerd dat goed communiceren (aangeven wanneer je hulp nodig hebt), en hulp accepteren je leven stukken mooier kunnen maken.

Ook heb ik heel veel respect voor de mensen die dit werk doen, want zij helpen mensen weer op weg naar een beter en mooier leven!

Bijna thuis!

Nee, ik ben niet op reis, en ook niet op vakantie, zelfs niet op visite.

Ik zit gewoon in m'n eigen huis, achter m'n eigen pc.

Maar dit huis heeft jarenlang niet als "thuis" gevoeld, vandaar deze titel.

Nu mijn huis stukje bij beetje weer op orde komt gaat het eindelijk steeds weer als een thuis voelen.

Een huis waar je je op je gemak voelt, en straks eindelijk zonder schaamte weer mensen kunt uitnodigen.

Nu ik zover ben kan ik me niet eens meer goed voorstellen waarom ik niet eerder aan de bel heb getrokken.

Maar ja, dat zie je altijd achteraf pas denk ik.

Het is in elk geval nooit te laat om hulp te vragen, en het gaat nu alleen maar beter worden.

Er zijn nu 2 slaapkamers helemaal klaar, en de keuken is ook weer helemaal aangepakt.

Er moet uiteraard nog een hoop gebeuren, maar elk vertrek is een stap vooruit.

Ik heb nu eindelijk een hobbykamer!

Dat is iets wat ik al jaren heel erg graag wil.

Ik ben zo ontzettend blij en dankbaar met alle mooie positieve dingen die er nu gebeuren, ik krijg eindelijk weer echt lucht.

Mijn huis, altijd mijn grootste obstakel, zelfs dat ligt straks achter me.

Ik heb het idee dat nu ik dit heb aangepakt, ik alle obstakels die nog zullen komen in mijn leven ook wel aan zal kunnen.

Hoe mooi is dat!

Heeft het een reden?

Sommige mensen lukt het om alle dromen in hun leven waar te maken, maar anderen hebben hele mooie dromen die nooit waarheid worden.

En dan vraag ik, die altijd aan het filosoferen is met zichzelf, me af of zoiets een reden heeft.

En dan wil ik het dit keer niet hebben over het feit dat mensen die veel geld hebben die dromen makkelijker waar kunnen maken.

Want dat is uiteraard een vaststaand gegeven.

Kijk naar Oprah Winfrey, zij had als kind niet eens schoenen omdat ze vreselijk arm waren.

En nu heeft ze een droom werkelijkheid gemaakt, en kan ze ook nog eens andere mensen helpen.

Een droom van mij is nog steeds iets opzetten omtrent overlijden en uitvaart van baby's en kinderen, en dan echt iets wat er nog niet is.

Maar ik zou werkelijk niet weten hoe ik dit waar zou kunnen maken.

Ik snap natuurlijk wel dat het iemand als Oprah ook niet in de schoot geworpen wordt.

Maar ik denk wel dat je tegen de juiste mensen en situaties aan moet lopen.

Maar waarom overkomt de een dat nu wel, en de ander weer niet?

Ik heb zoveel plannen in m'n hoofd, die ik heel graag tot uitvoer zou willen brengen.

Maar op een of andere manier krijg ik dat maar niet voor elkaar.

Dan vraag ik me wel eens af of er iets anders voor mij is voorbestemd misschien.

Ik wil gewoon iets nuttigs met mijn leven doen, en aan het einde niet hoeven denken dat ik niets heb betekend in dit leven.

Maar goed, hopelijk huppel ik nog heel lang rond op deze aardbol, en wie weet wat het leven nog in het verschiet  heeft voor mij.