Ja, daar ben ik alweer met m'n klaagzangen, moet het toch gewoon ergens kwijt, ppfftt...
Ik dacht toch echt dat ik een stuk steviger in m'n schoenen stond wat mezelf betreft, maar niets blijkt minder waar te zijn helaas.
Mijn vriendin L. die me kent als geen ander heeft weer eens helemaal gelijk.
Ze zegt dan altijd dat ik vaak roep dat ik eigenlijk helemaal niet zo onzeker meer ben over mezelf, maar als puntje bij paaltje komt ik dat juist dus nog steeds heel erg ben.
En de laatste tijd merk ik dat inderdaad weer steeds vaker helaas.
Want er hoeft maar iets te gebeuren, een opmerking, of een afspraak die word afgezegd, en ik betrek het meteen weer op mezelf.
Ik heb vaak het gevoel dat mensen mij als ze me net kennen bestwel leuk en aardig vinden, maar dat dat steeds minder word naarmate ze me langer kennen.
En dan komen we weer op dat grote woord "communiceren".
Ik zou zo graag willen dat mensen mij wijzen op mijn gedrag als ze iets niet prettig vinden, want dan kan ik daar iets aan veranderen.
Want als ik niet weet wat ik fout doe kan ik daar ook niet aan werken toch?
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik me aanpas aan elke persoon die ik tegen kom in mijn leven.
Maar ik ben bestwel voor rede vatbaar, en als mensen mij op een normale manier zeggen wat ze niet prettig vinden aan mijn gedrag, ben ik best bereid om daaraan te werken.
Ik denk ook dat het komt doordat ik tot voor kort eigenlijk altijd maar in huis zat, en zeer weinig onder de mensen kwam dat ik soms niet goed meer weet hoe ik me moet gedragen tegenover anderen.
Het stomme is dat ik mezelf wel goed vind zoals ik ben, maar dat ik toch nog altijd heel erg de behoefte schijn te hebben om ook aardig gevonden te worden door anderen.
Bah, wat ben ik toch een complex mens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten