dinsdag 31 januari 2012

Is er dan écht niets

Op het gebied van hulpverlening wat Eelke kan helpen?
Ik snap dat werkelijk niet hoor, dat als je volwassen bent en je zelf niet wilt er niets meer gedaan kan worden.
Dat zou dus inhouden dat ook ik nog weet ik hoe lang met de problemen zit.
Want ik ga er niet van uit dat Eelke op korte termijn het huis verlaat.
En begrijp me goed, ik ga voor mijn kids door het vuur, maar ik word hier zo moedeloos van.
Ik heb de laatste tijd heel erg het gevoel dat er totaal geen vooruitgang meer zit in ons leven.
En misschien vind Eelke het allemaal wel prima zo, maar ik in elk geval niet!
En als niemand mij kan helpen zal ik het zelf moeten doen.
Ik ga morgen eerst maar eens een mail sturen naar Eelke's voormalig gezinsvoogd.
Misschien heeft zij nog een tip voor mij.
Want ik wil dit gewoon echt niet langer meer.
Straks ben ik op m'n 80ste nog aan het modderen met al die ellende hier.
Ik wil rust in m'n leven, en wel heel snel!
Ik zal de wereld eens laten zien waar ik toe in staat ben...

Langzaamaan

Merk ik dat Eelke en ik elkaar steeds vaker op elkaars zenuwen werken.
Maar dat kan natuurlijk ook niet anders als je dag in dag uit, jaar in jaar uit op elkaars lip zit.
Net reageerde ik boos omdat ik altijd overal alleen voor opdraai, en toen begon hij maar met dingen te gooien.
En omdat ik dat soort dingen wel gewend was van Alex moedigde ik hem nog maar eens aan, met als resultaat dat hij er dus meteen mee stopte.
Maar goed, de rest van de avond word er weer geen woord gezegd, en dat vind ik veel erger dan slaande ruzie (stom he?).
Op zo'n moment als dit ben ik ineens weer zo moe van alles.
Wanneer komt er nu eindelijk eens verbetering in onze situatie?
Volgens mij doe ik genoeg m'n best om eraan te werken.
Maar als de hulpinstantie's het ook niet meer weten, wat moeten we dan nog?
Of doe ik dan toch misschien iets fout wat ik zelf niet door heb?
Ik weet het echt niet meer hoor!
Wie het wel weet mag het me vertellen...

Wie ben ik eigenlijk?

Hihi, ik weet wel wie ik ben natuurlijk.
Zo dement ben ik nou ook weer niet.
Maar tis soms moeilijk om een titel te bedenken voor een bepaald schrijfsel.
En in dit schrijfsel wil ik eigenlijk een beetje vertellen hoe ik in elkaar steek.
Want ik vind mezelf soms best een ingewikkeld persoon.
En ik denk dat mensen die mij nog niet echt kennen mij daarom nog ingewikkelder zullen vinden.
Vandaar dat ik dus deze titel heb gekozen.

Hieronder dus wat meer over mijn karakter, en wat mij zoal bezig houd in het leven....

Je eigen karakter beschrijven is niet echt makkelijk vind ik.
Volgens mijn vader ben ik supersociaal (hij noemt mij altijd de sociaalste van zijn 3 dochters *bloos*).
Maar ik kan ook behoorlijk ongeduldig zijn als het erop aankomt.
Verder heb ik vaak meer met dieren dan met mensen, omdat ik me door mensen vaak onbegrepen voel, en ik ze vaak ook niet goed begrijp.
Over het algemeen kan ik juist beter opschieten met mensen die "anders" zijn.
Maar ook met kinderen en ouderen kan ik het goed vinden.
De afgelopen jaren heb ik mezelf behoorlijk ontwikkeld, en daar ben ik dan ook heel erg trots op.
Dat heeft me ook een hoop hard werken gekost, wat niet altijd even leuk was.
Maar het heeft me wel een hele hoop moois gebracht in het leven.
Vroeger was ik altijd erg onzeker over mezelf (ik denk dat dat deels is gekomen doordat ik gepest werd).
Ik sta een stuk steviger in mijn schoenen en durf goed voor mezelf op te komen.
Ook trek ik me er niets meer aan van wat een ander van me vind of denkt, dat deed ik voorheen wel heel erg.
Ik vind mezelf prima zoals ik ben met al mijn mooie en minder mooie dingen.
Want perfect ben ik echt niet.
Ik hoor soms ook wel eens dat ik overkom alsof ik alles beter weet dan een ander.
En dat vind ik een hele vervelende eigenschap van mezelf.
Dus, daar moet ik nog aan gaan werken.
Misschien komt dat omdat ik erg leergierig ben, en als iets me interreseert ga ik dat opzoeken op internet, en erover lezen.
Ik heb een hele brede interesse, dus dan lees ik ook over veel dingen natuurlijk.
Nog een vervelende eigenschap is dat als ik boos of teleurgesteld ben ik soms bestwel onredelijk kan zijn.
En daar baal ik dan behoorlijk van.
Maar wat ik dan wel weer goed kan is als ik doorkrijg dat ik onredelijk was dat ik dat dan wel weer heel makkelijk toe kan geven.
Als ik in m'n gelijk sta, zal ik er ook alles aan doen om mijn gelijk te krijgen.
Maar als ik ongelijk heb durf ik dat ook heel goed toe te geven.
Eerlijkheid vind ik dan ook heel erg belangrijk.
Door mijn hooggevoeligheid voel ik ook vaak feilloos aan of mensen eerlijk zijn of iets verzwijgen ofzo.
Soms is dat een handige eigenschap, maar soms vind ik het ook erg vervelend.
Verder heb ik veel met spiritualiteit, ik heb zelf ook een aantal gaves waar ik ooit op een mooie manier nog iets mee hoop te kunnen doen.
En dan nog mijn creativiteit.
Ik heb een hoop hobby's en vaak erg veel creatieve ideëen.
En dat vind ik erg leuk en handig.
Jammergenoeg ben ik wel vaak snel uitgekeken op een hobby door mijn ADHD.
Ik heb regelmatig nieuwe uitdagingen nodig.
En dan nog een eigenschap waar mensen die mij niet (goed) kennen wel eens van schrikken.
En die eigenschap is.....dat ik bij tijd en wijle een heuse dramaqueen kan zijn.
Dat heeft denk ik weer te maken met mijn ADHD.
Ik sla soms ontzettend door in mijn emoties.
Als er iets vervelends gebeurd kan ik dan totaal in paniek raken, en op mijn manier werkelijk geen oplossing voor dat zg megaprobleem zien.
Maar het is dan vaak zo dat ik een uur later weer helemaal vrolijk ben, en dan vraag ik me af wat nou eigenlijk het probleem was.
Maar andersom kan ook, als ik ergens heel enthousiast over ben kan ik daar ook helemaal in doorslaan.
Dan wil ik van alles gaan doen, en neem dan veel te veel hooi op m'n vork.
En dan lukt het me weer niet om het af te maken, en baal ik weer ontzettend van mezelf.
Daarom zeg ik tegenwoordig maar tegen mensen dat ze me moeten afremmen als ik doorsla.
Want die rem heb ik zelf niet echt.
Als laatste mijn grote droom: Ik zou heel graag nog eens iets op willen zetten rondom het sterven en de uitvaart van kinderen.
Iets wat er nog niet is, en waar ouders veel aan kunnen hebben.
Maar ik denk dat dat pas op mijn pad zal komen als ik eraan toe ben.
Nou, dat ben ik dus in een notendop... 









Bijna 21 en dan nog puberen?

Eelke word in mei alweer 21.
Maar het lijkt alsof hij nu pas begint te puberen.
Hij daagt me echt een beetje uit zeg maar.
Als ik hem vraag iets voor me te doen, of juist niet te doen doet hij het tegenovergestelde.
En als ik er wat van zeg lacht hij me gewoon uit.
Zijn zus Angela was ook pas erg laat in de pubertijd, zij was 18.
Maar bijna 21, is dat niet een beetje erg laat?
Hij heeft in elk geval naar mijn idee nog nooit echt gepuberd.
Dus, dan zal het toch op een of andere manier misschien toch nog wel een beetje naar buiten komen ofzo.
Ik weet dat verder ook niet hoor.
Misschien ziet hij ook wel gewoon beter in zijn vel, dat hij zich daarom zo gedraagt.
Maar even afwachten hoe dat zich gaat ontwikkelen.
Als het niet erger word dan dit valt er nog wel mee te leven gelukkig.
Zolang hij maar niet zo'n moeilijke puber word als z'n broer Alex.
Want dan krijg ik nog heel wat voor m'n kiezen.
Maar ik denk dat dat wel mee zal vallen, want Eelke heeft een heel ander karakter dan z'n broer.
Ik maak me er maar niet te druk om in elk geval.


De laatste 2 blogs van "ik ben zo moe"

Ik ga hieronder de laatste 2 blogs plaatsen die ik op mijn andere blog "Ik ben zo moe" geplaatst had.
Dan is het voor jullie makkelijker om er weer in te komen.

*****

Bizar eigenlijk
30 Januari 2012 | 11:10:53
 
 
Ik zit zo wat te denken en bedenk me dan hoeveel ik eigenlijk al heb meegemaakt in mijn leven.
Normaal denk je daar eigenlijk helemaal niet zo bewust over na volgens mij.
Maar als je dat wel doet ben je wel verbaasd hoeveel dat eigenlijk is.
Een vader met veel problemen vanuit zijn jeugd en door een hersenvliesontsteking, ikzelf ADHD waar ze in die tijd nog maar weinig van wisten.
En dan nog dertien jaar lang bijna constant middenoorontsteking waardoor mijn beide trommelvliezen bijna waren geknapt.
Jarenlang gepest worden.
In het begin van mijn huwelijk is ons veel geld afhandig gemaakt (ik denk wel in de 10.000 gulden toendertijd).
De zwangerschap van Angela en Alex vreselijk ziek geweest.
Alex die met 3 maanden in het ziekenhuis werd opgenomen omdat we hem niet wakker kregen.
Eelke die geboren werd met een torticollis (dwangstand van het hoofd).
Jarenlang zo'n vijf keer per jaar Franse gastkinderen in huis (wat superleuk was).
Mijn scheiding.
Mijn zusjes die amper aandacht aan mij besteden.
De problemen in ons gezin door mijn ADHD en Serotoninetekort.
Mijn lichamelijke problemen.
Eeuuhh....misschien ben ik nog wel iets vergeten.
 
Wat dat alles met mij heeft gedaan?
Tsja....heel veel natuurlijk!
Maar het belangrijkste is dat ik er megasterk door ben geworden, en dat ik kan genieten van de vele kleine mooie dingetjes die het leven zo de moeite waard maken.
 
Of ik al die ellende zinvol vind?
Jazeker!
Het zijn lessen die je hebt te leren in je leven.
En elke les die je leert maakt je sterker.
Natuurlijk zal niet iedereen het zo ervaren als ik.
Maar ik zie het als het glas dat halfvol of half leeg is.
Als je glas halfvol is, heb je toch een veel leuker leven dan als het half leeg is denk ik.
En je kunt toch beter tevreden zijn van een halfvol glas dan van een vol glas dat vol zit met ellende? (snappen jullie het nog?)
In elk geval vind ik ondanks mijn gebrul en geklaag het leven zeer de moeite waard!
 
*Zij die dansen worden voor gek verklaard door hen die de muziek niet horen.*
 
*****
 
Ik moet zeggen
30 Januari 2012 | 15:46:55
 
Dat ik me voor mijn doen behoorlijk goed voel.
Eigenlijk is dat al een paar dagen zo, afgezien van een paar dipjes.
Waardoor het precies komt kan ik eigenlijk niet aangeven.
En uit ervaring weet ik dat het ook zomaar ineens weer andersom kan zijn.
Maar voor dit moment geniet ik er in elk geval van.
Want dit zijn de momentjes waar ik het van moet hebben.
Ik merk het ook aan mijn huis.
De laatste tijd was het erg rommelig.
Ik kon het maar net opbrengen om de allerbelangrijkste huishoudelijke taken te doen.
Maar nu ben ik echt weer bezig met dingen te ordenen en op te ruimen.
En als het lukt neem ik natuurlijk een extra klusje mee.
En als dat dan weer lukt voel ik me weer helemaal happy.
In de ogen van een ander zijn het misschien piepkleine dingetjes, maar voor mij is het een wereld van verschil op zo'n moment.
Vorige week bijvoorbeeld kreeg ik een ander eethoekje.
Daar heb ik weer een kleedje voor gehaakt.
Mijn zoon Alex heeft de agapornissen meegenomen voor in zijn voliere.
Dus, nu heb ik weer wat meer ruimte in de woonkamer, en wat minder rommel van de vogeltjes.
En met een ander eethoekje erin ziet het er ineens weer stukken beter uit.
En daar kan ik dan weer helemaal blij van worden.
 
 


Nou lekker dan

Ik denk ik zal eens even een andere blog op Punt.nl verwijderen, maar dat had ik dus beter niet kunnen doen.
Want op een of andere vage manier kan ik dus ook niet meer op mijn andere blog.
En daar baal ik ontzettend van!
Ik heb dus nu hier maar een nieuwe blog aangemaakt.
Ik moet alleen nog even uitvogelen hoe dat hier allemaal werkt.
O jongens, wat baal ik ontzettend!