Dat ik eens geen contact meer zou hebben met 1 van mijn kinderen.
Als moeder ga je er vanuit dat dat contact er gewoon altijd zal zijn.
Je hoorde het dan wel eens van anderen, maar voor jezelf was het altijd een ver van mijn bed show.
Maar dan overkomt het je ineens toch.
Ik ga het hoe en wat nu niet hier neerzetten, want daar gaat het nu niet over.
Ik wil gewoon vertellen hoe het voelt als een moeder haar kind (en kleinkind) niet ziet.
Nou, ik kan je vertellen dat dat een afschuwelijk gevoel is.
Het doet er niet toe wat de reden is, of wie de schuldige is.
Tussen ouder en kind moeten dingen gewoon worden uitgepraat, hoe dan ook.
Maar soms is er een externe factor die dat gewoon onmogelijk maakt, en dat doet vreselijk zeer.
Je voelt je zo vreselijk machteloos, en je maakt je ook zorgen.
Als je een kind krijgt blijft er altijd een soort onzichtbare navelstreng, waardoor je voor altijd met elkaar bent verbonden.
En daar komt gewoon niets of niemand tussen.
In mijn geval is het dan ook nog eens zo dat er een tweede kleinkind onderweg is, waar ik nu niets van meemaak.
Ik weet zelfs niet eens of en wanneer ik dat kleintje ooit zal zien.
En ik weet zeker dat mijn kind het ook erg vindt dat de situatie nu zo is.
Het is een allesoverheersende machteloosheid die ik voel, en eigenlijk is het amper in woorden uit te drukken.
Maar helaas kan ik op dit moment niets meer doen dan het naast me neerleggen, en hopen dat het ooit weer goed komt.
