Vroeger liet ik het makkelijk toe als mensen probeerden mij te veranderen.
Want toen was ik bestwel onzeker over hoe anderen over mij dachten.
Later toen ik steeds minder mensen om me heel had ontwikkelde ik mezelf, en kreeg ik eindelijk een eigen ik.
En daar was ik natuurlijk heel blij mee!
Nu kom ik weer meer onder de mensen, en merk ik dat mensen mij soms onbewust hun ideëen op willen leggen.
Waarschijnlijk hebben ze dat zelf niet eens door, maar ik voel dat nu eenmaal feilloos aan.
Als ik mezelf wil blijven, zal ik er dus voor moeten blijven waken dat ik ze niet over mijn grenzen laat gaan.
Weer een mooie levenles voor mij om te leren.
Ik vind mezelf prima zoals ik ben, maar natuurlijk zijn er wel dingen waar ik aan moet werken.
Maar wat mijn uiterlijk, muziekkeuze, of wat dan ook betreft kies ik dat nog altijd zelf.
Ik word regelmatig raar aangekeken omdat ik een piercing en tattoos heb.
Vroeger toen ik ze nog niet had vond ik het vervelend om nagekeken te worden.
Nu heb ik zoiets van, laat ze maar kijken, ik ben het bekijken schijnbaar waard.
En dan nog mijn lichamelijke toestand...
Het blijkt zo te zijn dat mensen tegenwoordig het lichaam van een ander aan kunnen voelen ofzo.
Dan krijg ik gewoon heel duidelijk het gevoel dat men mij maar een aanstelster of kleinzerig vindt.
Maar volgens mij kunnen zij toch echt niet voelen wat ik voel, en andersom.
Dit is iets wat ik echt heel vervelend vind, omdat ik daardoor vaak over mijn "lichamelijke" grenzen heen ga om mezelf maar niet te laten kennen.
En ik weet dat dat heel dom is, want daar heb ik mezelf mee te pakken.
Dus, wat deze les betreft zal ik moeten leren om nog meer voor mezelf op te komen.
Alleen ik weet wat goed voor me is, en iedereen mag me raar of tips geven, maar uiteindelijk bepaal ik zelf wat ik ermee doe.
